Eigenlijk wou ik hier iets schrijven over Louis Paul Boon, die morgen 100 jaar zou geworden zijn. Dat ik ‘Mieke Maaikes obscene jeugd’ nog maar eens moet lezen, bijvoorbeeld ... Maar wat lees ik hier in de nieuwsbrief van De Morgen? Dat er een Belgische autobus, met kinderen uit Lommel en Heverlee aan boord, is gecrasht in een tunnel in Zwitserland. De dodentol is volgens de autoriteiten opgelopen tot minstens 28, onder wie 22 kinderen.
Stel je voor dat je zoiets op je boterham krijgt tijdens de koffietafel. Zelf had ik nog geen nieuws gehoord. Sinds onze kleinzoon Rik er is, staat de radio ’s morgens zelden aan. Mijn eerste confrontatie met het nieuws is altijd dat van 8.30 uur op Radio 1, op het werk ...
Vandaag is die confrontatie verschrikkelijk ... Die kinderen moesten nog beginnen aan hun leven. Normaal hadden ze binnenkort gevormd moeten worden — of hun lentefeest hebben gevierd. In plaats van een feest voor te bereiden moeten hun ouders nu verdomme een begrafenis regelen.
En wat met de andere leerlingen — in het bijzonder de vijfdeklassers, die tot gisteren droomden van hun skivakantie — van de getroffen scholen? Of met kinderen die nog op sneeuwklassen moeten vertrekken met een bus? Die willen toch niet meer mee?!?
Toen mijn oudste dochter Karen in het lager onderwijs zat, was er een papa die zijn kroost zélf naar Tirol reed. Hij had het niet met die busritten.
Maar da’s eigenlijk geen oplossing. Het noodlot kan je niet ontlopen zeker? Bestaat er wel zoiets als hét noodlot. Gewoon brute pech ...
Niemand, zeker diegenen met kinderen, kan hiervoor onverschillig blijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten