”
Er zijn weinig plekken waar ik tegenwoordig verdrietiger word dan bij middelbare scholen en in supermarkten. Het zijn de enige twee publieke locaties waarnaar ik me noodgedwongen met regelmaat begeef en waar het beeld van de mens als gemuilkorfd vee me vlijmscherp in de maag boort.
In de school mag ik niet binnen. Ik zet mijn kind er ’s ochtends af, in de kudde van verborgen jeugd. Jonge mensen zonder gezicht en met gedempte stem. Achter deze muren heerst orde en afstand, discipline en zwijgzaamheid. Hier wordt angst diep in de cellen geïnstalleerd, het onrecht genormaliseerd. Gekwadrateerde hypochonders moeten mijn kind gezond houden. Het schreeuwt en het schuurt langs alle kanten. Ik probeer niet te huilen en ik glimlach: ‘fijne dag, lieveling.’
Ik rijd door naar de supermarkt. Ik ben een robot, neem mijn kar, duw ze voort en werp er dingen in. Mijn blik waart wazig over de hoofden heen. Er zijn geen mensen, enkel wezens, verborgen achter vodden met rekkers om de oren gespannen. Ik ben net als zij. Zij kijken evenmin naar mij, werpen ook dingen in hun karren, lijken er net als ik niet te zijn. Het repetitieve gebiep van de scanners aan de kassa’s is het enige geluid dat ik hoor.
Het beeld van het vee op de boerderij uit mijn jeugd schiet me voor de ogen. De koeien drentelden vrij in de wei, tot het hun tijd was voor de enkele rit naar het slachthuis. Dat moment voelden ze perfect aan. Ze strekten hun poten en verzetten zich met hun volle vlezige gewicht. De veehandelaren sleurden en sloegen er met hun stokken op los om het gemuilkorfde koopwaar in hun aanhangwagens vastgebonden te krijgen. Ook mijn vader, de boer, kon niet anders dan wegkijken bij dit tafereel. Op mij maakte het een onuitwisbare indruk.
Levende, onvrije wezens. Slaven van wie hen bezit. Schakels in de keten. Gemuilkorfd vee met een naam en een lot, zonder wil.
Emoties volgen uit de betekenis die je aan de dingen geeft. Tonnen innerlijke bevrijding heb ik al gekocht via de techniek van het herkaderen: koppel een andere betekenis aan je ervaringen en je creëert een andere werkelijkheid.
Ik probeer het, met de beste wil die ik kan opdissen, om een andere betekenis te geven aan de huidige voddenwereld. Geen mondmasker, maar een -kapje. Geen dwaze dwang maar vredige veiligheid. Geen ziekte maar gezondheid.
Het lukt me niet. Omdat het niet klopt. Voorwaarde om geloofwaardig te kunnen herkaderen is dat de nieuwe betekenis aanvaardbaar is. En dat is ze hier niet. Ik vind geen enkele redelijke betekenis waarom de wereld er nu zo gedwongen slaafs als vee bij loopt. Testen genoeg die bewijzen dat deze vodden geen enkele rol spelen in de al dan niet verspreiding van het virus. Ze creëren alleen een diepe, trieste scheiding in ons mens-zijn. Een verstompte, wezenloze aanblik van onze soort. Waanzin met veel waan, maar zonder zin ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten