Vanessa Verstappen was een silvesterkind (1981) en de ene helft van een tweeling. Ze studeerde in 2008 af aan Sint-Lucas Antwerpen, waar ze zelf ook een paar jaar les gaf.
Als jonge studente kreeg ze al in het eerste jaar les van haar favoriete docent: de begeesterde houtsnijder Luk Duflou. Hij leerde haar snijden in kerselaar en ze vond meteen haar biotoop in zijn hoogdrukatelier in Sint-Lucas. Vanaf dat moment lag haar werkplek herhaaldelijk onder de houtkrullen.
De Zilveren Penseel
In 2010 debuteerde Vanessa als illustrator met ‘Armandus de Zoveelste’ van Dimitri Leue. Ze maakte hiervoor een zestigtal houtsnedes in lindehout. Haar debuut kaapte meteen meerdere prijzen weg, waaronder de Boekenpluim (2011) en De Zilveren Penseel (2011).
Lindelaar was haar lievelingshoutsoort, maar af en toe prikte ze ook haar gutsen in populier en kerselaar. Een linosnede zag je haar zelden maken. Dan miste ze de warme geur van het hout, het karakter van de structuur, de kleine imperfecties en de speelse nerven. Ook de schors, die er soms nog aan hing.
Inspiratie vond Vanessa overal waar ze rondkeek en dagdroomde. Curieuze miniatuurbeeldjes of rubberen diertjes op een rommelmarkt? Ze waren de blauwdruk voor de karakters in een nieuw boek. Verder hield ze van haar kronkelende kamerplanten, (jeugd)theater, wekelijks kringwinkelen, verse tomatensoep en haar babbelzieke kat. En van uitslapen. Slaap zacht, Vanessa ...
“Was je maar een houtsnede ...”
Dimitri Leue had de eer vier boeken met Vanessa te maken. Op haar troostwoordenboek heeft Leue enkel lovende woorden voor Nessa. “Je kon me zo mooi ophemelen. En ik jou. Je kon zo mooi trillen in mijn nabijheid. En ik bij jou. Het vibreren van bewondering. Het samenvloeien van trots dat we met elkaar mochten werken. Ik tril hier nu alleen en bewonder je voor twee. Je hebt jezelf opgehemeld en ik vloei samen met mijn gemis. Was je maar een houtsnede, dan kon ik je afdrukken en afdrukken en afdrukken. Omdat ik nooit genoeg van je kan krijgen. Het laatste jaar belde je af en wimpelde je af, nu vloek ik op mezelf. Had ik maar ... was ik maar ... Ik weet dat je nooit zou willen dat iemand zich schuldig zou voelen om wat je deed. Je deed het om je te bevrijden van de pijn, niet om anderen pijn te doen. Toch doet het pijn. Veel liefde en warmte voor de familie en de vrienden, ik weet dat jullie nu een engel moeten missen. Een groots talent. Ook al is ze er al, laten we haar blijven ophemelen. Dat verdient ze.”
Wie net als Dimitri Leue een woordje van troost wil achterlaten, kan dat hier ...
In 2011 mocht Vanessa De Zilveren Penseel ontvangen voor ‘Armandus de Zoveelste’. Beeld: Chris van Houts.
“Zij zorgde ervoor dat mijn boeken prijzen wonnen”, zegt Dimitri Leue over Vanessa. “Ze had evenveel talent als bescheidenheid. Bijzonder veel dus.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten