Het jubileumfeestje opende met een dansnummer op de muziek van Sam Sparro’s ‘Happiness’. In ware revuestijl gleden de Imitato’s over het podium van de voormalige rocktempel. De Bart De Wever-kreet “Zet die ploat af!” bleef opmerkelijk genoeg achterwege.
Prijsbeesten van de avond waren het Olympisch synchroonzwemmen, zangkoor De Loze Vissers (met ‘Het klutslied’ van voorzanger Jef Wijtings als exponent), het surrealistische weerbericht en de snelcursus ‘dating’ door ervaringsdeskundige Guillaume Wouters, die deed denken aan de how to-cartoons met Goofy in de hoofdrol. Ook de door Stefan Daems geschoten ‘Man bijt hond’- en ‘In de gloria’-achtige filmpjes die tussen de bedrijven door werden getoond, werden zeer gesmaakt.
Maar hét absolute hoogtepunt was ‘Toilette Lunette’ in het tweede deel. De sketch begon met vier mannen die verveeld naar televisie zaten te kijken. Totdat er een reclamefilmpje voor een wc-bril voorbij flitste op een of ander teleshopkanaal. Alle vier bestelden ze een exemplaar en kozen voor de optie snelle levering. Met de wc-brillen beelde het viertal uiteindelijk allerlei dingen uit. Je kon het zo gek niet bedenken: olifantenoren, borsten en ... euh ... ballen, een rollercoaster, enz. De timing was perfect, het resultaat hilarisch!
Voor nog meer toiletplezier moest je bij Willy en Fanny Bruyndonckx zijn, die bij Bouwmaterialen Van Herck een nieuwe wc-pot gingen kopen. “Een twalet is veur het leven en da keupte me twiejene”, wist Willy, die prompt zijn broek afstak en alle exemplaren in de toonzaal ging uitproberen. Op de achtergrond zag je duidelijk dat enkele echte klanten niet wisten waar ze het hadden toen Fanny plots niet goed werd en in een van de potten ging spaven.
In een ander filmpje werd Michel Van Hoof — sinds zijn 40e verjaardag bekend als Enveloppenman — opgevoerd als verwoed verzamelaar van enveloppen. Trots toonde hij zijn eerste exemplaar, dat ingekaderd tegen de muur hing. “Ja, dees is ’em dan: mijn iejeste envelop!” Hij vertelde ook over Lucrèse op de Markt, waar hij destijds de grootste afnemer van enveloppen was. “Nij is da zowen raar (lees: holibe-) café. Mor in zoewiet komekik niet binnen, zenne. Nieje!” Zelfspot: het maakt de nummers van Imitato eens zo sterk.
Lang niet alle nummers waren even sterk. Het slotnummer van het eerste deel, de Vlaamse vedettenparade, duurde bijvoorbeeld te lang. Niet dat het publiek zich daaraan stoorde. Het genoot met volle teugen van de verkleedpartijen en hits als ‘Ik sta te barsten van de kou’, ‘Draag schoenen om te lopen’ en ‘Tante Greet, ik ken d’r’.
En dan komen we bij de vraag wat de shows van Imitato nu zo uniek maakt? Is het de manier waarop bestaande nummers herkneed worden en uiteindelijk echte Imitato-nummers worden? Of zijn het misschien de karakterkoppen van Peter Cambré, Stefan Laenen, Michel Van Hoof, Jakke Van Dijck, Davy Van Doninck, Dirk Meurs, Wim Van Herck, Wim Wouters, Eddy Fransen, Paul Dresselaers, Peter Dresselaers en Benny Meulemans en hun mimiek? Wie zal het zeggen ... Internet is alvast een zegen voor Imitato. “Maar tegelijkertijd ook een pest”, wist presentateur Peter Dresselaers. “Het risico dat iedereen alles al heeft gezien, wordt alsmaar groter.”
Tussen de podiumwissels door vertelden Peter en zijn alter ego Brigitte — “25 jaar en evenveel kilo’s later” — ook enkele anekdotes uit de rijke geschiedenis van Imitato. Hij had het bijvoorbeeld over de jaarlijkse kroegentocht in Herenthout en de fietsbedevaart naar het verre Scherpenheuvel. Bij die fietstocht doet de bende alle café’s aan de rechterkant aan. De toptijd van de Imitato-wielerploeg: zes uur en tweeëndertig minuten over 30 kilometer. Zonder een Armstrongeske te doen uiteraard! Of je moet de diverse streekbieren die tijdens die legendarische tochten naar binnen worden gegoten, als stimuli beschouwen. Ook legendarisch – maar dan wel in negatieve zin – waren de kleedkamers die de Imitato-leden kregen toebedeeld: kamertjes zo groot als een kartonnen doos, met nauwelijks warm water of piespotten als lavabo’s.
50 jaar Imitato kon niet voorbijgaan aan enkele succesnummers uit het verleden. ‘Buona sera (Signorina)’ van Louis Prima en ‘Jackson’ van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood zorgden voor twee enthousiast onthaalde extraatjes. Jammer genoeg kunnen wij hier (nog) niet schrijven waarom. Wij hebben op het hoofd van onze kleinzoon moeten zweren een en ander geheim te houden. Er staan immers nog twee shows op het programma ...
Het gelegenheidstrio De Knallers — de Huirtuitse versie van de Vlaamse Romeo’s en de Hollandse Toppers zeg maar — sloot de bijna drie uur durende show af. ‘Vrienden voor het leven’, het allerlaatste nummer op hun setlist, vatte 50 jaar Imitato perfect samen!
Imitato treedt ook volgend weekend nog op in Zaal Lux. Alle kaarten zijn helaas uitverkocht ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten