Gilbert had in de Ronde van Frankrijk nog maar net de gele trui veroverd, of in Werchter werden de truitjes voor de beste ploeg van dit jaar uitgedeeld. Elbow (*****) zorgde - om het met de woorden van Luc Janssen te zeggen - voor het betere ellebogenwerk in de sprint en liet de concurrentie mijlenver achter zich.
De Manchester 5 greep ons vanaf het eerste moment bij de keel, met het wonderlijke ‘The Birds’. De opener van het verse album ‘Build a Rocket, Boys!’ begon heel ingetogen en werkte crescendo naar een climax toe, haast zonder dat je het merkte. Kippenvel, krop in de keel, tranen konden met moeite onderdrukt worden.
En dat werd er met ‘The Bones of You’ en ‘Mirrorball’ (“We kissed like we invented it”) niet beter op. Of is het in dit geval niet slechter? Wat volgde was immers een emotionele rollercoaster. Ingetogen en dan weer beenhard. Tijdens de opzwepende blues van ‘Grounds For Divorce’ bijvoorbeeld, waarbij zanger Guy Garvey voor extra percussie zorgde.
Tussendoor entertainde de zanger ook het publiek. Hij probeerde een oversekste fan om te praten zijn sekspop naar beneden te laten. Vooral de manier waarop hij haar in het kruis nam en de lucht instak, liet weinig aan de verbeelding over. Even later introduceerde Garvey dan weer de omgekeerde mexican wave, waarbij iedereen ondertussen het woord ‘love’ moest schreeuwen. Een gimmick die hij ook al bovenhaalde op Glastonbury.
De set van Elbow werd in schoonheid afgesloten met een ijzersterk trio. Het ingetogen ‘Lippy Kids’ - inclusief fluitsessie met het publiek - en de massale samenzang in ‘Open Arms’ en ‘One Day Like This’ zorgden opnieuw voor kippenvel. Klasse hoe Elbow zijn muziek vertaald krijgt naar een bomvolle wei ...
PJ Harvey (****) en Portishead (****) hadden daar duidelijk meer moeite mee. Al zijn er ongetwijfeld verzachtende omstandigheden. Het krioelde vooraan immers van de Coldplay-fans, die zich al uren voor het concert van hun idolen van een plaatsje wilden verzekeren.
Zelf hadden we gedacht dat PJ ons een setje greatest hits ging serveren, maar net als in het Koninklijk Circus een aantal maanden geleden, werd haar optreden opgehangen aan die geweldige cd ‘Let England Shake’. Een bewonderenswaardige keuze, daar niet van. Maar shaken deed de wei - met uitzondering van de eerste rijen - niet echt.
Nochtans werd de set met ‘Let Engeland Shake’, ‘The Words That Maketh Murder’ en ‘C’mon Billy’ ijzersterk afgetrapt. Vooral ‘C’mon Billy’ uit ‘To Bring You My Love’ (1995) sprong eruit, doordat het nummer de ‘Let Engeland Shake’ make-over meekreeg en gestript werd tot op het bot.
En we werden nog meer getrakteerd op ouder werk. ‘Down By the Water’, ‘The Sky Lit Up’, ‘Angelene’, ‘Big Exit’ en ‘Meet ze Monsta’ werden dan ook op herkenning onthaald.
O ja: Polly Jean zag er overigens opnieuw schitterend uit in die hagelwitte creatie van Ann De Meulemeester. Bizarre ploegopstelling, dat wel: PJ helemaal links op dat immense podium, ver weg van haar drie begeleiders. Ondanks al die ongeïnteresseerde flurken vooraan, toch een magisch optreden.
Als het aan Beth Gibbons had gelegen, had ze zich tot bij het invallen van de duisternis in haar caravan opgesloten. Het eerste wat ze zei, was namelijk dat het maar snel donker moest worden.
Nooit iemand gezien die zo onwennig op het podium stond. De 46-jarige zangeres probeerde wel te communiceren met het publiek, maar het lukte haar gewoonweg niet. Ze liep al van de microfoon weg nog voor haar zin af was. Iets wat je erbij moet nemen zeker, wanneer je met een mensenschuwe frontvrouw in je groep zit?
Maar eens Gibbons stond te zingen - met de ogen dicht - was het genieten, ook met de ogen dicht. Ze krulde zich als een slang rond de microfoonstandaard, terwijl ze op enorme videoschermen werd uitvergroot. De weemoed en de tristesse spatten ervan af. Wat een hemelse stem heeft ze toch.
Tussen opener ‘Silence’ en afsluiter ‘We Carry On’ werden we helemaal opgeslorpt door het donkere Portishead-universum. Absolute hoogtepunten waren het briljante ‘Sour Times’ (“‘Cause nobody loves me, It’s true. Not like you do ...”), een door een ratelende batterij drums en pompende bassen ondersteund ‘Machine Gun’, een uiterst breekbaar ‘Wandering Star’ en het briljante ‘Glory Box’, inclusief de sample ‘Ike’s Rap III’ van Isaac Hayes.
Hypnotiserend concert. Maar net als PJ Harvey had Portishead volgens ons nóg beter tot z’n recht gekomen in de Marquee ...
Coldplay (***) mocht de boel gisteren afsluiten en deed dat met veel vuurwerk én het uptempo ‘Hurts Like Heaven’. Anderhalf uur lang onderhielden Chris Martin en co het publiek met een greatest hits-set, waarin links en rechts ook plaats was voor enkele nieuwe songs. ‘Yellow’, ‘In My Place’ en ‘Viva la Vida’, ze passeerden allemaal de revue. ‘Trouble’ deed dat jammer genoeg niet.
Anders dan bij de drie voorgaande acts op het hoofdpodium, moest Coldplay het vooral van de show hebben. Naast het vuurwerk werd er ook kwistig omgesprongen met confetti. Allemaal mooi maar één en ander kwam wel een beetje té routineus over, zonder ziel ook.
Gelukkig kreeg ‘God Put a Smile Upon Your Face’ een vers arrangement mee. En ook het nieuwe ‘Us Against The World’ (“Hopefully you will like it one day”), dat door Martin akoestisch werd ingezet, waarna de rest van de band één voor één inviel, kon overtuigen.
De bisronde werd ingezet met ‘Clocks’, waarna een knappe versie van ‘Fix You’ volgde. Afgesloten werd er met de aan ‘I Go To Rio’ schatplichtige nieuwe single ‘Every Teardrop Is a Waterfall’ en ... je kan het al raden: nog meer vuurwerk. Afijn: het zal allemaal wel mooi in beeld zijn gebracht op Belgacom TV.
Setlist Portishead >>> 1. Silence // 2. Hunter // 3. Mysterons // 3. The Rip // 4. Sour Times // 5. Machine Gun // 6. Over // 7. Wandering Star // 8. Glory Box // 9. Nylon Smile // 10. Cowboys // 11. Threads // 12. Roads // 13. We Carry On.
Setlist Coldplay >>> 1. Hurts Like Heaven // 2. Yellow // 3. In My Place // 4. Major Minus // 5. Lost! // 6. The Scientist // 7. Shiver // 8. Violet Hill // 9. God Put A Smile Upon Your Face // 10. Everything’s Not Lost // 11. Us Against the World // 12. Politik // 13. Viva La Vida // 14. Charlie Brown // 15. Life Is For Living /// 16. Clocks // 17. Fix You // 18. Every Teardrop is a Waterfall.
Gehoord & gezien >>> Elbow, PJ Harvey, Portishead en Coldplay, op Rock Werchter, op zaterdag 2 juli 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten