‘Uitverkoren’

In een wekelijkse column waarin Antwerpse studenten het studentenleven in de koekenstad toelichten, publiceerde Het Nieuwsblad donderdag het stukje ‘Uitverkoren’ van de 18-jarige Edith Cassiers (Bergen). Natuurlijk willen wij jullie de zielenroerselen van Edith, die in april van dit jaar nét naast de Cultuurprijs 2007 greep, niet onthouden ...

”
Eerstejaarsstudenten troepen in het begin als kudden samen. Bang om achtergelaten te worden door hun net verworven kennissen en nog altijd niet helemaal zeker of ze nu blij zijn dat het handje vasthouden van het middelbaar gedaan is, of net niet. Ik ben een van hen. Mij heeft het een week, drie dagen en een lesuur Algemene Taalwetenschap gekost voor ik besefte dat mijn lesgebouw daadwerkelijk cirkelvormig is.
Er is dus veel te leren. Hoe de liefkozende benamingen te decoderen bijvoorbeeld en te weten welk studentencafé men nu eigenlijk bedoelt. Hoe een cantor op een cantus aan te spreken en hoe, als je leven je lief is, vooral niet. Hoe als pendelaar net voor je afstaphalte wakker te worden. En hoe lief genoeg te kijken naar je kothebbende vriend of vriendin bij het horen van een Niet Te Missen!- feestje. Want ook de geneugten van het kotleven zijn moeilijk te weerstaan.
Gelukkig zijn er een hoop ouderejaars die zich, barmhartig als ze zijn, over ons onwetenden heen willen buigen: een peter of meter die je onder zijn vleugels neemt, een studentenclub die je aan haar boezem drukt. Door het aanbieden van samenvattingen en filmvoorstellingen is het vertrouwen snel gewonnen. Evenwel ook even snel verpulverd. Het sadistisch hoongelach van de doopmeesters zal ons, naïevelingen, nog lang in de oren klinken.
De lessen dan. Gewapend met vijf handboeken en drie cursussen wurm je je in een van de stoeltjes in de schrikbarend grote aula. Daarna: overvloeden aan informatie, bekogeling met citaten, Latijn en Grieks. Onuitputtelijke kennis. Meeslepend enthousiasme. Passie. Poëzie. Maniakaal getyp op de achtergrond. Zelf een lamgeschreven hand. Bijna verlicht gapen naar het projectiescherm. Er gaan duidelijk te weinig minuten in een uur.
Ontdekken dat de stoelen in de aula best goed zitten. In de lesboeken blíjven bladeren. Tevreden glimlachend tot het besef komen dat jij tot de gelukkigen behoort. Tot de uitverkorenen. Tot diegenen onder je leeftijdsgenoten die de juiste keuze hebben gemaakt. Dat dit is wat je interesseert, wat je wil doen. Ondanks oneindige twijfels, urenlang folderbladeren en onnoemelijk veel gesprekken: je zit op je plaats. Je hebt de juiste richting gekozen. Je wil blijven.

Edith Cassiers is eerstejaarsstudente aan de faculteit Letteren en Wijsbegeerte, richting Nederlands en Theater-, film- en literatuurwetenschappen.