Broodje Werchter: dag 3

Editors (*****) zorgde gisteren voor het duizendste optreden ooit in de geschiedenis van Rock Werchter. Zanger Tom Smith moet het geweten hebben want nog meer dan tijdens de laatste doortocht van de groep in de Brusselse AB, draaide hij zich in allerlei bochten rond z’n microfoon. Ook gitarist Chris Urbanowicz toverde de meest onnavolgbare licks uit z’n instrument. Alsof het niks was, want tijdens ‘You Are Fading’ vond hij zelfs de tijd om even het digitale fototoestel boven te halen en fotootjes te trekken van de kolkende massa. De setlist van Editors was wederom fijn uitgekiend en eindigde met de fantastic four ‘Munich’, ‘Weight Of The World’ (met de fantastische openingszin “Keep a light on those you love, they will be there when you die” - ik kan het maar niet genoeg herhalen), ‘Fingers In The Factories’ en ‘Smokers Outside The Hospital Doors’. IJzersterk was ook het verse ‘No Sound But The Wind’, een nummer dat handelt over het daar zijn voor elkaar en samen alles trotseren wat er op je weg legt. Hoopvol en uptempo; meteen ook het bewijs dat Editors niet die doemrockers zijn waarvoor ze worden versleten.
Over Kate Nash (**) kunnen we kort zijn. Samen met haar groep bracht ze een rommelige set. Enkel het punky ‘Model Behaviour’ met het dubbelzinnige refreintje “You don’t have to suck dick to succeed” en afsluiter ‘Foundation’ konden enigszins bekoren.
Neen, dan liever KT Tunstall (****), al kwam haar optreden pas in een stroomversnelling met het - contradictio in terminis - akoestische ‘Beauty Of Uncertainty’ uit haar nieuwe cd ‘Drastic Fantastic’, gevolgd door het heerlijke ‘Cut Me Down’. Ook ‘Black Horse And The Cherry Tree’ werd solo door Tunstall ingezet en ontplofte helemaal toen de band naar het einde toe inviel. Een magisch moment. Later volgde nog ‘Under The Weather’, het over platische chirurgie handelende ‘Saving My Face’ en de luidkeels meegebrulde afsluiter ‘Suddenly I See’. Tussendoor trakteerde KT ons op een “free gift that will amaze your friends and family”, iets wat ze altijd doet, zei ze. “Facts of life: when bats fly out their caves at night, they always go left.”
De IJslandse groep Sigur Rós (*****) opende met ‘Svefn-G-Englar’, het enige nummer waarvan ik de titel zo uit het blote hoofd kan opnoemen. Voor de rest geraak ik niet verder dan “het tweede nummer uit ‘Takk...’ (thuis gekomen blijkt dat ‘Glósóli’ te zijn), dat gisteren halverwege losbarstte in een magistrale kakofonie van hemelse geluiden en het publiek perplex achterlaat. Hemels ook was de setting waarin zich dit alles afspeelde. Op het podium werd een sprookjesachtige sfeer gecreëerd met grote balonnen, een drummer met een kroontje, meisjes met paarse jurkjes en blazers in wit maatpak en dito bolhoed. Bovendien hielp moeder natuur ook een handje door te zorgen voor een sprookjesachtig mooie roodkleurige zonsondergang.
Het nerveuse ritme van de nieuwe single ‘Gobbledigook’ werd door het publiek versterkt met even nerveus handgeklap en eindigde onder een hemel vol confettisnippers. Een subliem ‘Popplagid’ maakte een eind aan één van de meest buitengewone concerten ooit op Werchter. Frontman Jonsi Birgisson - hij bespeelt zijn elektrische gitaar met een strijkstok (!) - leek het allemaal wat onwennig te ondergaan, maar ik ben er zeker van dat Sigur Rós gisteren heel wat fans heeft bijgekregen. En terecht.
Het optreden van Róisín Murphy (*****) - gekleed in doorkijkbloes (!) - was niet minder dan één langerekt oorgasme. ‘Forever More’, de vette Chic-licks van ‘Let Me Know’, ‘Checking Up’, ‘So Into You’, ‘You know Me’ en ‘Primitive’, waarin Róisín een dierlijk dansritueel aanging met haar gitarist, brachten de Pyramid Marquee naar een ongekend kook- én hoogtepunt. Aandoenlijk ook was het moment waarop Luc Janssen plots het podium opdook met een bos bloemen om Róisín te feliciteren met haar 35e verjaardag. Onnodig te zeggen dat de tent spontaan ‘Happy Birthday’ begon te kelen, vokaal bijgestaan door de jarige zelf.
Onvergetelijk, zoals in Vorst 1997, was de doortocht van Radiohead (***) zeker niet. Zit het feit dat wij iets later op de wei arriveerden - de keuze tussen Róisín in doorkijkbloes en Thom Yorke is snel gemaakt - er voor iets tussen? Dat denk ik niet; er zaten gewoon té weinig hits in de setlist. Ook de groots opgezette ROGBIV-lichtshow kon hier niets aan verhelpen. Toch enkele lichtpunten: het op akoestische gitaren gespeelde ‘Faust Arp’, een heerlijk lang uitgesponnen ‘How To Disappear Completely’, ‘Just’ (“You do it to yourself”) en de sterke bissers ‘Paranoid Android’ en ‘Everything In Its Right Place’.

Setlist Editors >>> 1. Bones // 2. The Racing Rats // 3. An End Has A Start // 4. Escape The Nest // 5. All Sparks // 6. No Sound But The Wind // 7. Blood // 8. Bullets // 9. You Are Fading // 10. Munich // 11. Weight Of The World // 12. Fingers In The Factories // 13. Smokers Outside The Hospital Doors

Gezien & gehoord >>> Editors, Kate Nash, KT Tunstall, Sigur Rós, Róisín Murphy en Radiohead, Rock Werchter, op zaterdag 5 juli 2008