"De eerste koersen zitten er alweer op. Qatar is dan ook perfect om terug in het wedstrdijritme te komen zonder het echt goed te beseffen. Althans wat de sfeer betreft, want om in de koersen mee te spelen, moet de conditie al enigszins op punt staan.Maar de sfeer dus, daar wou ik het even over hebben. Iedereen zit in hetzelfde, prachtige hotel, elke ploeg heeft een apart verdiep. Dat maakt dat je mekaar steeds weer tegen het na een paar dagen steeds meer afgepeigerde lijf loopt en dat komt de collegialiteit alleen maar ten goede. Het merendeel van de renners is dan ook ontspannen, zowel voor als na de koers. Het zonnige weer erbij maakt alles compleet om tot het voorafgestelde resultaat te komen; koersen zonder het al te goed te beseffen. En dat is net wat ik nodig heb!
De koersen zelf zijn echter heel wat andere koek; daar staat iedereen wél gespannen aan de start en dat heeft alles te maken met de hardnekkige wind die door de woestijn raast. Elk moment, elke tel van onoplettendheid kan het peloton versnellen en overgaan tot waaiervorming. Achteraan zitten betekent onverbiddellijk uit die wielen worden gereden. Zo ondervond ik ook de voorlaatste dag, waar ik owv sanitaire redenen (klinkt onnozel, besef het wel) achteraan stond in het vertrek. We draaiden onmiddellijk links waar de wind vol in de zij stond en de daarbij kwam nog dat de eerste aanval ontsproot voor kilometer "nul" (mijn inszins niet toegelaten, maar wie ben ik om daarover te oordelen). Het gevolg was dat het peloton meteen op het lint werd getrokken. Enkele ogenblikken later gaf dat een ware "peloton-explosie" tot gevolg. Drie groepen reden achter mekaar aan, maar de eerste groep zouden we niet meer terugzien voor de finish. het werd me meteen duidelijk dat een klein verlies aan aandacht me genekt had. "dat weten we weeral voor de volgende keer" De laatste dag stond iedereen dan ook te drummen aan de startlijn om als eerste te kunnen vertrekken, maar zoals zo vaak het geval is, gebeurde er dan niets!
Iedereen was dan ook blij dat de laatse rit er opzat, mentaal valt de 'Tour of Qatar' immers niet te onderschatten. Maar om de gemoedelijke sfeer van voor en na de koers te onderstrepen, werd ons verblijf in Qatar afgesloten met een soort "outdoor-dinner". Buiten het hotel was een prachtig openlucht restaurant ingericht met de typische lokale tenten. De meeste ploegen konden een tentje voor zichzelf bemachtigen (cfr. foto) en dat kwam de ambiance enkel maar ten goede. Zeker als je dan iemand zoals Knaven alias DJ Knavo in de rangen hebt. Het duurde dan ook niet lang of Knavo haalde zijn laptop boven en begon zoals altij 'vollen bak' muziek te draaien. DJ Tiesto, die ook in onze ploeg enorm populair is, maar ook de typische Nederlandse schlagers. Onze verzorger Johan Molly voelde het meteen kriebelen en kon zich niet langer inhouden. Uit volle borst en met aangepaste toonhoogtes begon 'Molly' mee te zingen! Het duurde niet lang of onze tent stond op z'n kop! Het hoeft dan ook geen uitleg dat de sfeer binnen onze groep perfect zit! Om half 12 dienden we uiteindelijk (met spijt in het hart, maar ergens toch met een tevreden gevoel) het hotel te verlaten om naar de luchthaven van Doha te vertrekken. Onze eerste koersweek zat er op, maar het is allemaal zeer goed geweest. Terug naar het koude Belgie, dat was heel wat minder...
Qatar is altijd een goeie waardemeter wat de conditie betreft. Een goeie test dus, die in mijn geval (en dat geldt trouwens voor de hele ploeg) positief uitdraaide. De conditie is goed, het bewijs dat ik de voorbije winter goed gewerkt heb, is afgeleverd. Ik ben duidelijk sterker geworden, misschien ook alweer wat slimmer en vooral, ik rij met het nodige zelfvertrouwen rond. Natuurlijk voelen de eerste koersdagen altijd wel wat raar aan, de gewenning aan het peloton moet een beetje terugkomen. Daar is Qatar dan ook uiterst geschikt voor, omdat iedereen er nerveus is, het peloton kan immers op elk moment exploderen. Ook qua snelheid is 'deze Aziatische koers' zeer aantrekelijk. Voor diegenen die nog maar weinig op snelheid hebben getraind, is dit een ideale gelegenheid om die achterstand weg te werken. Het peloton scheurt dan ook dikwijls met snelheden van 60 km/uur en zelfs meer over de lange, rechte en overigens zeer saaie Qatariaanse wegen.
Globaal genomen durf ik gerust te stellen dat de conditie nog niet top is, maar dat hoeft natuurlijk ook nog niet, dat mag zelfs nog niet (vind ik zelf). Ik heb trouwens altijd nood aan enkele koersen en koersritme om op niveau te komen. Het heeft weinig of niets met training te maken, maar meer met natuurlijke aanleg. Ik voelde me dag na dag dan ook beteren, ook al weerspiegelt mijn eindrangschikking dat niet. De redenen daarvoor zijn ieder ondertussen al wel bekend (door valpartij en hierboven vermeld voorval). Geen paniek echter, een goeie eindranking was niet datgene wat we beoogden, maar wel etappezeges en met 2 keer winst scoren we bijna aan 50% procent. Dat behoeft volgens mij niet meer woorden.
Op naar de Ruta del Sol, waar we Tom nogmaals aan ritzege gaan proberen te helpen. Zelf beoog ik geen ereplaats in de eindrangschikking. Ik wil me in deze koers 'te pletter' rijden zonder evenwel te forceren. Maar nog eens vijf dagen stevig koersen heb ik wel nodig om er dan stilletjes aan te staan tegen dat de echte belangrijke koersen beginnen, namelijk de Omloop Het Volk en Kuurne-Brussel-Kuurne. Het is daar dat ik mij in 2005 een eerste keer echt wil tonen. Een objectief dat met het huidig conditiepeil en de Ruta in het achterhoofd, zeker een haalbare kaart lijkt! Ik sta dan ook te popelen om te tonen dat mijn zegereeks van september 2004 zeker geen toevalstreffer was...!!" (Nick Nuyens)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten