Op het Vredesplein werd tijd gemaakt voor enkele intimistische en muzikale bezinningsmomenten. Tars De Ridder en Maxime De Ceulaer feepten ‘The Last Post’, burgemeester Stijn Raeymaekers (Eenheid) hield een toespraak en Radio 1-nieuwslezer Jan Van Delm las een tekst van stand-upcomedian Michael Van Peel. Hieronder vind je alvast de integrale toespraak van onze burgemeester.
”
Het is 11 november vandaag. Vandaag, honderd en drie jaar geleden, zwegen de wapens na vier jaar bittere oorlogsjaren. Het einde van een harde strijd.
Een strijd waaraan we de herinnering vooral moeten koesteren in de vrede en vrijheid die onze generaties al decennialang genieten. Voor onze vrijheid is een hoge dodentol en veel menselijk leed betaald.
Zelfopoffering voor het algemeen belang, het wordt in onze hedendaagse maatschappij helaas te vaak een schaars begrip. Hoe mondiaal we ook zijn, de eigen voordeur is nog veel te vaak te belangrijkste. Een reden te meer waarom we op een dag als vandaag moeten stilstaan bij de offers die de generaties voor ons hebben gebracht hebben tijdens de twee grote oorlogen.
Maar eigenlijk is 11 november een spiegel die we niet alleen vandaag moeten voorhouden, maar net zoveel mogelijk, om te beseffen hoe weinig evident de vrede en vrijheid zijn die wij al jaar en dag kennen. Veel van onze dagdagelijkse problemen zullen verbleken en verschralen en vederlicht vervliegen in het licht van de ellende die tijdens de oorlogsjaren werd geleden. Vanuit dat besef moeten we onze hedendaagse problemen meer dan eens durven te relativeren, ook in dit corona-tijdperk.
Ook vandaag ervaren we natuurlijk beperkingen van onze vrijheid in de coronastrijd, maar wel vanuit een land met alle comfort en een grote gewaarborgde veiligheid.
Op het ogenblik dat ik deze woorden uitspreek is dat voor vele mensen, jong en oud elders in de wereld helemaal niet het geval, en is de coronapandemie één van hun minste zorgen. Ik doe daarom een oproep aan jong en oud vandaag: een oproep om de zorgen, de klachten en het onrecht dat we vandaag de dag maar al te vaak prediken eens af te toetsen tegenover onze “recente” vaderlandse geschiedenis.
Als we dat oprecht doen, moeten we denk ik heel nederig durven toegeven dat wij in de dialoog met anderen, in het dagelijkse leven, de politiek en niet het minst de sociale media, vaak een onbenullige strijd strijden ... En dat nota bene vanuit een wereld gekenmerkt door vrijheid en vrede, waarin we onszelf en de ander nodeloos ongelukkig maken. Zeuren en verwijten richting de andere, zonder naar onszelf te kijken, terwijl het meeste van wat we vandaag hebben, samengaat met de zelfopoffering van de andere en de generaties voor ons.
Waar zijn we toch vaak mee bezig? We moeten elke dag blijven beseffen dat die vrede en vrijheid helemaal geen evidentie was, en nog steeds dezelfde fragiliteit kent als de symbolische klaproos ... De klaproos of kollenbloem, symbool van het oorlogsveld, waarvan het zaad het best ontkiemt wanneer de grond wordt verstoord. Laat ons er dus maar zonder grote zorgen vanuit gaan dat ook de licht verstoorde grond onder onze voeten in deze coronatijd weldra opnieuw zal worden opgefleurd.
Maar laat ons vooral wat meer bewust “de waan van de dag” gaan relativeren in respect voor het verleden. En dit voor al diegenen die zichzelf opofferden voor het welzijn en de vrijheid wij ook vandaag nog elke dag ervaren.
Wij mogen en zullen hen nooit vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten