donderdag 13 februari 2014

Bill Callahan @ AB

Afgelopen dinsdag speelde Bill Callahan (*****) een nagenoeg perfect concert in de Brusselse AB. De Amerikaanse singer-songwriter kwam er zijn nieuwste album ‘Dream River’ voorstellen voor een uitverkochte zaal. Het is nog vroeg in het jaar, maar wie in 2014 beter wil doen, zal verdomd sterk uit de hoek moeten komen ...

Callahan begon sterk met ‘The Sing’, de opener van zijn nieuwste album en voor ons één van dé songs van het voorbije jaar. “The only words I said today are ‘beer’ and ‘thank you’ — Beer, thank you — Beer, thank you”. De teksten van de man die zichzelf vroeger profileerde als Smog, lezen trouwens als pure poëzie. Wat anders te denken van de openingszin “You looked like worldwide Armageddon while you slept” uit het machtige ‘Javelin Unlanding’? Of “All I want to do is to make love to you — In the fertile dirt, in the fertile dirt — With a careless mind” in ‘Spring’?
De haat-liefdeverhouding met zijn thuisland kwam tot uiting in de songs ‘Drover’, ‘One Fine Morning’ en — natuurlijk — het ronduit schitterende ‘America!’, waarin Callahan in een adem zijn muzikale helden Kris Kristofferson, Mickey Newberry, George Jones en Johnny Cash de revue liet passeren én er prat op ging nooit zijn land gediend te hebben. De bijtende commentaar “Afghanistan, Vietnam, Iran, Native American. Well, everyone’s allowed a past they don’t care to mention” sprak boekdelen.
Alle lof ook aan het adres van gitarist Matt Kinsey. De manier waarop hij ijzingwekkende soundscapes uit zijn slidegitaar toverde en de zaal in slingerde, dwong bewondering af. Zijn gitaarspel, dat geregeld buiten de lijntjes kleurde, riep filmische beelden op van desolate landschappen. J.J. Cale en meets Sonic Youth. Of Chris Isaak meets Neil Young, kies zelf maar.
Maar ook de andere muzikanten lieten zich niet onbetuigd. Drummer Adam Jones had niet meer nodig dan wat borsteltjes en sticks en beroerde zijn vellen met momenten zelfs met de vlakke hand. Bassist Jaime Zuverza leek te spelen vanuit zijn luie zetel. Beiden hielden zich ogenschijnlijk in. Maar schijn bedriegt in dit geval, want: less is more! Het samenspel tussen de muzikanten zorgde voor een onderhuidse spanning. Kippenvel!
En dan was er nog die melancholische bariton van Bill Callahan zelf, die tegelijkertijd sloeg en zalfde — de ene keer bitter en van smart doordrongen, dan weer honingzoet. “Zalig!”, zouden mijn dochters roepen. Spraakzaam was Callahan dan weer niet. En het showgehalte bereikte amper het vriespunt. Maar hoeft dat? De man liet zijn muziek voor hem spreken. Al mocht zijn afscheid er wel zijn: “Say goodbye to these four clowns.” Waarna hij tegemoetkwam aan de wens van een fan en ons met de Smog-klassieker ‘Rock Bottom Riser’ naar huis stuurde ...

Setlist >>> 1. The Sing / 2. Javelin Unlanding / 3. Summer Painter / 4. America! / 5. Spring / 6. One Fine Morning / 7. Drover / 8. Dress Sexy At My Funeral / 9. Please Send Me Someone To Love / 10. Ride My Arrow / 11. Seagull / 12. Winter Road // 13. Rock Bottom Riser.

Gehoord & gezien >>> Bill Callahan, AB (Brussel), op dinsdag 11 februari 2014

Geen opmerkingen: