Sooi Daems overleden

Op 70-jarige leeftijd is afgelopen zaterdag kunstenaar Sooi Daems onverwachts overleden. Sooi was stichtend lid van Kunstkring Toreke, een groep die midden jaren zestig ontstond uit de resten van de teken- en schilderschool van pater Fimmers. In die begindagen vormden de zogenaamde ‘schilders’ nog één geheel met de fotografie-afdeling, onder voorzitterschap van Sooi Daems.

Sooi Daems heeft de liefde voor potlood en papier al vrij vroeg te pakken. In 1948 is hij één van pater Fimmers eerste leerlingen aan de tekenschool Vesper. Ook na zijn huwelijk blijft hij tijd en inspiratie vinden om zich te bekwamen. In 1966 sticht hij Kunstkring Toreke, dat onder zijn leiding spoedig succes kent.
In maart 1974 komt voor Sooi een zekere erkenning met een tentoonstelling in het Cultureel Centrum van Lichtaart. Er volgen nadien nog tentoonstellingen in Olen, Duffel, Booischot, Herentals, Willebroek, Bouwel, Kasterlee en Heist-op-den-Berg. In 1989 treedt Sooi buiten de landsgrenzen met een tentoonstelling in Sacksenburg (Oostenrijk).

Sooi, jarenlang arbeider bij Sidal in Duffel, was een sociaal mens: heftig en vurig; een romanticus ook, met heimwee naar ‘zijn’ Kempen van vroeger, met nog avontuurlijke, ongekunstelde mensen. Een man die liefde voelde voor de evenmens.
De Kempen van Sooi Daems waren een idylle, maar ook de geschiedenis van een harde strijd, waarin de mensen het moeilijk hadden. Tegenslagen en teleurstellingen zijn een deel van ieder sociaal bewogen mens. Zij konden Sooi evenwel slechts tijdelijk verbitteren. Hij reageerde de dingen af door ze om te zetten in positieve creativiteit. Hij ging de problemen niet uit de weg: hij wist wat hij wou en zei wat hij dacht.
Door de jaren heen zocht en vond Sooi een eigen stijl en techniek. In de werken van Sooi trof men meestal een vleugje nostalgie aan, de tijd dat de Kempen nog echt ‘kempisch’ waren, met scheefgezakte hoevetjes, omringd door bladerloze bomen. Want ook dát was Daems; een man die maar al te graag naar het verleden terugblikte, naar de tijd dat de mens het niet breed had maar wel gelukkig was met datgene wat hij bezat: een ongerept landschap. Vandaar die nostalgie, de modernisering had immers haar tol geëist ...