”
Af en toe ga ik eens naar een optreden van een muziekgroep. Niet dat ik een kenner ben van allerlei genres, laat staan in het benoemen van groepen, zangers of zangeressen. Muziek beluister ik het liefst voor het slapengaan met koptelefoon als ik de poort naar dromenland niet vind. Rustige muziek met doorgronde teksten, het genre Pink Floyd. Onlangs werd ik door mijn dochters uitgenodigd om in het sportpaleis een optreden van Florence & The Machine. Nooit van gehoord voordien, maar het was prachtig. Daarbuiten ben ik de jongste jaren een handvol keren naar optredens van mijn neef ‘de Schorre’, die een duo vormt met Luc Canters, gaan kijken.
Altijd ambiance met dit tweetal en mijn neef is ronduit een goed zanger die alle genres aankan. Ik moet hem absoluut inschrijven voor The Voice Senior. En dan heb je Luc Canters, die in muziekmiddens als gitarist vijf sterren geniet. Laatstgenoemde maakt deel uit van een handvol muziekformaties waaronder Greenwood - playing Peter Green’s Fleetwood Mac.
Afgelopen vrijdag trad de band op in de Herenthoutse kroeg Titanic. En dan ben ik paraat, want Greenwood kan mij echt bekoren. In een ver verleden schreef ik na een optreden van de groep – tevens in café Titanic - op mijn Facebook-pagina: “Luc Canters brengt samen met zijn zoon Zenn en nog enkele andere uitzonderlijk talenten muziek van Peter Green. Of toch niet. Greenwood trakteert zijn publiek op een spervuur van gitaarsolo’s ondersteund door een drummer om U tegen te zeggen. En mag ik dan even de gevoelige snaar raken als je vader en zoon Canters op het podium ziet en hoort converseren met de gitaarsolo's die ze improviseren: liefde voor muziek en liefde voor elkaar. Talenten als Zenn horen niet thuis in café Titanic in Herenthout, maar op podia van festivals. Of toch niet, als familiaal geluk, eenvoud en veel echte vrienden volstaan als biotoop om te genieten van je dagelijkse nood aan zuurstof, die zich voor Zenn vertaalt in muziek. En ook een beetje voor mij om af en toe eens van dichtbij te kunnen gaan luisteren.”
Die beschrijving dateert van tweetal jaren geleden, maar geldt nog steeds. Ik verontschuldig me bij de overige leden van de groep omdat ik ook hun uitzonderlijk talenten niet onder woorden breng. Eentje wil ik nog aanstippen en dat is drummer Herre Cambré. Je weet het of niet, maar hij is de drummer van onder andere Clouseau en komt tijdens de Voice van Vlaanderen af toe in de vorm van een flits in beeld.
Zalig vind ik het geluid van de twee tikken van de drumstokjes tegen elkaar in de doodse stilste voor elk nummer. Herre is 'gene simpele', zoals ze in muziekmiddens zijn talent omschrijven. Ik vroeg hem een tijdje geleden waarom hij voor 50 toeschouwers in Kempense kroegen speelt terwijl hij ook in tot de nok gevulde sportpaleizen en op nationale TV optreedt. Zijn antwoord omschreef zijn status als kunstenaar: "Omdat ik in de kroeg geniet van de interactie die ik heb met mijn publiek dat op anderhalve meter van mijn drumstel staat en in het sportpaleis ergens verdoken in een hoekje zit te drummen."
Greenwood deed afgelopen vrijdag tijdens een spetterend optreden van bijna drie uren café Titanic kapseizen. Althans zo voelde ik het persoonlijk aan, al zullen het stijgende aantal glazen bier hier allicht ook hun aandeel in hebben gehad.
Journalist Bart Obbels presenteert op nnieuws.be periodiek een spitse column ‘Vanuit het Duivennest ...”, soms gedurfd vol emoties, vaak met een goed gevoel, een kritische kijk op onze regio Neteland Kempen. Mensen dichtbij ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten