Het eerste wat we op dag twee meepikten, was Monza (*****). Waarom de groep van Stijn Meuris niet hoger op de affiche mag, is mij een groot raadsel. De unieke symbiose - ik gebruik dit woord graag - van brute kracht en stevige melodieën zorgen telkens voor kathedralen van songs, met Meuris als klokkenluider die van waterspuwer tot gargouille springt. Hoogtepunten: ‘Van God Los’, ‘Tanken In Luxemburg’ en een indrukwekkend ‘Gigant’.
Rond 16 uur mocht het Britse Air Traffic (***) voor de tweede opeenvolgende dag het hoofdpodium op. Pete Doherty had namelijk “wat problemen met de wet” en het optreden van Babyshambles werd geannuleerd. De kirrende schoolmeisjes in het eerste vak voor het podium lieten het niet aan hun hart komen en deden opnieuw gewillig mee aan de wedstrijd ‘om ter eerst in ademnood afgevoerd worden’. Zanger Chris Wall zag dat het goed was en trakteerde hen op sterke versies van ‘Charlotte’, ‘Time Goes By’, ‘No More Running Away’ en het obligate ‘Shooting Star’.
Heet, heter, heetst werd het in de Marquee toen Duffy (****) het podium betrad. Gekleed in wit topje mét motiefjes, zwarte hontpants en op hoge hakken begging for mercy. Man, man, man! Tot gisteren kenden we de Welshe chanteuse enkel van haar optredens in de BBC2-show ‘Later with Jools Holland’, waarin ze eerder timide overkwam. De manier waarop ze gisteren met uitdagende poses het publiek bespeelde, heeft het beeld van schuchter schoolmeisje voorgoed uitgewist. Prijsbeest van de set was ongetwijfeld ‘Warwick Avenue’, nu al een klassieker. Ook ‘Rockferry’, ‘Delayed Devotion’, het onvermijdelijke ‘Mercy’ en afsluiter ‘Distant Dreamer’ konden op goedkeurend gegrom rekenen.
Het beste moest toen nog komen: The Verve (*****). In een woord: fe-no-me-naal. De psychedelische licks waarmee gitarist Nick McCabe ons om de oren sloeg en waarrond zanger Richard Ashcroft zijn bezwerende stem slingerde: het publiek stond er met open mond naar te kijken. Tussen de opener ‘This Is Music’ en het slotakkoord van ‘Love Is Noise’ - de nieuwe single van de groep en de voorbode op het verse album ‘Forth’ - nam de groep ons mee op een muzikale trip, met als absolute hoogtepunten de urban hymns ‘Sonnet’, ‘The Drugs Don’t Work’, ‘Lucky man’ en ‘Bittersweet Symphony’, én het hypnotiserende ‘Sit And Wonder’. Kippenvel!
Met een beetje vertraging klom even na 21 uur ook Neil Young (****) op het hoofdpodium. Eén en ander had ongetwijfeld te maken met het feit dat Neils zolderkamer - de oude instrumenten, de houten indiaan Woody, filmspots, een waaier van een propellerboot en de mysterieus oplichtende letters - weer moest nagebouwd worden. Ook de set van Dinousaur Sr. kwam in grote lijnen overeen met die van in Antwerpen eerder dit jaar. Met de opener ‘Love And Only Love’ werd de toon onmiddellijke gezet: splijtende gitaarsolo’s vulden het zwerk boven de festivalweide. Hetzelfde scenario helemaal aan het einde van de show, met een verbluffend ‘A Day In The Life’ van The Beatles. Tussendoor was er ook plaats voor enkele kampvuurmomenten: ‘Mother Earth’, met Neil alleen aan het orgel, ‘The Needle And The Damage Done’, ‘Unknown Legend’, ‘Heart Of Gold’ en ‘Old Man’. Indrukwekkend!
Setlist Neil Young >>> 1. Love And Only Love // 2. My My, Hey Hey (Out Of The Blue) // 3. Everybody Knows This Is Nowhere // 4. Spirit Road // 5. When You Dance You Can Really Love // 6. Fucking Up // 7. All Along The Watchtower // 8. Oh, Lonesome Me // 9. Mother Earth // 10. The Needle And The Damage Done // 11. Unknown Legend // 12. Heart Of Gold // 13. Old Man // 14. Get Back To The Country // 15. Words // 16. No Hidden Path /// 17. A Day In The Life
Gezien & gehoord >>> Monza, Air Traffic, Duffy, The Verve en Neil Young, Rock Werchter, op vrijdag 4 juli 2008
The Verve (foto: Dean Chalkley)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten