Motörboat (***) – De Silo
De eer om de dag 2 af te trappen in De Silo was weggelegd voor de Kempenzonen van Motörboat, die met ‘Arabintro’ meteen hun koers uitstippelden en het publiek een stevige injectie speedrock gaven. Zanger Koen liet zich van zijn dankbare én gevatte kant zien: “Merci aan iedereen die livemuziek steunt: de Gert van den Titanic, de Lux ... Merci om ervoor te zorgen dat wij kunnen spelen en weg kunnen zijn van huis!” Motörboat nam ons mee op een dolle wildwaterbaan met op drift geslaagde versies van ‘Shitface Terrier’ en afsluiter ‘50 Bucks’.
WASTE (***) – Main Stage
WASTE mocht het hoofdpodium openen. Het was amper 14.30 uur maar de jongens uit de koekestad denderden door hun set alsof het al om 22u ’s avonds ging. De tent was nog maar halfvol maar de Britney Spears-cover ‘Toxic’ en ‘If I Had a Gun’ kregen de voorste gelederen aan het bewegen. Een oprechte, furieuze opener met rammelende gitaren en een stuwende energie. Wie (nog) niet wakker was, werd het toen gegarandeerd. En was dat daar nu een jongere versie van Kim Gordon aan de gitaar?
The Pill (****) – De Silo
Net als Wet Leg is The Pill ook afkomstig van Isle of Wight. Het trio werd door Stefan Laenen – tongue-in-cheek – aangekondigd als een groepje uit een of ander onbeduidende Brits boerengat. “Een beetje vergelijkbaar met Bouwel”, grapte hij. The Pill – aangevoerd door Lily Hutchings en Lottie Massey en ooit begonnen als een TikTok-grap – stelde echter niet teleur. De meiden serveerden hun punk met een vuistslag: snauwend, grommend en vol attitude. Wij hoorden een mix van The B-52’s en X-Ray Spex. Nummers als ‘Scaffolding Man’, ‘Salt Father’, ‘Woman Driver’ en ‘Bale of Hay’ halen hun inspiratie uit alledaagse ervaringen en worden gekoppeld aan bijtende humor, scherpe tekstenen – “I’m a blonde bitch. Bimbo, butthole, tits. You expect me to be a sex icon. Oh wait, I am!” – en chaotische riffs. Als echte riot grrrls hebben Lily en Lottie maar één boodschap: don’t mess with The Pill! Ferdinand Peeters zou op hen trots geweest zijn. Oh ja, het drietal had met Rufus Reader ook nog een drummer in rangen. Lucky bastard!
Jokke (****) – Main Stage
Op het hoofdpodium maakte Jonas Van Langendock – Jokke voor de vrienden – zijn opwachting. Openen deed de band met ‘Jozefientje’. De rest van het optreden hing vast aan zijn vertrouwde winkelkar (sic), gevuld met ‘verhalen’ – oftewel alledaagse voorwerpen die symbolisch zijn voor zijn nummers. Jokke verraste verder met ‘Dag en Dauw’, een krachtige herinterpretatie van Gabriel Rios’ ‘Broad Daylight’, waarin hij beschrijft hoe iedereen worstelt met verleidingen in een wereld vol schijn. Voor de afsluiter ‘Zit Zat Zot’ trok de ‘zingerzongschrijver’ uit Leuven zowaar naar het midden van de tent en kreeg hij zowat iedereen aan het meezingen.
Hang Youth (***) – De Silo
Hang Youth bracht Amsterdamse woede en punk zonder filter naar Herenthout. Hun albums kenmerken zich door titels in kapitalen en nummers die korter dan een minuut duren. Het tempo lag absurd hoog, de setlist – ‘KANKER KKR’, ‘DEFUND DE STAAT’, ‘JE HAAT GEEN MAANDAG, JE HAAT KAPITALISME’ – nog absurder. De groep die vorige week nog afzegde voor Zwarte Cross uit protest, zette nu een messcherpe set neer, met genoeg middelvingers om een ganse kleuterklas te schofferen. Heftig, brutaal en verdomd doeltreffend.
Gestapo Knallmuzik (***) – Main Stage
Van het Nederlandstalige geweld gingen we naar het absurde universum van Gestapo Knallmuzik. Voor hen die het nog niet wisten: Gestapo is een samenvoeging van lettergrepen uit Gerald, Stanny en Potrick, de voornamen van de vaders van de groepsleden. De Duitsers – of toch Kempenzonen met een indrukwekkend accent? – brachten een technopunkshow vol flauwekul en flair. ‘Angela’, ‘Kachelwinkel’ en ‘Heel die Tag Porno’ werden meegebruld alsof het Vlaamse schlagers waren. En geef toe: wie kan nu stil blijven staan bij een nummer als ‘Sabin und Frank’?
Doodseskader (**½) – De Silo
Doodseskader stond geprogrammeerd tegenover Nina Black op de Open Air Stage, maar liet zich niet wegdrukken. Tim De Gieter en Sigfried Burroughs dompelden het publiek onder in hun loodzware noise- en sludgecocktail. ‘Who Will Pour the Blood on Me’, Pastel Prison” en “People Have Poisoned My Mind to a Point Where I Can No Longer Function” deden de lucht trillen, terwijl het duo met nietsontziende precisie sloopwerk verrichtte. Geen licht verteerbare hap, maar wel één die diep binnenkwam. Al kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de muziek beter tot haar recht had gekomen in een atoomschuilkelder, pakweg zo’n 30 meter onder de grond.
’t Hof Van Commerce (**½) – Main Stage
’t Hof Van Commerce gaf een show vol nostalgie én verrassingen. Zo mocht ene Jana uit Aarschot – gezegend door Filip Kowlier himself – het podium op met de blijde boodschap dat ze ging trouwen met een ... West-Vlaming. Of was het andersom? ‘Ti Nie Wo Wi!’, ‘In de Chalet’, ‘Kom Mor Ip’ en ‘Zonder Totetrekkerie’ deden de rest. Van publieksparticipatie tot feest: alles zat erin. “Zeg ne kjir oe loat’est, ‘k è der gin gedag van.” Ondertiteling had best gemogen ...
Funeral Dress (***½) – De Silo
En dan ... van trouwkleed naar rouwkleed. De punkveteranen van Funeral Dress bestaan veertig jaar, maar vlogen er in als jonge honden. Voor ‘Ik Mut Just Niks’ werd inspiratie gevonden bij een uitspraak van Wout Van Aert, die even voordien een cruciale rol had gespeeld voor zijn kopman Simon Yates tijdens de twintigste Giro-etappe. Leve Wout! Moshpits, confetti en een podiumbestorming maakten duidelijk dat dit geen nostalgieshow was, maar pure punk in topvorm. ‘Party On’ deed het publiek uiteindelijk compleet ontploffen. Dirk Peters’ afscheid mag eraan komen, maar we geloven pas dat hij stopt als we het met onze eigen ogen zien.
Danko Jones (***) – Main Stage
Danko Jones is als een betrouwbare diesel: soms voorspelbaar, maar live altijd degelijk. ‘I’m in a Band’, ‘Good Time’ en ‘My Little RnR’ deden de rockliefhebbers opleven, al stond het achteraan in de tent verrassend leeg. Zijn laatste plaat ‘Electric Sounds’ mag door de internationale muziekpers dan wel flauwtjes ontvangen zijn, op het podium trok hij een en ander net voldoende recht. Een degelijke show, zeg maar. Een bevriend huiskamerkafeebaas had gehoopt op een meet & greet, maar Danko weigerde beleefd ...
Wine Lips (*****) – De Silo
Laat op de avond bliezen de Canadezen van Wine Lips iedereen omver. De groep werd in 2015 opgericht als een hobbyprojectje van zanger-gitarist Cam Hilborn – die trouwens verdacht veel leek op Fredje Horion – en drumster extraordinaire Aurora Evans. Tel daarbij de snedige gitaren van Andrew Donofrio en de pulserende baslijnen van Wes Martin – die op zijn beurt dan weer verdacht veel leek op Jack Black – en je zit gebeiteld! Hun high-speed garagerock kwam met bakken fuzz en attitude, terwijl de zonnebrillen — ondanks het invallen van de duisternis — stevig op de neus bleven. ‘Serotonin’, ‘Suffer the Joy’ en ‘Kamikaze’ vlogen voorbij in een roes. Dit was dansen, headbangen en verdwalen in gitaarherrie tegelijk. Sublieme afsluiter van De Silo!
The Vaccines (****) – Main Stage
En dan: de apotheose. The Vaccines hadden de eer om Clamotte Rock 2025 af te sluiten. Opvallend: de band stak meteen een handvol klassiekers in het begin van de set. ‘Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)’ zette meteen de vlam in de pan. ‘Post Break-Up Sex’ en ‘Wetsuit’ volgden al snel. Frontman Justin Hayward-Young zoog alle aandacht naar zich toe met zijn bloedrode gitaar. Af en toe maakte hij een wandelingetje over het podium, maar hij stond vooral cool te wezen. Tot groot jolijt van enkele bekende gezichten – althans voor hem toch – op de eerste rij. Voor hen was ‘All My Friends Are Falling in Love’ uiteindelijk hét feelgoodnummer dat ze nodig hadden om met een glimlach naar huis te kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten