Proloog
Het verhaal van ‘Miserenthout’ begint met een doodsprentje van Laenens buurman Louis De Groof. Louis is in 1967 om het leven gebracht. “Zijn dood is een zogenaamde cold case, een onopgeloste zaak”, zegt Laenen hierover in Het Nieuwsblad.
“Er is niemand veroordeeld voor de moord, al keek de politie wel lange tijd in de richting van de ‘Schrik van de Kempen’ Peerke Verhaert. Een beruchte stroper die levenslang kreeg voor de koelbloedige moord op vier mensen. Verhaert groeide op in Heultje. Na zijn gevangenisstraf ging hij opnieuw in Langdorp wonen.”
Peerke wordt later trouwens vermoord door zijn schoonzus en broer. Maar dat is een ander verhaal. Enfin, na intensief opzoekwerk blijkt dat in de omgeving van Laenens buurt -den Uilenberg- de voorbije decennia heel wat moorden zijn gepleegd. Een voorstelling is geboren!
Vingerafdruk
Het publiek wordt maandagavond verwelkomd door Sherlock Holmes, die bij nader inzien verdacht veel lijkt op Laenens partner in crime bij Imitato Sven Cannaerts. De verdachten moeten hun aanwezigheid achterlaten mits een vettige vingerafdruk, waarna ze worden getrakteerd op een toepasselijk aperitief op basis van wodka, bloedappelsienen en cava.
De registratieplicht is geheel volgens het moordconcept.
Jokke
De eerste moord die Laenen aansnijdt is die op Joël ‘Jokke’ Jacobs. “Joël Jacobs verdwijnt op 2 oktober 1999 aan het inmiddels ter ziele gegane café ’t Spinneweb in de Molenstraat. Vijftien dagen later, op 17 oktober 1999, wordt zijn lichaam teruggevonden in een bosje achter de Ristenstraat, twee kilometer verder. In de dagen na de vondst wordt een autopsie op het lichaam uitgevoerd. Die brengt inwendige verwondingen aan het licht. Het borstbeen van het slachtoffer is gebroken, evenals drie ribben en een ruggenwervel. Volgens anatoom-patholoog Wim Van De Voorde kunnen die verwondingen niet opgelopen zijn tijdens de vechtpartij in ’t Spinneweb. Opmerkelijk ook is de vaststelling dat Jacobs bij het aantreffen van zijn lichaam vier tot acht dagen dood was. Een en ander betekent dat hij na zijn verdwijning nog zeven tot elf dagen moet hebben geleefd.”
Aan het terugvinden van de ‘Jokke’ gaan twee radeloze zoekacties vooraf. Eerst in heel Herenthout waaraan Stefan als achttienjarige nog deelneemt, later zelfs tot in de Ardennen en Luxemburg. “Getuigen hebben een auto gezien op het pad dat naar de boom leidt waar Jokke werd gevonden. En voorheen is een boer met zijn tractor vlak bij die boom gepasseerd, zonder iets op te merken.”
Keldermoord
Ook de keldermoord in de Langstraat passeert de revue. “Kristof Groffen wurgt er begin mei 2011 zijn vrouw tijdens een zoveelste echtelijke ruzie. De man dumpt het lijk in de kelder, verzegelt de deur met tape en maskeert de lijkgeur door uitwerpselen van zijn honden in het rond te strooien. Het slachtoffer wordt pas op 22 september gevonden in de kelder van hun woning. Groffen heeft dan al een nieuw lief in huis: een moeder van twee, die met haar kroost een paar maanden onwetend boven een lijk woonde.”
Revolverdrama
Net voor de pauze maakt Laenen een sprong naar het jaar 1913, naar de moord op gendarm Jozef Van de Wouwer. De krantenkoppen liegen er niet om: ‘Revolverdrama in Laken’. “De gendarm wordt neergeschoten tijdens een nachtronde. Hij krijgt een kogel in de mond, waarbij verschillende tanden worden verbrijzeld. De kogel dringt daarna door de hersenen, om achter het linkeroor weer naar buiten te komen. Op zijn begrafenis speecht de minister van justitie. Wanneer zijn stoffelijk overschot van Bouwel station naar onze parochiekerk wordt gedragen, staat er een erehaag van gendarmes.”
Moordgerechten
Tussen de verhalen door verrast moordchef Peter C. ons met -hoe kan het ook anders- aangepaste tapa’s. Openers zijn een kaaskroketje, een stukje spek en een stukje pens, geserveerd op een broodje al dan niet besmeerd met een bloedrode saus. Sven Sherlock geeft tekst en uitleg: “Het slachtoffer heeft een kogel (kroket) in de buik (spek) gekregen, waarna men hem dan maar in de pensen heeft gedraaid.” Later volgen o.a. nog paella met scheermesjes, kogelbiefstuk op een spies en een als oogbal vermomde lychee op een bedje van chocomousse.
Moordgriet
Gitarist Hans en gastvrouw -of is het toch moordgriet- Ellen zorgen voor de muzikale noot. ‘The Sound of Silence’ is ongetwijfeld een knipoog naar de vermoorde evenementensector, waar ze beiden toch een beetje deel van uitmaken. Jammer genoeg laten ze de echte murder ballads, zoals ‘Stagger Lee’, ‘Tom Dooley’, ‘Hey Joe’ en ‘Where the Wild Roses Grow’ -om er maar een paar te noemen- links liggen. Toch wel een gemiste kans.
Ook Peter C. mag een streepje meezingen.
Epiloog
Geld, bier of vrouwen vormen vrijwel steeds het motief in ‘Miserenthout’. Bij de moord op Ivo Gysels ligt dat enigszins anders. Hij wordt ‘vermoord’ op donderdag 10 februari 1916, natuurlijk op den Uilenberg. Gysels komt om het leven wanneer een jongeman hem met een primitief speertje in het hart steekt. Moord als kinderspel dus.
Achteraf blijkt trouwens dat wij maandag de ‘full-version’ hebben gekregen. Tegen de tweede voordracht heeft Laenen alles wat ingekort, “omdat én eten én muziek én mijn gezever toch wel een heel beladen avond bleek.” Al doende leert men. Maar als we al één ding geleerd hebben, dan is het volgens Laenen wel dit: “Niet De Bergen maar den Uilenberg herbergt het krapuul van Huirtuit!”
Setlist >>> Sound Of Silence // J’attendrai // We’ll Meet Again // What’s Going On // Mercy Mercy Me (The Ecology) // Bohemian Rhapsody // Killing Me Softly // License to Kill
Gehoord, gezien, gedronken & gegeten >>> ‘Miserenthout’, in La Taperia in Herenthout, op maandag 5 oktober 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten