William Reven trotseert de regen

De Parkfeesten en mooi weer: het lijkt wel een slecht huwelijk. Ook gisteren was het weer van dattum. Terwijl Verschueren en co zich onder een heerlijke zon de rijke geschiedenis van de Citadel van Namen lieten welgevallen, werden boven Huirtuit de hemelsluizen opengezet. Eén en ander maakte dat ons uitstapje in Dardennen een verlengstuk kende op een terrasje, waardoor we - ook al werden de Parkfeesten met meer dan een half uur vertraging afgetrapt - Circus Hopa en Hombre misten.
Van Jenne Decleir In Hotel Amigo onthouden we vooral dat die soundcheck van bijna anderhalf uur een beetje van het goede teveel was. Leerrijk was het alleszins wel: alle aanwezigen weten vanaf nu dat de vokalen van de keyboards op kanaal 18 zitten, iets wat we al altijd wilden weten. Uiteindelijk kwam de jonge Decleir ook aan zingen toe. Hij trakteerde ons op een handvol eigen gepende liedjes, waarin vooral het lekker voortkabbelende reggae-deuntje van ‘Paranoia’, het grappige ‘Plassen In Een Plasbak’ en het bijwijlen stevig uit de hoek komende ‘Doggie Style’, een ode aan Jennes verloren gelopen hond, opvielen.
Bleef het tijdens het ingekorte optreden van Jenne Decleir nog droog, dan waren de weergoden William Reven en Barbara Dex minder goed gezind. Zij moesten zowat een hele set lang opboksen tegen een miezerige regen en een grasplein gevuld met paraplu’s. Naar het einde toe stopte het gelukkig met regenen, maar jammer genoeg was het publiek toen al aardig uitgedund. Desalniettemin zorgden Wim en Barbara voor een rist pretentieloze covers. Op de setlist herkenden we ondermeer ‘Supersticious’ (Stevie Wonder), een Prince-medley, ‘Two Princes’ (Spin Doctors), ‘Like The Way I Do’ (Melissa Etheridge), ‘Don’t Stop’ (Fleetwood Mac), ‘Beast Of Burden’ (door La Dex verkeerdelijk toegeschreven aan Bette Midler, terwijl het eigenlijk een nummer is van de Stones), ‘Brickhouse’ (Commodores), het onvermijdelijke ‘It Takes Two’ (Marvin Gaye & Kim Weston) en het als uitsmijter opgespaarde ‘Suspicous Minds’ (Elvis Presley). Leuk om weten: Wim had niet alleen Barbara Dex en Bart Buls bij als bekende koppen; achter het drumstel herkenden we ook Matthias Fransen, de drummer van Consanguinity. En hij bracht het er voortreffelijk vanaf!
Rond half één ’s nachts werden de Parkfeesten Werchteriaans afgesloten met vuurwerk. Geheel onverwacht zorgde dit voor een knallende apotheose. Het Hooifeestencomité, MiNC, de jeugdraad en het gemeentebestuur mogen dan ook terugblikken op een geslaagd evenement. Toch blijf ik moeite hebben met die gapende ruimte tussen publiek en podium. Pas bij het optreden van William Reven verzamelden zich wat uitgeregende fans voor het podium, maar toen was het kalf al verdronken. Opnieuw dringt de vraag zich op welke koers men met de Parkfeesten wil gaan varen: die van een écht muziekfestival of die van ‘het grootste terras van Huirtuit’? Blijkbaar is men er nog niet helemaal uit ...