Drieëntwintig jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst. Jij was 15, ik 18. We vielen beiden voor dezelfde man: ik werd verliefd op een radiostem, jij was gefascineerd door zijn manier van radio maken. Je vergeleek hem met je grote idool Frits Spits. Jullie begonnen samen een radioprogramma en de vriendschapsbanden werden gesmeed.
We maakten ontzettend leuke jaren mee. We gingen samen naar concerten, festivals, fuiven, boekenbeurzen, films, quizzen, ... Het was een mooie tijd!
Toen Eddy en ik trouwden en in de Langstraat gingen wonen, zagen we je elke dag. Je woonde op enkele meters van ons, bijna in onze tuin. Jaren gingen voorbij, onze vriendschap werd hechter.
Wij verhuisden naar ons huis op de Bouwelse Steenweg, jij trok naar Antwerpen. Eén keer per week kwam je naar ons om met Eddy je grote hobby uit te oefenen: radio maken en je amuseren.
Ons gezin breidde uit en met de vier kinderen in huis was het voor mij niet evident om overal bij te zijn. Ik zag je minder vaak maar we belden nog wel veel. Onze kinderen waren dol op je en de bezoekjes bij ons of bij jou in Antwerpen waren voor hen steeds een feest.
Toen ik enkele jaren geleden aan mijn studies Gezinswetenschappen begon, kreeg ik enorm veel steun van je. Je belde regelmatig om te vragen hoe het ging ... Dat deed deugd!
Vorig jaar was je op mijn verjaardagsfuif. Jullie zijn gebleven tot het feest teneinde liep. Je zei me dat het lang geleden was dat je je nog zo geamuseerd had. “Ik heb geleefd”, zei je.
We spraken toen af om in de zomer samen iets te doen maar het bleef enkel bij een paar telefoongesprekken. Het waren steeds serieuze gesprekken waarin we beiden ons hart luchtten. De afspraak werd steeds uitgesteld.
In september hoorde ik je voor het laatst ... Daarna kreeg ik enkele malen je voicemail of een kort gesprek waarbij je zei dat je het té druk had. “Ik bel je wel terug”, zei je dan. En ik geloofde je.
Kort na Nieuwjaar vroegen we ons af hoe het kwam dat we van dé Rik nog geen kaartje aangekregen hadden met nieuwjaarswensen. Dat was niet zijn gewoonte.
Nu weten we dat allemaal: je had helemaal geen wensen meer ...
Rik, we gaan je ongelooflijk hard missen. Je was één uit de duizend, één van onze grootste schatten!
Karen, Ellen, Tine, Steven,
Eddy en Monique
Geen opmerkingen:
Een reactie posten