“What the fuck is that over there?”, aldus Franz Ferdinand-zanger Alex Kapranos zaterdag op het hoofdpodium van Werchter. Hij doelde hiermee op de stofhoos of zandhoos die kort maar krachtig over het festivalterrein raasde. De zogenaamde dust devil zorgde trouwens voor één gewonde. Een onfortuinlijke festivalganger kreeg immers een stuk hout van de plankenvloer van het Marqueeplein in het aangezicht.
Maar er hing nog meer in de lucht. Zowel zaterdag als zondag kwam een dozijn ooievaars boven hetzelfde Marqueeplein gracieus poolshoogte nemen. Hopelijk zijn ze geen voorbode geweest van een rist al dan niet ongewenste tienerzwangerschappen en werden ze gewoon aangetrokken door de prima muziek die de lucht boven Werchter bezwangerde.
Less is more, een levenswijsheid die zeker geldt voor Seasick Steve (****). Gezeten op een houten stoel en enkel bijgestaan door een drummer, pakte de 68-jarige Californische zwerver de wei van Werchter moeiteloos in. Eén en ander deed me denken aan het memorabele concert van Ted Hawkins in de Lux in 1988. Hoogtepunt van zijn drie kwartierdurende set was ongetwijfeld het moment waarop hij een meisje op het podium uitnodigde en voor haar het liefdesliedje ‘Walking Man’ zong. Het afsluitende ‘Dog House Blues’ werd door bijna iedereen luidkeels meegebruld en rolde nog over de wei toen Steve al lang in de coulissen verdwenen was.
Net voor Lady Linn & Her Magnificent Seven (*****) het podium van de Marquee betraden, pakten zich boven de festivalweide van Werchter donkere wolken samen. Eén en ander was ook Sofie Lemaire opgevallen en toen even later de regen bij bakken uit de hemel viel, bleek dat de tent niet geheel waterdicht was. Er kwam zelfs een kuisploeg aan te pas om het podium droog te houden! La Linn en haar band speelde echter onverstoord verder. Een lust voor oor én oog. Lien de Greef straalde van geluk in haar hemelse rode jurk. Heerlijk was het om al die echte instrumenten op het podium te zien: een blazerssectie, een vleugelpiano, drums, een staande bas én een strijkkwartet. Her Magnificent Eleven ware beter geweest. Het van Eddy Grant geleende en luidkeels meegezongen ‘I Don’t Wanna Dance’ draaide uit op een ware triomftocht. Andere hoogtepunten: een heerlijk kabbelend ‘Cool Down’ en het als finale opgespaarde ‘A Love Affair’. Magistraal!
De set van The Script (***) viel wat magertjes uit. ‘We Cry’ en ‘The Man Who Can’t Be Moved’ zíjn twee goeie popsongs en kwamen live best sterk uit de verf. Maar twee ooievaars maken de zomer niet, als u begrijpt wat ik bedoel. Zanger Danny O’Donoghue deed nochtans z’n best en bespeelde het publiek - dat vooral bestond uit jonge meisjes - perfect. Tekenend hiervoor was het acapellagedeelte van het eerder vernoemde ‘The Man Who Can’t Be Moved’, waarbij hij zich tot een luidkeels meezingende rondborstige dame in het publiek richtte. Tussendoor werd de jarige drummer gevierd en de reputatie van de zuster van gitarist Mark Sheehan te grabbel gegooid. “This song is about my sister, because she’s a fucking slut”, zei hij net voor het inzetten van ‘Fall for Anything’. Afgesloten werd er met een tenenkrommende versie van Bowies ‘Heroes’. Hierin werd duidelijk dat de gouwgenoten van U2 één van hun eigen helden zijn.
Kaiser Chiefs (****) tekende op het hoofdpodium voor één van de meest energieke concerten van Rock Werchter. Zanger Ricky Wilson werkte zich de pleuris uit het lijf - was het om de op de eerste rijen ongetwijfeld talrijk aanwezige fens van Nine Inch Nails en Metallica te overtuigen? - en gaf hierbij een nieuwe betekenis aan het begrip okselvijver. De niet-aflatende Wilson bestreek zowat het hele podium, begaf zich regelmatig in de veiligheidszones tussen zijn publiek en klom tijdens ‘I Predict a Riot’ zelfs tien meter hoog de stellingen in van het linkse reuzenscherm! Hoogtepunten: het schitterende ‘Love’s Not a Competition (But I’m Winning)’, ‘Take My Temperature’ waarbij hij met het publiek een wedstrijdje om ter luidst Kaiser Chiefs roepen aanging en een ronduit verpletterend ‘Oh My God’.
Net als een paar jaar geleden veroverden de Vikings van Röyksopp (****) moeiteloos de Marquee. Torbjørn Brundtland en Svein Berge lieten zich voor de gelegenheid bijstaan door een bassist en een vioolspeler. Al vroeg in de set deed ‘Remind Me’ de plankenvloer een eerste keer daveren. Maar dé absolute prijsbeesten waren zonder meer het hypnotische ‘Eple’ en ‘Poor Leno’, niet toevallig ook twee kleppers uit het album ‘Melody A.M.’. Voor de vocalen van ‘The Girl and the Robot’ en ‘What Else Is There?’ lieten de twee Noren ene Anneli Drecker het podium opdraven. Zij kreeg de zware opdracht om Robyn en Karin Dreijer van The Knife te doen vergeten. Het zangeresje deed het meer dan behoorlijk, alleen jammer dat haar stem niet altijd even sterk overkwam.
De beker van de twee emmen - Milk Inc. en Metallica - liet ik wijselijk aan mij voorbijgaan. Er moesten immers nog vriendinnetjes van mijn jongste dochter naar huis gevoerd worden.
Setlist Seasick Steve >>> 1. Thunderbird // 2. Cheap // 3. Cut my Wings // 4. Diddly Bo // 5. Walking Man // 6. My Donny // 7. Fly // 8. Chiggers // 9. Dog House Boogie
Setlist Lady Linn & Her Magnificent Seven >>> 1. Bom // 2. That’s Alright // 3. Good Old Sunday // 4. Waiting // 5. I Am Aware // 6. Shopping // 7. Here We Go Again // 8. Cool Down // 9. I Don’t Wanna Dance // 10. Done // 11. Cry Baby // 12. A Love Affair
Setlist The Script >>> 1. Before the Worst // 2. Talk You Down // 3. Breakeven // 4. The End // 5. We Cry // 6. I You See Kay // 7. The Man who Can’t Be Moved // 8. Fall for Anything // 9. Rusty Halo // 10. Heroes
Setlist Kaiser Chiefs >>> 1. Never Miss A Beat // 2. Everything is Average Nowadays // 3. Everyday I Love You Less and Less // 4. Heat Dies Down // 5. You Want History // 6. Ruby // 7. Na Na Na Na Naa // 8. Love’s Not a Competition (But I’m Winning) // 9. Like it Too Much // 10. Modern Way // 11. Half the Truth // 12. I Predict a Riot // 13. The Angry Mob // 14. Take My Temperature // 15. Oh My God
Setlist Röyksopp >>> 1. Roÿksopp Forever // 2. You Don’t Have A Clue // 3. Remind Me // 4. Happy Up Here // 5. The Girl And The Robot // 6. Alpha Male // 7. Eple // 8. It’s What I Want // 9. This Must Be It // 10. Tricky Tricky // 11. What Else Is There // 12. Only This Moment // 13. Poor Leno // 14. Fat Burner
Geen opmerkingen:
Een reactie posten