Mambokoning met stiejene kloewete

Gisteren stelde Bart Peeters (****) in CC De Mol in Lier zijn nieuwste cd ‘De hemel in het klad’ voor. Het werd een concert om duimen en vingers bij af te likken: één in schoonschrift, zeg maar. Alleen jammer van de akoestiek - of beter gezegd: het ontbreken ervan - in de blikken doos die het Liers Cultuurcentrum toch is.
Het optreden werd afgetrapt met het Oost-Europees klinkende ‘Het is niet wat het is’. De opener van ‘De hemel in het klad’ klinkt sinds de recente gebeurtenissen in Dendermonde trouwens akelig actueel (“Op een Amerikaanse school, raakte een jongen op de dool - een baseballknuppel en een spoor van bloed. Het leven had hem wat gekraakt, dus hij zijn school maar afgemaakt. Want zo’n baseball­knuppel geeft je helden­moed”). Maar dit geheel terzijde.
Vanaf de eerste noot was duidelijk dat Bart Peeters zich gefortuneerd mag prijzen met de knappe muzikanten waarmee hij nu al een paar jaar optrekt. Belangrijkste exponenten van het klanktapijt gisteren waren de accordeon van Mike Smeulders en de viool van Emile Verstraeten. Maar ook bassist Ivan Smeulders en percussionisten Abdellah Marrakchi en Piet Van den Heuvel lieten zich niet onbetuigd.
Dat Peeters een begenadigd verteller is, staat buiten kijf. Eén en ander zorgde vooral in de eerste set voor een paar heerlijke momenten. Zoon Pablo, die sinds september hogere studies is begonnen - hij zit nu in het eerste lager -, inspireerde Bart voor het nummer ‘Andersomdag’. Wij hoorden het vorig jaar al in Amsterdam, maar het is en blijft een mooi verhaaltje: papa is voor één dag mama en mama op haar beurt papa; de hond is de poes en omgekeerd. Naar verluidt loopt het kereltje dan ook achterstevoren door het huis.
Maar het meest hilarische was de aanloop naar ‘Messias’, waarin Bart zich probeerde voor te stellen hoe hij bij zijn dood aan de hemelpoort bij Sintepieter zijn zonden zou moeten opnoemen. Het stemmetje van Sintepieter leek trouwens verdacht veel op dat van Cas Goossens in ‘Het Leugenpaleis’. Waren geen hoofdzonden: Ignace Cwombé zeggen dat hij hét sekssymbool van de 21e eeuw is (“dieje mens is zoewe al vol glore van zenzelve”), Regi een beat onder één van zijn nummers laten zetten (“God sta zot van Milk Inc. En veural van die Linda”) of Goedele Liekens binnendraaien (“da hemme er veu ij ok al gedaon”). Wel een hoofdzonde: beweren in een Humo-interview dat Eurosong heel belangrijk is. In de outro van ‘Messias’ werd dan ook subtiel de herkenningsmelodie van de European Broadcast Union - het ‘Te Deum’ van Marc-Antoine Charpentier - verwerkt. Ook de fens van Joe Roxy werden op hun wenken bediend. De beroemde Limburgse dichter kwam namelijk even om de hoek kijken in ‘Hoe doen die dat’.
Sommige songs kregen een heel ander arrangement mee. Zo werd het eerste deel afgesloten met ‘Heist aan zee’, dat voor de gelegenheid in een Ladysmith Black Mambazo-kleedje zat. Op ‘Poolijs’ dwaalde aan het eind dan weer de geest van André Hazes rond. Ook grappig: de manier waarop Peeters als een volleerde mambokoning over de scène sjeesde tijdens ‘Arbeidsongeschikt’.
Nieuw was de Statler en/of Waldorf (schrap naar believen) in Bart Peeters, die af en toe naar boven kwam. Vóór het inzetten van het intieme ‘Ontdooi me’, maakte hij de bedenking dat hoe groter de opwarming van de aarde, hoe koeler de menselijke relaties zijn. Even later hekelde de sympathieke zanger in ‘Leve de deejays’ dan weer de moderne deejay, die - enkel gewapend met een blikken doos - alleen maar op een knopje drukt en wat cool staat te wezen. Terloops deelde Bart mee dat hij van Facebook stiejene kloewete krijgt. Maar dát ligt volgens z’n twee tienerdochters eerder aan het feit dat hij niet wil meegaan met zijnen tijd. Tijdens de Indeep-cover die volgde op de ‘ode’ aan de deejay, maakten Peeters en groep een gesmaakt zijuitstapje naar Willem Vermandere en Michael Jackson. Emile speelde trouwens een bangelijke gitaarsolo, die bijwijlen aan Chic deed denken.
Andere hoogtepunten waren de nieuwe Bob Dylan-cover ‘Omdat ik van je hou’ - Adele rijdt momenteel trouwens hoog in de Britse sjarels met haar cover van ‘To make you feel my love’ - en het obligate ‘Een vriend zien huilen’ van Brel. Maar dé absolute prijsbeesten van de avond waren ‘Sint Franciscus’, het sluitstuk op Peeters’ laatste cd, én het beklijvende ‘Allemaal door jou’. Het van Riccardo Cocciante geleende nummer ademt verlatingsangst. De anders immer charmante Kempenzoon smeekt er op bedreigende wijze de liefde af. Peeters eindigde het nummer in foetushouding, ergens in een hoekje op het podium. Een heel sterk beeld.
Afgesloten werd er met de propere versie van ‘Aaa’. De zaal ontplofte toen Bart ene Jacques Backx uit de zaal plukte. Met een drumstokje mocht hij publiek en band tijdens zijn verzoeknummers (‘Pipo de clown’, ‘Zwarte Lola’, ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee’ en ‘Kom van dat dak af’) dirigeren. Het was trouwens niet het enige gastoptreden van de avond. Tijdens ‘Miere miere’ kwam stage­manager Marc Cambré de groep vervoegen. Gewapend met een rijf en een lepel gaf hij het nummer een extra dimensie.

Setlist >>> 1. Het is niet wat het is // 2. Er is er geen een zoals jij // 3. Andersomdag // 4. Messias // 5. (Zo van die) Zomerdagen // 6. Ontdooi me // 7. Hoe doen die dat // 8. Leve de deejays // 9. Laatst heeft een deejay // 10. Heist aan zee /// 11. Denk je soms nog aan mij // 12. O California // 13. Omdat ik van je hou // 14. Miere miere (mugge mugge) // 15. Arbeidsongeschikt // 16. Een vriend zien huilen // 17. Allemaal door jou // 18. Poolijs // 19. Slaapwals /// 20. Sint Franciscus // 21. Mijn garagist ... (Ik hou van folk) // 22. Aaa

Gezien & gehoord >>> Bart Peeters, CC De Mol in Lier, op woensdag 4 februari 2009