Zo’n vijftig liefhebbers van absurde humor zakten afgelopen vrijdag af naar de Sint-Gummaruskapel voor een exclusief optreden van Kamagurka (***). De geestelijke vader van Bert en Bobje verraste met passages uit ‘Sprook’, een avondvullend sprookje voor volwassenen, waarmee hij volgend jaar ook de Vlaamse cultuurcentra aandoet.
In die voorstelling loopt Kama verloren in een bos dat uit amper twee bomen bestaat. Het gebrek aan bomen wordt echter gecompenseerd door de bewoners van het bos. Zo is er een suïcidale kabouter met puntmuts én banaan, een konijn met hazenlip, een blinde jager en een koppel met twaalf kinderen, waarvan de vrouw wel al stierf na het vijfde.
Niet dat we de bizarre personages echt te zien krijgen. Ze leven allemaal in het hoofd van de komiek én van het publiek, dat het spel — “Wat zie je? Maar kijk dan? Wat is dat?” — moeiteloos meespeelt. Uiteindelijk zien we hoe het konijntje doormidden wordt gereden door een trein. En Kama wil meteen een jeugddroom realiseren: twee konijnenhelften een soixante-neuf laten doen. “Maar dat valt niet mee met zo’n hazenlip.” Hij laat ons ook een stuk warme appeltaart zien. Na ervan geproefd te hebben, blijkt de taart echter van gisteren te zijn. “Ik wist niet dat dit bos zó oud was ...” We horen ook een uil (al klonk de imitatie van Kama volgens sommige aanwezigen eerder als een hond), die in de kerktoren wordt verkracht door de pastoor.
De absurde verhalen leiden uiteindelijk naar parabels. “Wat hebben we nu geleerd?” Wel: je mag je vrouw nooit reanimeren en je hond nooit aan het kruis nagelen. Het bos blijkt uiteindelijk ook niet perfect te zijn. Maar dat heb je nu eenmaal met de natuur. En Kama schiet enkele Kafkaiaanse one-liners op ons af: “Ware de natuur perfect, dan zou de balzak bij schipbreuk opblaasbaar zijn, zou de huid afneembaar zijn en makkelijk te wassen bij dertig graden en zou roos (pellekes) tijdens het eten van spaghetti smaken naar Parmezaanse kaas.”
In het veel te korte tweede deel doet Kama iets met de jas van iemand uit het publiek en zet hij een arts zonder grenzen neer. “Maar dokter, dat is mijn vagina?!” “Ja mevrouw, dat is uw vagina. Maar ik ben dan ook een arts zonder grenzen. Lebber lebber lebber.”
Gehoord & gezien >>> Kamagurka in de Sint-Gummaruskapel in Herenthout, op vrijdag 21 december 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten