Gisteren begonnen aan m’n 26e Rock Werchter op rij. Nu mag de Schuer van collega-concertorganisatoren en bevriende pop- en rocksterren voor de derde keer op rij de prijs van beste festival ter wereld gekregen hebben, van mij krijgt hij een dikke nul. Zorgen dat die bobo’s je verkiezen tot de groostste en de beste is makkelijk: je legt ze extra in de watten. Wel er eerst voor zorgen dat je de prijzen voor de gewone sterveling wat optrekt - het moet backstage immers betaalbaar blijven.
Waarom spuwt mijn toetsenbord - weeral - vitriool? Wel: ondanks het feit dat ik gisteren klokslag 16.30 uur aan de inkom stond met m’n combi-ticket in aanslag, bevond ik mij pas om 18.25 uur aan de andere kant van het hekken. Een nooit geziene chaos speelde zich af voor m’n ogen. Doordat er te elfder ure nog tickets waren vrijgekomen voor donderdag, krioelde het er van de lastminutebeslissers die hun tickets nog moesten krijgen. Alleen: er waren nauwelijks kassa’s open. Bovendien was er geen nadar voorzien om één en ander op een ordentelijke manier te laten verlopen. Om een lang verhaal kort te maken: Vampire Weekend heb ik mooi op mijn buik kunnen schrijven en den deze dus behoorlijk pissed!
Zo, dát hebben we weeral van ons af geschreven; de muziek dan. Uiteindelijk kon ik nog net vier nummers van Counting Crows (***) meepikken. En het was duidelijk dat Adam Duritz er na - volgens insiders - het sublieme concert in de AB de dag voordien, er ook op de wei van Werchter er écht zin in hadden. Wij onthouden vooral afsluiter ‘Hangingaround’.
Ook de Britse Libanees Mika (****) zette een puike set neer. Bloemetjes, dikke meisjes, dunne meisjes, konijntjes, beertjes, prinsesjes: ze huppelden allen vrolijk op het podium en zorgden voor een heerlijk hoog kitch-gehalte. Zelfs een wolkbreuk kon de pret niet bederven. Hoogtepunten: opener ‘Relax, Take It Easy’, ‘Big Girl (You Are Beautiful)’, de Depeche Mode-cover ‘Just Can’t Get Enough’ en ‘Love Today’, met een waanzinnig drumduel op vuilnisbakken.
Even later kroop Lenny Kravitz (*****) op het hoofdpodium. Kravitz liet zich voor de gelegenheid omringen door een keur aan muzikanten, gitarist Craig Ross op kop. En die blazers: heerlijk! Bovendien is Ome Lenny naast een podiumbeest ook een charmeur eersteklas. Zo bezorgde hij met ‘I’ll Be Waiting’ elke vrouw tot aan de eerste bomenlijn een orgasme en tijdens een minutenlange versie van ‘Let Love Rule’ trok hij zowaar het publiek in om handjes uit te delen en een danspasje te maken met een dame van de security. Andere hoogtepunten waren het Beatlelesque ‘Fields Of Joy’, ‘It Ain’t Over Till It’s Over’, ‘Dancin’ Til Dawn’, ‘American Woman’ en ‘Are You Gonna Go My Way’.
REM (****) begond eerder aarzelend, al kan dat ook wel te maken gehad hebben met het geluid dat niet echt perfect stond, waardoor Michael Stipes stem af en toe verloren liep in de eindmix. Maar met ouwe nummers als ‘Ignoreland’, ‘Drive’, ‘Electrolite’, ‘The One I Love’, ‘Driver 8’ en ‘Pretty Persuasion’ trokken een eerder flegmatieke Stipe en z’n strak spelende kompanen één en ander recht. Opmerkelijk was het akoestische ‘Let Me In’, waarbij iedereen in een hoekje van het podium kroop en een cirkeltje vormde rond de pianospelende Peter Buck. Om maar te zeggen dat er achter Kontich ook nog mensen wonen. Maar al bij al: gesmaakt optreden, waarin ook nieuwe nummers als ‘Hollow Man’, ‘Supernatural, Superserious’ en ‘I’m Gonna DJ’ luidkeels werden meegebruld.
Gezien & gehoord >>> Counting Crows, Mika, Lenny Kravitz en REM, Rock Werkter, op donderdag 3 juli 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten