The Vaquetones (Orange County, Southern California) gaven gisteren een puik optreden in De Koeter. De eigenzinnige mix van honky-tonk, Tex-Mex en Americana - door de groep zelf ‘Baja-Western’ genoemd - kende heel wat bijval bij het aanwezige publiek. Hoogtepunten waren ‘Wasted Days And Wasted Nights’ van de onlangs overleden Freddy Fender, ‘Folsom Prison Blues’ met een vleugje ‘I Walk The Line’ van Johnny Cash, ‘Dream Baby’ van Roy Orbison en het eigen ‘The Prowl’, met de weergaloze regel “How you get to be so damn good looking, when you were such an ugly little girl”.
Met Miguel Garcia hebben The Vaquetones niet alleen een straffe zanger, de man blijkt bovendien over écht songschrijverstalent te beschikken. Op het debuutalbum van de groep staat dan ook maar één cover: het door Fernando Z. Maldonado gepende ‘Volver Volver’, in 1974 onsterfelijk gemaakt door Vicente Fernández. Muziekliefhebbers kennen het nummer misschien ook wel in de live-uitvoeringen van Ry Cooder, Los Lobos of The Mavericks. Het stond gisteren trouwens ook op de setlist. Voor de rest niets dan eigen werk van Garcia op ‘The Law Of The Loveless’. En zoals de titel van het album al laat vermoeden, gaan z’n songs bijna allemaal over - al dan niet stukgelopen - relaties: “I know it’s tearin’ you apart, that my heart is over you”, zingt hij in ‘Tearin’ You Apart’.
De songs op ‘The Law Of The Loveless’ zijn misschien niet allemaal wereldsongs - met uitzondering van het al eerder genoemde ‘The Prowl’ - maar wat een intensiteit en melancholie zit er in de stem van Miguel Garcia. De geest van Roy Orbison loert om elke hoek. En dat hoeft niet te verbazen, want na het optreden in De Koeter vertrouwde Garcia ons bij een Duvel toe dat Roy Orbison één van z’n helden is, samen met Johnny Cash, Waylon Jennings en Elvis.
Dezelfde intensiteit bezwangerde gisteren ook De Koeter. Een beetje onwennig in het begin, at het aanwezige publiek algauw uit de hand van de charismatische Garcia. Op het eind van de avond vonden we Moe Marja zelfs op het podium en werd er met het publiek een wedstrijdje Duvel-drinken gehouden. Ons hoofd eraf als er in elke bar in Orange County binnenkort niet spontaan “Schol!” wordt geroepen in plaats van “Cheers!”.
Een zanger mag dan wel een groep zijn, ook in het geval van The Vaquetones is het geheel méér dan de som der delen. Miguel Garcia heeft zich weten te omringen met schitterende muzikanten. Er is de aan de sound van Chris Isaak schatplichtige gitaar van Gene Cornwell (die schitterende gitaarsolo in - alweer - ‘The Prowl’ is om duimen en vingers bij af te likken!); er zijn de vette baslijnen van Harold ‘Big H’ Hill; de retestrakke drums van Tony DeHerrera.
Het optreden werd afgetrapt met ‘All You Ever Do Is Bring Me Down’ van The Mavericks. Andere covers die de revue passeerden waren: ‘Ring Of Fire’ van Johnny Cash; ‘Little Sister’ van Elvis; ‘Stuck In The Middle With You’ van Stealers Wheel; ‘Por Un Amor’, een populair Mexicaans lied uit de jaren vijftig (Linda Ronstadt maakte er in 1987 ‘For A Love’ van voor haar album ‘Canciones de Mi Padre’); en ‘Jambalaya (On The Bayou)’, dat de meesten onder ons kennen van The Carpenters, maar eigenlijk al een nummer 1-hit was voor Hank Williams in 1952. Williams ging de melodie trouwens pikken bij Papa Caïro & His Boys, maar dit geheel terzijde.
Tussen al die geweldige songs gooiden Garcia en co op ingenieuze wijze hun eigen nummers voor de leeuwen. En dat werkte wonderwel. Bij ‘Spanish Skirts’ verklapte Miguel al grappend thuis ook wel eens kortgerokt door de kamer te sjezen; ‘Water Colors’ verhaalt over één van zijn vriendinnen die onlangs verhuisde naar Texas; en ‘Bartender’ droeg hij op aan dé Keppa. De set werd afgesloten met ‘Southbound 99’, het sluitstuk op het eerste - en voorlopig enige - album van de groep.
GEZIEN The Vaquetones, op 18 oktober 2006, in De Koeter in Herenthout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten