Polly Jean = Patti

PJ Harvey (**********) heeft een nieuwe elpee. Vrijdag en zaterdag kwam ze de plaat voorstellen in het Koninklijk Circus in Brussel. Wij waren erbij op de tweede dag en werden letterlijk uit onze sokken geblazen.

Tien sterren kreeg het verse album van Polly Jean Harvey in het Britse muziektijdschrift NME. Het was geleden van het debuut van Arctic Monkeys in 2006 dat dit nog eens was gebeurd. Om maar te zeggen dat de verwachtingen hooggespannen waren. Uiteindelijk werden ze volledig ingelost.
Rond half negen stapten PJ Harvey en haar partners in crime Mick Harvey, John Parish en Jean-Marc Butty het podium op. Onze heldin zag er hemels uit, gekleed in een lange witte jurk ontworpen door de Vlaamse Ann Demeulemeester. Op haar hoofd een creatie van hoedenmaker Elvis Pompilio, voormalige hofleverancier.
Vanaf het openingsnummer ‘Let England Shake’ zat het concert meteen goed. Centraal stonden de songs van het gelijknamige album. Het thema van PJ’s magnum opus is oorlog. In elke tekst wordt er gerefereerd naar het bloedige (oorlogs-)verleden van Engeland. De songs mogen dan wel tot de meest opzwepende behoren die ze ooit schreef, toch heerste er op het podium vooral een ingetogen sfeer: piano en autoharp wonnen het van striemende gitaren, lange tijd het handelsmerk van PJ Harvey.
Elke ‘vers’ uit de plaat passeerde de revue. In ‘The Words that Maketh Murder’ legt PJ het regeltje “What if I take my problem to the United Nations” uit ‘Summertime Blues’ van Eddie Cochran in de mond van een Brits soldaat. Heerlijk! Ook knap: de Niney The Observer-sample in het reggaegetinte ‘Written on the forehead’ (“Blood, blood, blood, blood and fire!”), met de als een mantra klinkende zinsnede “Let it burn, let it burn, let it burn burn burn”. Het nummer is zonder meer een instant classic.
Het lichtvoetige ‘The Glorious Land’ bevatte zowaar een gesampelde trompet. Je waande je zo op de slagvelden van de brutale Engelse onderdrukker uit koloniale tijden. In ‘On Battleship Hill’ bereikte PJ’s stem ongekende hoogten. Liz Fraser van Cocteau Twins was nooit ver weg.
Naar het einde toe bediende de hoogpriesteres van de moderne rock ook de liefhebbers van het oudere werk, met enkele onversneden klassiekers: ‘Down by the Water’, ‘C‘mon Billy’ en ‘Big Exit’ — “Baby, baby. Ain’t it true. I’m immortal when I’m with you!” — klonken frisser dan ooit.
Tussendoor geen smalltalk. Enkel de muziek telde. Eén enkeling in het publiek stoorde zich daar aan. “Talk to me”, riep hij tussen twee songs in. Mick Harvey sloeg de bal terug met “We love you too”.
Even voor tien uur werd het concert afgesloten met een stomend ‘Meet ze Monsta’. Het werd het orgelpunt op hét concert van het jaar. Benieuwd wie haar dit gaat nadoen. Polly Jean Harvey is waarlijk de muzikale erfgename van Patti Smith.

Setlist >> 1. Let England Shake // 2. The Words that Maketh Murder // 3. All and Everyone // 4. The Guns Called Me ... // 5. Written on the Forehead // 6. In the Dark Places // 7. The Devil // 8. Angelene // 9. The Glorious Land // 10. The Last Living Rose // 11. England // 12. Bitter Branches // 13. Down by the Water // 14. C‘mon Billy // 15. Hanging in the Wire // 16. On Battleship Hill // 17. Big Exit // 18. The Colour of the Earth /// 19. Silence / 20. The River // 21. Meet ze Monsta


PJ Harvey in het wit op zaterdag. (Foto: Evelien
Geerts)

Written On The Forehead door PJ Harvey