Ook in tijden van corona is het belangrijk de tijd te nemen om stil te staan bij de miljoenen doden die vielen in de strijd voor vrede en vrijheid. Misschien nu zelfs nog meer dan anders.
Vrijheid leek een normaal en evident gegeven voor de verschillende naoorlogse generaties. Maar zoals vaak beseffen we pas echt wat iets betekent als er aan wordt geraakt.
En zo is voor velen onder ons de afgelopen maanden pas echt duidelijk geworden hoe vrij ons leven wel niet was ... Een vrijheid die we kenden dankzij de moedige strijd die velen voor ons leverden.
En hoe relatief de hedendaagse beperkingen in het licht van de geschiedenis ook mogen zijn, velen onder ons worstelen er mee.
Tegelijkertijd moeten we dan ruiterlijk durven toegeven dat de ons opgelegde avondklok, de inperking op de sociale contacten en de reisbeperkingen echt maar heel bleekjes aftekenen tegen wat de oorlogsgeneraties voor ons hebben doorstaan. De generaties voor ons hadden heel wat minder perspectief dan wij nu, en toen was er helemaal niet de welvaart en het digitaal alternatief dat wij kennen.
Eens te meer dus een reden om erkentelijk te zijn voor al diegenen die in heel andere en barre omstandigheden letterlijk het leven lieten voor die vrijheid die wij tot voor kort als vast en onbeperkt onderdeel van het leven kenden.
Het noodzakelijke besef dat niets voor niets is, en dat wij alleen maar het voorrecht van vrijheid en vrede genieten dankzij de prijs die anderen daarvoor voor ons betaalden. Het minste dat wij kunnen doen is hier blijvend lessen uittrekken, lessen van waardering en respect voor diegenen die hiervoor voor ons hebben gestreden.
Trouwens niet enkel het corona-virus plaatste de laatste maanden de evidentie van onze zo vertrouwde waarden in vraag. Ook in en rond het Witte Huis werd de afgelopen dagen openlijk presidentieel geflirt met de grenzen van de democratie ... en daarbij was oorlogstaal niet veraf.
Onbegrijpelijk, en zelfs ongelooflijk, maar tegelijkertijd wel veelzeggend hoe fragiel ons democratisch bestel soms kan zijn.
Het hoopvolle van dit alles is dat ook de verkiezingsuitslag in Amerika wel aangeeft dat een meerderheid gelukkig hunkert naar verbindende taal in plaats van polarisatie, en dat dit zelfs de inhoud van de verkiezingsprogramma’s overstijgt.
In crisissen als deze van vandaag, waar eenzaamheid en isolement meer dan ooit ons deel zijn, is er nood aan verbindende en steunende leiders.
Onder de fakkel van het Vrijheidsbeeld in Amerika maar ook tot ver daarbuiten ... tot in de Vlaamse Velden.
In Vlaamse velden klappen rozen open
Tussen witte kruisjes, rij op rij,
Die onze plaats hier merken, wijl in ’t zwerk
De leeuweriken fluitend werken, onverhoord
Verstomd door het gebulder op de grond
Wij zijn de doden. Zo-even leefden wij.
Wij dronken dauw. De zon zagen wij zakken.
Wij kusten en werden gekust. Nu rusten wij
In Vlaamse velden voor de Vlaamse kust.
Toe: trekt gij ons krakeel aan met de vijand.
Aan u passeren wij, met zwakke hand, de fakkel.
Houd hem hoog. Weest gíj de helden. Laat de doden
Die wij zijn niet stikken of wij vinden slaap noch
Vrede - ook al klappen zoveel rozen open
In zovele Vlaamse velden.
In Flanders Fields
De kransneerlegging aan het monument naar aanleiding van Wapenstilstand gebeurde vanmorgen in heel beperkte kring. Onze burgemeester en schepen van cultuur namen de honneurs waar nadat de Last Post over het Vredesplein schalde. Beelden: Gemeente Herenthout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten