Vanop een geïmproviseerde praalwagen nam Stefan Laenen afgelopen vrijdag afscheid van het oude jeugdhuis in de Kloosterstraat. Hieronder zijn historische woorden ...
”
Het is 1992 en “Knockin On Heaven’s” door van Guns n’ Roses is de meest verkochte single van het jaar. Dazelfde jaar kiezen de Amerikanen Bill Clinton voor het eerst tot president, opent Disneyland Parijs z’n deuren en worden sommigen onder u geboren. Het is 1992 en we schieten Dirk Frimout als eerste Belg de ruimte in.
Maar in Huirtuit kunnen we daar allemaal niet van wakker liggen. Hier in ’t stoetersdorp gebeurt namelijk iets dat de wonderjaren van twee decennia Huirtuiteneiren voorgoed zal veranderen. In de Kloosterstraat op nummer 23c verrijst Jeugdhuis ’t Verschil.
En vandaag vrienden, staan we hier ... twintig jaar later. Of beter gezegd: ontelbare feestjes, vaten, optredens, zatte avonden, serieuze avonden, rockshops, movie-nighten, gabber-nachten, mid–winter-summer-party’s, karaokes en katers later.
Beminde parochianen, het is vanavond voor het laatst dat we het stoffelijk overschot van 't Verschil in ons midden hebben. We zijn hier bijeengekomen om afscheid te nemen van een monument.
Het is daarom misschien niet slecht om het heel efkes stil te maken. De stilte te bewaren en terug te denken aan al die schoon momenten.
Terug te denken aan die keren dat ge hier zat zat of zat lag. Goedkoop zat dan nog. Aan één euro per pintje (of twintig frank) en dat wegspoelen met zo’n grote hoos chips.
Terug te denken — gasten — aan die momenten dat ge hier in die versleten zetels laagt druk bezig met een meisje te verslijten. Gatteke tas en tetteke ruis, konijn Archibald werd er jaloers van.
Terug te denken — meskes — dat ge hier tegen stond te kussen met een jongen tegen de fietsenrekken met in zijn mond en over zijn tanden ook een fietsenrek.
Laten we efkes stil zijn ... en nostalgisch terugdenken aan al die vrienden waarmee we hier hebben gediscussieerd, gelachen, gezopen en gezelschapsspellekes gespeeld. Soms vrienden voor een avond, dikwels vrienden voor het leven.
Als ik aan het jeugdhuis denk, dan denk ik aan hoe ge dat spel hier soms in het dorp moet verdedigen tegen onnozele zageventen. “‘t Jeugdhuis is dat dat donker kot? Daar waar de muziek altijd te hard staat? En ze bekerkes over de muur van 't school smijten?” Ja, dat is daar!
Maar dat is ook daar waar een bestuur altijd zijn best doet om jongeren den tijd van hun leven te geven.
Da’s daar waar ge leert in groep samenwerken, daar waar ge met geld leert omgaan, daar waar ge eens moogt experimenteren. Ge moogt er zelfs smoren, niet binnen wel buiten.
Waar ge moogt komen bleiten met uw liefdesverdriet of een vat geven als ge achttien wordt, daar waar ge met uw groepke kunt repeteren en voor het eerst optreden, daar waar dat ge de plaatjes die ge graag hoort vollen bak moogt draaien. En vooral dààr waar dat ge altijd welkom zijt.
Als ik aan het jeugdhuis denk, dan denk ik aan mijn eerste lief. Als ik aan mijn eerst lief denk dan denk ik ook aan mijn oude brommer. Daar heb ik ook meer achtergelopen dan opgezeten.
Beste jongeren en niet meer zo jonge jongeren hier aanwezig, ik heb geen kinderen, maar ik zou ze begot maken alleen al om ze naar ’t Verschil te kunnen sturen.
Het jeugdhuis gaat hier toe, maar wij rijden sebiet naar het jeugdhuis toe. De Shakespeare zou zeggen: “’t Verschil is dood, lang leve ’t Verschil.” Ik zou zeggen: pakt dat spel hier in de Kloosterstraat nog eens goed vast, maar da’s praktisch gezien vrij onnozel.
De voorbije twintig jaar bewees dit kot dat het meer decibels aankan dan minister Schauvliege in haar wildste dromen durft te meten. Daarom is het een schoon gebaar om een daverende staande ovatie te geven voor dit legendarische jeugdhuis want daarmee maken wij in Huirtuit begot ... ’t Verschil!
Stefan Laenen
MC, dj, levend standbeeld, journalist, licentiaat ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten