Gisteren was Kinky Bing te gast op de 19e verjaardag van ’t Verschil. Achteraf bleek dat zanger/gitarist Bert Leysen nog een band had met het jeugdhuis. In augustus 1994 was hij lesgever tijdens de Rock Shop en belandde hij samen met de broers Wim en Steven Heylen nog in de studio’s van Radio RL om er een nummer van Neil Young te spelen. De ideale gelegenheid vinden wij om een artikeltje uit de allereerste Nieuwe Schakel vanonder het stof te halen ...
Eén van mijn ultieme dromen is ooit nog ’ns gitaar te leren spelen. En als ik het dan toch voor het zeggen heb: liefst de elektrische! Want elke keer als ik Buffalo Tom, The Lemonheads of Neil Young in m’n Sony CDP-M35 - samen met m’n Lenco 75 zowat het enige elektrische instrument dat ik kan bespelen - stop, word ik groen en geel van afgunst. “Waarom kan ik dat niet!?!”
Begin augustus was het op een haar na gelukt. Toen werd ’t Verschil gedurende 1 week vertimmerd tot een heuse Rock Shop. Je kon er voor de belachelijk lage prijs van 200 frank (de Federatie van Vlaamse Jeugdhuizen vraagt voor een gelijkaardig project 5.000 frank per week per leerling) een instrument leren bespelen; je moest jezelf er alleen toe verplichten elke dag minstens 4 uur te komen repeteren. Spijtig genoeg kon ik me niet vrijmaken - als gezinshoofd moet ik nu eenmaal zorgen voor brood op de plank - en weg was de kans.
Voor 15 andere ‘leerlingen’ - afkomstig uit Herenthout en Vorselaar - paste 1 en ander wel in hun schema en zij werkten zich, onder de deskundige leiding van Wim en Steven Heylen, Guy Dresselaers en Bert Leysen, het bloed vanonder de nagels. Jankende gitaren, dampende bassen en stuwende drums bezwangerden de anders zo serene atmosfeer rond het jeugdhuis met de demonische muziek van onder meer Red Hot Chili Peppers, L7, Pixies en Nirvana. De inzet was dan ook hoog: concerteren in het jeugdhuis. Volgens Steven was het plezanter om naar een concert toe te leven, dan zomaar wat aan te modderen. “Het is leuker als je weet: binnen 2 dagen moet ik op dat podium staan. Je zal veel gemotiveerder zijn om 2 of 3 akkoorden te leren spelen dan wanneer je niets in het vooruitzicht hebt!”
Amper 5 van de 15 cursisten hadden voordien al een gitaar in hun handen gehad of achter een drumstel gezeten. “Daarom werd er ook gewerkt rond nummers”, vertelt Steven Heylen, “omdat je na 1 week geen basis hebt: je weet niet wat een A, D of E-akkoord is. Je kan ze wel nemen, maar je weet eigenlijk niet welk akkoord je speelt. Je moet een nummer nemen en je daarin volledig vastbijten, zonder dat je eigenlijk muziek studeert.”
Op zaterdag 6 augustus was het dan zover: dé grote Rock Shop-finale, met een écht optreden in ’t Verschil. Het jeugdhuis zat alvast afgeladen vol. Tussen het publiek ook heel wat papa's en mama's, die benieuwd waren hoe hun zoon of dochter het er vanaf zou brengen. De met grote onderscheiding geslaagde ‘leerlingen’ hadden zich voor de gelegenheid verdeeld in 3 groepkes: The Beafles, Paranoia en Anti-Climax. Voor ze het podium betraden werd het jeugdhuis eerst goed volgepompt met rook. De show kon beginnen.
The Beafles mochten de spits afbijten. In het rookgordijn meenden we 2 meisjes te ontwaren en dat was ook zo: dé Ellen en Metal Mie. Prachtig gewoon! We onthouden vooral een op z'n La Muertes gespeeld ‘Wild Thing’ en het uiterst grappige ‘Op De Boerderie’. Dat de zanger van The Beafles op het erf blindelings de weg vindt willen we best geloven, maar op het podium heeft hij toch een kompas vandoen. Tijdens de 15 minuten durende set was hij wanhopig op zoek naar de voorkant van het podium. Het publiek heeft dan ook alleen maar z'n achterkant gezien.
Na The Beafles bracht Jo Witvrouwen een akoestische versie van ‘Under The Bridge’ van Red Hot Chili Peppers. Voor hen die het nog niet wisten: de Jo kàn zingen en straalt iets ongrijpbaars uit op een podium. Naar de reacties in de zaal te horen heeft hij zelfs al een fanclub.
Paranoia dan, met vooral leden uit Vorselaar. Zij hielden het bij 2 nummers: ‘Pretend We’re Dead’ van L7 en ‘Smells Like Teen Spirit’. Dat laatste nummer werd door Bert Leysen aangekondigd als “iets heel moeilijks”. De Kurt zou het gewaardeerd hebben.
Jo Witvrouwen bleek ook de zanger te zijn van Anti-Climax. Die groep bracht met ‘Head On’ van de Pixies misschien wel het beste wat we die avond te zien en te horen kregen. Daarna volgden nog een tegenvallend ‘Midlife Crisis’ van Faith No More en een proper ‘Knockin’ On Heaven’s Door’.
De Rock Shop-Band, bestaande uit de ‘leraars’ van de rock-school, sloot een geslaagde avond af met ‘Vicious’, een ijzersterk ‘I’m Allowed’ van Buffalo Tom, een strakke versie van ‘Human Fly’ van The Cramps en het haast onvermijdelijke ‘Rockin’ In The Free World’.
Ik kan alleen maar hopen dat er volgend jaar opnieuw een Rock-Shop wordt ingericht. Het liefst van al tijdens m’n verlofperiode, dan kan ik ook meedoen. Lezers die in de Kloosterstraat wonen, zijn alvast gewaarschuwd!
September 1994, De Nieuwe Schakel, nummer 1
PS: Het is er uiteindelijk nooit van gekomen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten