Met een weekje vertraging — schuldige was een hardnekkige bronchitis — trad Trixie Whitley (*****) gisteren op in de Rataplan in Borgerhout. Het intieme concert van de 23-jarige dochter van de betreurde Chris Whitley bleek achteraf eentje om in te kaderen.
Alleen al de locatie had iets onwezenlijks. De typische, warme huiskamersfeer die de eerste verdieping van gildenhuis H.-Anna uitstraalt, is ongezien. Waar vind je nog toile cirée met bloemetjesmotief op de tafeltjes in de foyer? Een prachtig voorbeeld van hoever je komt met wat inventiviteit. En heel wat vrijwilligerswerk, want dat moet ook gezegd. Ondertussen is de nostalgische parochiezaal al meer dan 10 jaar dé culturele ontmoetingsplaats van Borgerhout en Antwerpen-Noord.
De muziek dan. De avond werd afgetrapt door Jeff Taylor (***), een getalenteerde gitarist-zanger uit New York. Hij zong een paar songs uit zijn debuutplaat ‘Frustration In Time Travel’. Het bizarre titelnummer waarin Taylor slaapproblemen, dikke politici en gekke ex-vriendinnetjes opvoert, was een heerlijk hoogtepunt, evenals het aan Rufus Wainwright schatplichtige ‘Rockstar & A Holy Man’.
Na een korte pauze was het éindelijk de beurt aan Trixie Whitley. In het schemerdonker zocht ze zich een plaatsje achter de vleugel. Net als vorig jaar in de Handelsbeurs begon ze haar set met de Ann Peebles-klassieker ‘I Can’t Stand the Rain’, die naadloos overging in ‘Pieces’. En dat was niet het enige déjà vu-moment dat je overviel.
Opnieuw was Trixie ontwapenend eerlijk. Ze vertelde ons hoe erg ze het vond dat ze er vorige week niet was en verontschuldigde zich meermaals voor het afgelaste concert. Net zoals ze ons meermaals oprecht bedankte omdat wij ons de moeite hadden getroost om naar haar te komen kijken ... en luisteren. “Het is niet veel, maar dit is wat ik doe”, fluisterde ze haast onverstaanbaar.
Echt: het genoegen was helemaal aan onze kant. Trixie zong de sterren van de hemel. Indrukwekkend hoe de frêle Gents-New Yorkse het ene moment breekbaar in een hoekje zit, om even later al haar demonen de zaal in te jagen ... Zeggen dat Whitley meer soul heeft in haar pink heeft dan Selah Sue in haar hele lichaam, is een understatement!
En ja: het gefrunnik aan pedaaltjes en kabeltjes neemt de vaart wat uit het optreden. Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de naturelle waarmee ze over de planken flaneert. Je zou zo het podium mee opspringen om haar te helpen.
Trixie liet zich deze keer trouwens alleen begeleiden door gitarist Kas Longman. Less is more. De manier waarop hij zijn gitaar liet janken tijdens ‘I’ll Breath You In My Dreams’ ... Kippenvel!
In de setlist zaten ook enkele nieuwe nummers. Vooral ‘Danger Mind’ en het donkere ‘Hotel No Name’ sprong eruit. “Silence is the root of speech”, rapte Trixie halfweg het nummer. Wij kijken nu al uit naar nieuwe album.
Hoogtepunt van de avond was zonder meer het aan haar vader opgedragen ‘Strong Blood’. Opnieuw was het overduidelijk dat zingen voor Whitley werkt als een soort therapie. De songs die ze schrijft zijn ook zo persoonlijk. Om schrik van te krijgen. Ook het bisnummer ‘Crawl’ werkte ze wenend af.
Vorig jaar schreven we hier dat Trixie Whitley aan de vooravond stond van een grote doorbraak. Hopelijk staan haar persoonlijke songs die doorbraak niet in de weg. Selah Sue, eat your heart out!
Achteraf had ik in de foyer een gesprekje met Jeff Taylor. Toen ik hem zei dat sommige van zijn songs deden denken aan die van Rufus Wainwright, kon hij zich geen mooier compliment inbeelden. En hij vertelde over de avond voordien, toen hij samen met jazzpianist Jef Neve in diens Peugeot over de E17 scheurde, luisterend naar de nieuwe Rufus. “We were like almost crying together”, vertrouwde hij mij toe en begon spontaan ‘Martha’ te zingen ...
Setlist >>> 1. I Can’t Stand the Rain // 2. Pieces // 3. I Still Feel You // 4. Danger Mind // 5. Gradual Return // 6. Hotel No Name // 7. Favourite Stranger // 8. I’ll Breath You // 9. Kadoka (met Jeff Taylor) // 10. I’d Rather Go Blind // 11. Like Ivy // 12. Strong Blood /// 13. Crawl
Gehoord én gezien >>> Trixie Whitley, in de Rataplan in Borgerhout, op maandag 10 januari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten