Driekleurige ballonnen en vlaggen tooien de woonst van Mike Van Dijck. De achtienjarige jongeman kroonde zich onlangs immers tot Belgisch kampioen motorcross bij de nieuwelingen MX2.
Mike zit al acht jaar stevig in het motorzadel maar belandde eerder toevallig in de motorsport. “Een overbuur kocht voor zijn zoontje een brommertje. Omdat de jongen niet durfde rijden, kreeg ik de motor”, vertelt Mike vandaag in Gazet van Antwerpen. “Ik deed als tienjarige aan ijshockey, maar ruilde de schaatspiste snel in voor het crossterrein.”
Ondertussen staat de jonge Huirtuiteneir vele titels en nog meer blessures verder. “Om de twee jaar gemiddeld raakt hij weleens gewond”, weet moeder Lief Van Dyck. Vingers, scheen- en sleutelbeen: Mike heeft ze allemaal al wel eens gebroken. Daarnaast liep hij ook al een aantal hersenschuddingen op. “In het voorjaar hechtte een dokter Mikes schouder met dertien nietjes. Mike deed stage bij een garagist en kon geen verlof nemen om naar het ziekenhuis te gaan. Daarom plukte onze zoon de nietjes er zelf uit met een tang. Motorcrossers zijn harde jongens”, aldus nog mama Van Dyck.
Door het drukke programma rest Mike weinig tijd om uit te gaan. Tien maanden is hij bezig met de motorcross. Als het seizoen stilligt, gaat hij trainen. Als er een wedstrijd is, vertrekken de Van Dijckjes al op zaterdag. “We blijven dan slapen op het motorcrossterrein. Zo is elk weekend een beetje vakantie”, grapt vader John Van Dijck.
Zoals elk zichzelf respecterend sporter heeft Mike ook een harde supporterskern. Eén van hen is Rudi Bierinckx, vriend aan huis bij de familie Van Dijck-Van Dyck. “Met vier à vijf caravans volgen we Mike elk weekend”, vertelt Bierinckx. “We zetten onze trekhutten in een U-vorm zodat er een gezellig pleintje ontstaat waarop we barbecuen en een pintje drinken. We sleuren onze eigen tapinstallatie mee. Al draait alles om de sport.” Tijdens het Belgisch kampioenschap werd het Rudi Bierinckx echter te veel. “Ik kon de spanning niet aan. De tweede reeks hoorde ik enkel. Ik verstopte me uit zenuwen achter een tent.” Het is eens iets anders.
Dat tijdens een wedstrijd het kleinste detail het verschil kan maken, weet Mike als geen ander. “Mijn machine moet tiptop in orde zijn. Gelukkig krijg ik hulp van een fijne mecanicien.” Toch koopt hij elk jaar een andere motor. “Vandaar dat ik mijn supporters en de sympathisanten van mijn jaarlijkse eetdag bedank. Zonder hen kon ik mijn hobby niet uitoefenen. Laat staan dat ik Belgisch kampioen was geworden”, beseft Mike. Op 3 en 4 november organiseert Mike opnieuw een eetfestijn in zaal De Kat in Herenthout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten