Met 40 jaar ‘Meisjes’ was 2017 al een feestjaar voor Raymond van het Groenewoud, maar in 2018 viert hij gewoon verder. Afgelopen week kreeg hij op de elfde editie van de MIA’s nog een Lifetime Achievement Award. “Een Lifetime Achievement Award ... Ik moet bekennen, dat doet me mijmeren. Dan schiet de teletijdmachine van professor Barabas me terug naar 1972, toen ik onder de financiële hoede van mijn vader ‘Maria, Maria, ik hou van jou’ opnam”, reageerde Raymond eind vorig jaar, toen bekend werd dat hij de prijs zou krijgen.
MERCI JOHAN
Van het Groenewoud kon overleven met datgene wat hem zo bezighield en -houdt: liedjes schrijven en uitvoeren. “Dankzij de goedkeuring van radio- en andere mediamensen, dankzij het publiek dat blijft komen, dankzij het vertrouwen van organisatoren. Ik ben een gelukzak, en soms besef ik het ook - ondanks mijn talent voor le mal-être. Dus ik zeg u, voorwaar, dank u wel.”
Van het Groenewoud draait al meer dan vier decennia mee en kan bogen op een gigantisch oeuvre. Hij heeft meer dan 30 albums op zijn naam staan en schrijft ook muziek voor tv-programma’s, films en theater. Alles begon in de jaren 70, toen hij debuteerde als gitarist bij Johan Verminnen.
Raymonds eerste album ‘Je moest eens weten hoe gelukkig ik was’ verscheen in 1973. Vier jaar later bracht hij met zijn begeleidingsgroep De Centimeters de single ‘Meisjes’ uit - zijn grote doorbraak. Ondertussen zijn ook ‘Gelukkig zijn’, ‘Vlaanderen boven’, ‘Je veux de l’amour’, ‘Chachacha’, ‘Brussels by night’, ‘Liefde voor muziek’ en ‘Twee meisjes’ cultureel erfgoed geworden.
Van het Groenewoud maakte Van het Vlaams een rocktaal en zijn optredens zijn nog steeds memorabel: soms explosief, uitbundig en opgewekt, dan weer droevig, intiem en filosofisch. Een Lifetime Achievement Award voor zijn hele carrière én een plaats op Clamotte Rock zijn dan ook op hun plaats.
JACLE BOW
Wie gaat er plat voor Jacle Bow? vroeg HUMO zich goed een jaar geleden af. Clamotte Rock, tiens! Het viertal had toen met ‘What’s All the Mumble About’ (3/5, HUMO, 31 januari 2017) een debuutalbum uit en stond aan de poort van het Nederlandse showcasefestival Eurosonic in Groningen, waar ze hun plaat gingen voorstellen aan de internationale pers en een roedel muziekprofessionals op zoek naar nieuw bloed.
Voor ‘What’s All the Mumble About’ haalde het viertal de mosterd bij The Beatles, The Stones en Faces, wat een stevige portie onvervalste rock-’n-roll oplevert. Over rock-’n-roll gesproken: anderhalf jaar geleden ging de groep al op eigen kosten op tournee door de Verenigde Staten. Een en ander resulteerde in de roadmovie ‘Play For That Money, Boys!’. “In België konden we op dat moment ook alleen maar in cafés optreden, dus dacht ik: dat kunnen we evengoed in de VS gaan doen”, zegt bassist Karel Van Mileghem hierover. “Het was ook onze eigen versie van ‘Temptation Island’: ofwel konden we na die tournee elkaars gezicht niet meer zien en was het voorbij, ofwel vonden we elkaar nog leuker dan voorheen.”
Elke avond vroegen de band vanop het podium bij wie ze mochten slapen. “We hebben overal geslapen: in chique villa’s en crappy appartementen. Een leuk verhaal: haar huisgenote was niet thuis, maar de volgende ochtend, toen dat meisje naar haar werk was vertrokken, kwam die roommate binnen. En zag ze in haar woonkamer zes halfnaakte mannen die zaten te ontbijten. We hebben ons maar snel uit de voeten gemaakt”, lacht zanger/gitarist Jonas Bastijns. Benieuwd bij wie de band in Huirtuit gaat slapen ...
De hoes van ‘What’s All the Mumble About’. De grote foto, die doorloopt naar de achterflap, bevat subtiele verwijzingen naar songteksten en titels. Het straatgevecht aan een geïmproviseerde kruidenierszaak verwijst naar ‘Street Fight’. Links in beeld ziet u gitarist Guillaume Lamont vermomd als travestiet - ‘Niki’ gaat over travestieten in de prostitutie - en de auto refereert aan ‘Lucky’, waarin Bastijns “street lights hitting on my new Mercedes” zingt. (Foto: Geert De Taeye)
RED ZEBRA EN MICHAEL CANE
Raar maar waar: Red Zebra stond nog nooit eerder op een podium in Herenthout, ook niet op dat van de legendarische Zaal Lux. De groep die in 1978 werd opgericht onder de naam The Bungalows, kende zijn hoogdagen nochtans tussen 1980 en 1986 en stond onder andere in het voorprogramma van The Undertones, The Sound, Simple Minds, Killing Joke en The Sisters of Mercy.
Bekendste wapenfeit van Red Zebra is de Belpop-klassieker ‘I Can’t Live in a Living Room’. Het nummer stond samen met ‘Graveyard Shuffle’ op de B-kant van de single ‘Innocent People’. Het was radiopresentator Gust De Coster die het nummer oppikte. Omdat het een B-kant was, viel het eerst niet op, maar De Coster vond het zo goed dat hij ‘Living room’ meer begon te spelen dan ‘Innocent people’. Frontman Peter Slabbynck (55) vindt nog altijd dat ze betere nummers uitbrachten. “Maar ik ben wel heel dankbaar voor ‘Living room’.”
‘I Can’t Live in a Living Room’ zou uitgroeien tot de grootste hit van Red Zebra, al is het dus nooit een tastbare single geweest.
Wie een beetje de Belgische rockgeschiedenis kent, zingt het nummer van Red Zebra dan ook met gemak mee: ‘I can’t piss in the toilet, can’t sleep in my bedroom. There’s no food in the kitchen, I can’t live in a living room’. “Het liedje ontstond nadat ik een interview met de Engelse acteur Michael Caine had gezien”, vertelde Peter Slabbynck drie jaar geleden aan Het Laatste Nieuws. “Tijdens het interview verklaarde hij dat je nooit mag nadenken over je tekst of over woorden en hij gaf als voorbeeld ‘living room’. ‘That’s a very strange word, if you think about it’, zei Michael Caine. Het spookte de hele avond door mijn hoofd dat ik er zelf een tekst over begon te schrijven. Een dag later kwam gitarist Geert Maertens af met een waanzinnige riff en zo is het nummer geboren.”
DERDE KEER GOEDE KEER
Ondertussen kent Red Zebra een derde leven. Na de eerste split in 1986 zwermden de leden uit naar The Wolf Banes, De Lama’s en His Royal Fume. In 1990 besloten de drie originele leden om enkele reünieconcerten te spelen, wat leidde tot het uitbrengen van de best-of ‘From Ape to Zebra’. Begin december 2010 kwam het echter opnieuw tot een splitsing binnen de groep, toen vier van de vijf groepsleden de samenwerking met Slabbynck stopzetten.
In 2017 verzoenden de vijf leden zich opnieuw, maar nog voor het eerste reünieconcert (Den Trap in Kortrijk op 10 juni 2017, n.v.d.r.) viel de groep opnieuw uit elkaar. Gitarist Geert Maertens en drummer Johan Isselée stapten definitief uit de band en de drie andere leden - zanger Peter Slabbynck, gitarist Chris ‘Hazy’ De Neve (45) en bassist Sam Claeys (43) - moesten op zoek naar nieuwe muzikanten. En die vonden ze in gitarist Frits Standaert en drummer Kurt De Waele. Benieuwd of de groep het volhoudt tot met Hemelvaart ... (Bronnen: Het Laatste Nieuws, Knack, De Morgen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten