Dit gaat over Patti Punk. Dit gaat over Patti Punk. En ze was in de AB. Prima concert, het was echt oké! (vrij naar vanderlinden F.)
Zesenzestig is Patti Smith (*****) ondertussen. Maar daar was maandagavond — enkele gespeelde hufjes en pufjes uitgezonderd — helemaal niets van te merken. Tijdens een zinderende optreden, dat bijna twee uur duurde, serveerde de hogepriesteres van de punk ons vooral werk uit ‘Horses’, ‘Radio Ethiopia’ en ‘Easter’. En daar was achteraf niemand rouwig om ...
Klonk opener ‘Ask the Angels’ nog een beetje halfslachtig, dan werden met ‘Privilege’ alle twijfels vastberaden uitgespuwd. En nadat een babyaspirine redding (?) had gebracht, at de uitverkochte AB uit Patti’s hand.
In een ideale wereld zou het poppy ‘April Fool’ een wereldhit zijn geweest. In diezelfde wereld zou Amy Winehouse nog geleefd hebben. Smith droeg “This Is the Girl” op aan de veel te jong gestorven diva.
De tekst van ‘My Blakean Year’ werd vertaald naar Brussel, een stad waar ze naar eigen zeggen graag vertoefd. Een en ander heeft ongetwijfeld te maken met de adoratie voor Arthur Rimbaud, die er op 10 juli 1873 door zijn minnaar Paul Verlaine op twee kogels werd getrakteerd. Rimbaud schreef die tumultueuze fase in zijn leven van zich af in ‘Une saison en enfer’, een van Patti’s lievelingswerken. Maar niet alleen Verlaine en Rimbaud werden opgevoerd, ook Charlotte Brontë en Charles Baudelaire passeerden de revue.
‘Free Money’ bleek dan weer één van de favorieten van het begeesterde publiek. Jammer dat het werd achternagezeten door een mindere cover van Eddie ‘Cockroach’ Cochrans ‘Summertime Blues’.
Het schoonheidsfoutje werd meteen rechtgezet met een bezwerende versie van ‘Beneath the Southern Cross’ uit ‘Gone Again’. Opgedragen aan Nelson Mandela groeide de song uit tot een absoluut hoogtepunt, waarin bassist Tony Shanahan de achtergrondvocalen van de betreurde Jeff Buckley voor zijn rekening.
Daarna mocht Patti even naar lucht happen en was het aan gitarist Lenny Kaye om enkele Nuggets-klassiekers de zaal in te jagen. Kaye was in 1972 de drijvende kracht achter het baanbrekende compilatiealbum met garagerocksingles. Het educatief tussendoortje bestond uit ‘Talk Talk’ van The Music Machine, ‘Open Up Your Door’ van Richard & The Young Lions en ‘Psychotic Reaction’ van Count Five.
“I move in another dimension” zong Patti in ‘Ain’t It Strange’, dat door Shanahan met een stuwende reggae-beat de zaal werd ingestuwd. Het was de aanzet tot een glorieuze finale met het onverwoestbare drieluik ‘Because the Night’, ‘Land’ en ‘Gloria’. “Jesus died for somebody’s sins, but not mine!”, schuimbekte Patti. Kippenvel!
De bisronde werd ingezet met een welgemeend ‘Happy Birthday’ aan het adres van dochter Jesse, die vandaag jarig is. ‘Banga’ riep de geest op van de Russische dichter Mikel Bulgakov en diens boek ‘Hondenhart’. Geïnspireerd door de trouwe viervoeter van Pontius Pilatus, mochten de abonnees op Woef! zich kenbaar maken, hetgeen ze met veel overgave deden. Links en rechts meenden wij zelfs een eenzame wolf te herkennen. Het nummer begon trouwens met een vals noot. “But I don’t care”, zei Patti hierover. “I can fuck up any chord I like!”
‘People Have the Power’ en ‘Rock N Roll Nigger’ spoorden aan tot actie. “You are the future and the future is now!” Waarna onze heldin de snaren een voor een van haar elektrische gitaar plukte ...
Setlist >>> 1. Ask the Angels // 2. Privilege (Set Me Free) // 3. April Fool // 4. My Blakean Year // 5. Free Money // 6. Summertime Blues // 7. This Is the Girl // 8. Beneath the Southern Cross // 9. Nuggets medley: Talk Talk / Open Up Your Door / Psychotic Reaction // 10. Ain’t It Strange // 11. Pissing in a River // 12. Because the Night // 13. Land / Gloria (In Excelsis Deo) /// 14. Happy Birthday // 15. Banga // 16. People Have the Power // 17. Babelogue / Rock N Roll Nigger
Gehoord & gezien >>> Patti Smith, in de AB in Brussel, op maandag 24 juni 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten