Dit was dan ook zo’n week waarin het nergens cooler was dan in Manchester. Om er gewoon bij te zijn, in die stad te wandelen, je een beetje Mancunian te voelen. En ja, om deel uit te maken van dat onwaarschijnlijke Oasis-verhaal. Een verhaal dat na zestien jaar stilte plots weer aanvoelt als het begin van iets nieuws.
Zelfs Liam en Noel waren op zondagavond tijdens de laatste show zichtbaar geraakt door de reacties van hun thuispubliek. Een overduidelijk geëmotioneerde Noel vatte het samen tijdens de bisronde: “De voorbije tien dagen heeft de hele wereld op deze stad zitten loeren, en ik wil gewoon zeggen: Manchester, jullie mogen je f***ing trots voelen. We hebben mensen van overal ter wereld over de vloer gehad... en ik kan je zeggen: Manchester, jullie zijn het nog steeds f***ing niet verleerd.”
Liam, met zijn typische finesse, bedankte het publiek iets minder poëtisch maar des te oprechter: “Het was hier f***ing ongelooflijk de laatste tien dagen. Jullie hebben de laatste werkende hersencellen uit m’n hoofd geblazen. Echt waar. Ze zijn gewoon foetsie.”
En wij? Wij mochten dit hoofdstuk in de rock-‘n-rollgeschiedenis meemaken vanop de vierde rij. De vierde rij! Nog ’ns: de vierde rij!
“It’s good to be back!”
Het concert dan. “Hello” is de perfecte opener. “It’s good to be back, it’s good to be back!” — kan een openingszin nog passender zijn?
“Acquiesce” volgt meteen, en het publiek gaat collectief uit z’n dak. Pints (of wat dáár ook mag inzitten) vliegen in het rond en spatten uit over bucket hats alsof het confetti is. Wanneer Noel “Because we need each other, we believe in one another” zingt, voelt het zowaar geloofwaardig: twee broers die écht lijken te genieten van elkaars gezelschap. Maar dat is net de kracht van Oasis-songs: lyrics die dertig jaar geleden evenveel raakten als ze vandaag doen bij een nieuwe generatie tieners.
De toon is gezet voor een zorgvuldig opgebouwde set van 23 nummers waarin vooral de klassiekers uit de jaren 90 domineren. Hits zoals “Morning Glory’, “Some Might Say”, “Cigarettes & Alcohol” en “Live Forever” krijgen enorme publieksrespons, maar ook “Roll With It”, “Talk Tonight” en zelfs “Little by Little” worden moeiteloos meegezongen door het publiek.
Het zijn anthems van ontsnapping, van dromen over iets groters, iets magisch. Ontstaan in het hoofd van een jonge kerel uit een rijhuis in Burnage. Zijn woorden zijn overal: op T-shirts, op banners voor het podium, op bucket hats die even alomtegenwoordig zijn als Adidas-strepen.
Mocht Noel Gallagher zich ooit afgevragen wat zijn erfenis is? Wel, dit is ze. En nooit komt dat harder binnen dan bij het ultieme Oasis-nummer “Live Forever”, wanneer 80.000 mensen woord voor woord meebrullen, arm in arm, met tranen in de ogen. Elke song is wel iemands hoogtepunt. Awel: “Cigarettes & Alcohol” is mijn moment! Liam roept op tot de Poznań als eerbetoon aan Man City, waarbij zowat iedereen zich omkeert om samen te springen op het ritme van die absolute rockklassieker.
“Bring It On Down” wordt opgedragen aan de honderden Oasis-fans zonder kaartje op Gallagher Hill die naar Heaton Park kwamen om te luisteren. “Zijn hier lovebirds aanwezig?”, vraagt Liam net voordat de groep “Slide Away” inzet. “Maak je geen zorgen, we hebben niet die f***ing camerashit van Coldplay. Voor ons maakt het niets uit met wie je hier staat te flikflooien.”
Tussendoor zorgen Noels akoestische intermezzo’s dan weer voor ademruimte. En wanneer hij terugkomt voor de bis, weet hij precies wat “Don’t Look Back In Anger” betekent in Manchester. Bijen op het scherm, een ingetogen eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslag in 2017.
“Champagne Supernova” is dé gedroomde afsluiter, hét ultieme meezingmoment, nog extra sprankelend door een knallend vuurwerk boven Heaton Park. Ik herhaal: dit was rockgeschiedenis! En wij waren erbij! In Heaton Park, op de f***ing vierde rij!
Beeld: Steven V.
Muurschildering op de hoek van Thomas Street en High Street. Beeld: eVER.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten