Dat Roger Gabriëls (GBL) op 1 april 2017 burgemeester af is, kon je hier vanmorgen al lezen. Cultuurschepen en partijgenoot Patrick Heremans neemt het dan van hem over.
Vanmorgen was er om 10 uur een persmoment. “Het is nu officieel. Ik heb het maandag telefonisch aan mevrouw de gouverneur laten weten. Vanaf 1 april ga ik proberen te genieten van mijn rustpensioen”, aldus Gabriëls.
“De aanleiding is dat ik voor mezelf uitgemaakt heb dat ik volgende verkiezingen geen kandidaat meer ben. In het belang van de partij vind ik dat ik niet tot de laatste dag (31 december 2018) kan blijven en dan stoppen. Nu kunnen mijn opvolger Patrick Heremans en nieuwe schepen Ann Willems zich nog inwerken en zo naar de verkiezingen werken. En nog: op 31 maart 2017 heb ik bijna 49 jaar gewerkt, 40 jaar in de bouw en 9 jaar voltijds als burgemeester. Ik heb dan 22 jaar en 3 maanden aan politiek gedaan, 12 jaar als schepen en 10 jaar en 3 maanden als burgemeester. Voor mij is het goed geweest!!”
HEREMANS & HELSEN
Patrick Heremans neemt vanaf 1 april 2017 de rol van Roger Gabriëls over als burgemeester. “Het gaat hierbij om de taken die verbonden zijn aan het burgemeesterschap. Voor alle duidelijkheid: ik behoud mijn huidige schepenbevoegdheden, zijnde: onderwijs, cultuur, bib, begraafplaatsen en kerkraad. De nieuwe schepen, Ann Willems, zal dan de andere bevoegdheden overnemen die nu bij Roger zitten: huisvesting, openbare werken, land- en tuinbouw en groenvoorziening.”
Maar er zijn kapers op de kust. Zo werpt Maurice Helsen (CD&V) zich op als kandidaat-burgemeester. Tijdens het CD&V-partijbestuur van 18 oktober werd Helsen door de Herenthoutse bestuursleden aangeduid als lijsttrekker voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018. Maurice is momenteel schepen van financiën, verkeer en mobiliteit en van lokale economie en middenstand. Tevens zetelt hij in de CD&V-partijbesturen van regio Kempen en de provincie Antwerpen en is hij lokaal bestuurslid van Beweging.net (ACW).
woensdag 30 november 2016
Oppensioenstelling
Het is geen vroege aprilgrap: burgemeester Roger Gabriëls (GBL) hangt op 1 april 2017 zijn sjerp aan de wilgen. Cultuurschepen Patrick Heremans vervangt de Herenthoutse burgervader tot aan de gemeenteraadsverkiezingen van 2018.
“Het is zeker geen aprilgrap”, bevestigt Gabriëls in Gazet Van Antwerpen en op RTV. “Begin deze week bracht ik de gouverneur persoonlijk als eerst op de hoogte. Ik heb 49 jaar gewerkt. Hard gewerkt als aannemer. Tweeëntwintig jaar zat ik in de politiek, waarvan de laatste tien als burgemeester. Het is goed geweest nu, ik ga op pensioen. Ik wil meer genieten van mijn gezin, mijn zes kleinkinderen en mijn vrije tijd”, klinkt het.
PERSMOMENT
Om 10 uur deze voormiddag licht Gabriëls zijn oppensioenstelling toe op een persmoment in de trouwzaal van het gemeentehuis. Maar het is duidelijk dat onze burgervader het moeilijk heeft met de snelheid van de samenleving. “Vroeger konden we voor de mensen echt nog iets doen en die waren daar tevreden mee. Tegenwoordig is dat moeilijker. De mensen zijn ook veel mondiger geworden”, weet hij.
Gabriëls heeft het ook niet zo begrepen op die sociale media. “Als er een probleem is, zetten ze dat er meteen op. Precies of er is in Herenthout altijd wel iets mis ...”
Toch blikt Gabriëls tevreden terug op zijn burgemeesterschap. “Ik verlaat geen zinkend schip”, stelt hij resoluut. “Ondanks de moeilijkheden waarmee elke gemeente tegenwoordig kampt, doen we het goed.”
De verhuis van KFC Herenthout vormde voor Gabriëls een stevig dossier, dat hij bijna heel zijn politieke loopbaan heeft meegedragen. “Sport is altijd mijn dada geweest. En als ik de Finse piste zie liggen, ben ik daar trots op. Vrijdag opent de Bouwelse Steenweg na maanden opnieuw. Op zulke concrete realisaties hoop ik dat ik toch een beetje fier mag zijn ...”
MACHTSWISSEL
Partijgenoot Patrick Heremans volgt Gabriëls straks op. Heremans is coördinerend directeur van de Herentalse scholengemeenschap kOsh, een functie die volgens hem best valt te combineren met de sjerp van burgemeester. “De school steunt mij volledig en daar ben ik heel dankbaar voor”, zegt hij in Gazet van Antwerpen. “Ze garanderen mij de toestemming om in Herenthout aanwezig te zijn op momenten dat het echt moet. Maar de concrete uitwerking moet nog volgen.”
Burgemeester Roger Gabriëls bij zijn verkiezingsoverwinning in 2012, nadat hij zijn snor had laten afscheren door partijgenote Tine Witvrouwen. Het resultaat van een verkiezingsbelofte ... (foto: eVER)
“Het is zeker geen aprilgrap”, bevestigt Gabriëls in Gazet Van Antwerpen en op RTV. “Begin deze week bracht ik de gouverneur persoonlijk als eerst op de hoogte. Ik heb 49 jaar gewerkt. Hard gewerkt als aannemer. Tweeëntwintig jaar zat ik in de politiek, waarvan de laatste tien als burgemeester. Het is goed geweest nu, ik ga op pensioen. Ik wil meer genieten van mijn gezin, mijn zes kleinkinderen en mijn vrije tijd”, klinkt het.
PERSMOMENT
Om 10 uur deze voormiddag licht Gabriëls zijn oppensioenstelling toe op een persmoment in de trouwzaal van het gemeentehuis. Maar het is duidelijk dat onze burgervader het moeilijk heeft met de snelheid van de samenleving. “Vroeger konden we voor de mensen echt nog iets doen en die waren daar tevreden mee. Tegenwoordig is dat moeilijker. De mensen zijn ook veel mondiger geworden”, weet hij.
Gabriëls heeft het ook niet zo begrepen op die sociale media. “Als er een probleem is, zetten ze dat er meteen op. Precies of er is in Herenthout altijd wel iets mis ...”
Toch blikt Gabriëls tevreden terug op zijn burgemeesterschap. “Ik verlaat geen zinkend schip”, stelt hij resoluut. “Ondanks de moeilijkheden waarmee elke gemeente tegenwoordig kampt, doen we het goed.”
De verhuis van KFC Herenthout vormde voor Gabriëls een stevig dossier, dat hij bijna heel zijn politieke loopbaan heeft meegedragen. “Sport is altijd mijn dada geweest. En als ik de Finse piste zie liggen, ben ik daar trots op. Vrijdag opent de Bouwelse Steenweg na maanden opnieuw. Op zulke concrete realisaties hoop ik dat ik toch een beetje fier mag zijn ...”
MACHTSWISSEL
Partijgenoot Patrick Heremans volgt Gabriëls straks op. Heremans is coördinerend directeur van de Herentalse scholengemeenschap kOsh, een functie die volgens hem best valt te combineren met de sjerp van burgemeester. “De school steunt mij volledig en daar ben ik heel dankbaar voor”, zegt hij in Gazet van Antwerpen. “Ze garanderen mij de toestemming om in Herenthout aanwezig te zijn op momenten dat het echt moet. Maar de concrete uitwerking moet nog volgen.”
Burgemeester Roger Gabriëls bij zijn verkiezingsoverwinning in 2012, nadat hij zijn snor had laten afscheren door partijgenote Tine Witvrouwen. Het resultaat van een verkiezingsbelofte ... (foto: eVER)
zaterdag 19 november 2016
Herenthout krijgt erkenning als kindvriendelijke gemeente
Dat Herenthout zich samen met zeven andere Vlaamse steden en gemeenten een kindvriendelijke gemeente mag noemen, kon u hier begin november al lezen. Het lokaal bestuur, met schepen van jeugd Tine Witvrouwen (GBL) op kop, laat weten heel trots te zijn dat onze gemeente deze prestigieuze titel de komende zes jaar mag dragen.
Het was minister van jeugd Sven Gatz die op 6 november laatstleden in Gent de labels ‘kindvriendelijke steden en gemeenten’ mocht uitreiken. Het label heeft zijn roots in de internationale Child Friendly Cities beweging, gestart vanuit de VN en UNICEF. Het lauwert steden en gemeenten die het internationale kinderrechtenverdrag omzetten in concreet beleid op alle terreinen waar kinderen en jongeren mee in aanraking komen.
Samen met kinderen en jongeren analyseerden de steden en gemeenten hun beleid vanuit een kindvriendelijke bril. Ze formuleerden een strategie die rekening houdt met hun jonge inwoners in al hun beleidsbeslissingen. Niet alleen als het over jeugdwerk of kinderopvang gaat, maar ook over pakweg mobiliteit, welzijn, cultuur en veiligheid.
De uitreiking gebeurde niet toevallig in Gent, waar een dag later de internationale conferentie Child in the City van start ging. Gent mag zich sinds 2014 kindvriendelijke stad noemen en was gastheer van de conferentie. “Door het congres naar Gent te halen kunnen we ons laten inspireren door de hele wereld. Tegelijk tonen we ook hoe ver we zelf staan. Het label is net als “liefde” een werkwoord. Het stimuleert Gent om er dagelijks werk van te maken. Steeds meer kinderen groeien op in de stad. Volgens mij bestaat er geen betere plek om op te groeien maar vraagt dat een actief beleid voor een kind- en jeugdvriendelijke stad”, aldus Elke Decruynaere, Gentse schepen van jeugd.
Naast Herenthout zagen ook Temse, Kortrijk, Dendermonde, Poperinge, Middelkerke, Geraardsbergen en Leuven hun inspanningen beloond. Een jury, die bestond uit UNICEF België, het Kinderrechtencommissariaat, VVSG, Demos, VVJ, Hogeschool Gent, Universiteit Gent, AP Hogeschool Antwerpen, afdeling Jeugd van de Vlaamse overheid en het Europees Netwerk Kindvriendelijke Steden, beoordeelde van elke gemeente een dossier. Welk traject legden ze af? Hoe kindvriendelijk zijn ze nu, wat is hun strategie kindvriendelijkheid en hoe is die verankerd in hun beleid?
Dit vond de jury sterk in het dossier van Herenthout: 1. Bij de uitwerking van de strategie werd het platform kindvriendelijkheid ook uitgebreid met andere partners zoals politie en OCMW. De gemeente zet sterk in op een samenwerking met de scholen binnen haar strategie kindvriendelijkheid. 2. Herenthout maakt optimaal gebruik van haar profiel van kleine gemeente voor stevige samenwerkingen.
Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen namens de jury: “Het label kindvriendelijke steden en gemeenten zorgt voor een dynamiek bij lokale besturen om met kinderrechten aan de slag te gaan. Een kindvriendelijk beleid is een beleid voor alle kinderen. En het betrekt bovendien alle domeinen die voor kinderen belangrijk zijn. Iedereen mee in bad dus, van de groendienst tot het OCMW.”
Vlaams minister van Jeugd Sven Gatz overhandigde persoonlijk de oorkonde aan de steden en gemeenten. “Kindvriendelijkheid staat gelijk met mensvriendelijkheid. Niet alleen kinderen zijn gebaat met een aangename leefomgeving, verkeersveilige buurten of een goede cultuur en jeugdinfrastructuur. Daarom ben ik blij te mogen vaststellen dat dit label gegeerd is door de steden en gemeenten. Ik wil het behalen ervan dan ook blijven aanmoedigen!”
Schepen van jeugd Tine Witvrouwen zakte samen met een delegatie van Loket Kids & co, Jeugddienst Herenthout en Jeugdraad af naar De Wereld Van Kina om de oorkonde in ontvangst te nemen.
KINDVRIENDELIJK STEDEN EN GEMEENTEN
Het project kindvriendelijke steden en gemeenten ondersteunt lokale besturen die alle rechten van het kind zoals omschreven in het Kinderrechtenverdrag willen realiseren in hun stad of gemeente. Steden en gemeenten die ook voor de titel willen gaan, kunnen zich tegen 2018 klaarstomen.
Dat kan onder begeleiding van VVJ of op eigen houtje, met alle info die voorhanden is op kindvriendelijkestedenengemeenten.be. Hier vinden steden en gemeenten die kindvriendelijkheid willen verankeren in hun beleid echt alles om aan de slag te gaan, waaronder: een visie op kindvriendelijke steden en gemeenten, voorbeelden in Vlaanderen, een toolkit en methodieken om zelf aan de slag te gaan en tenslotte het antwoord op de vraag hoe je het label ‘kindvriendelijke stad’ of ‘kindvriendelijke gemeente’ aanvraagt.
TOOLKIT
De internationale beweging Child Friendly Cities ontwikkelde een toolkit die steden en gemeenten helpt om hun staat van kindvriendelijkheid op te maken en hun strategie voor de komende jaren te bepalen. VVJ vertaalde dit instrumentarium naar de Vlaamse context. Steden en gemeenten kunnen op eigen houtje aan de slag met de toolkit of kunnen zich laten begeleiden door VVJ, dat het instrumentarium vertaalde naar de Vlaamse context. “Onze missie is meer, beter en breder lokaal beleid voor kinderen en jongeren. Steden en gemeenten die het label halen engageren zich om daar dagdagelijks werk van te maken.” zegt Kaï Van Nieuwenhove, directeur van VVJ. Het traject leidt tot een lijvig rapport en een strategie kindvriendelijkheid op maat voor elke stad of gemeente.
LABEL KINDVRIENDELIJKE STEDEN EN GEMEENTEN
Aan het concept is ook een label verbonden. Het label erkent steden en gemeenten die door middel van een uitgewerkte strategie werken aan hun kindvriendelijkheid. Wie het label wil halen, legt een portfolio voor aan een jury. UNICEF België, het Kinderrechten-commissariaat, VVSG, Demos, VVJ, Hogeschool Gent, Universiteit Gent, AP Hogeschool Antwerpen, afdeling Jeugd van de Vlaamse overheid en het Europees Netwerk Kindvriendelijke Steden beoordelen.
Gemeenten die het label willen halen, kunnen op eigen houtje het traject afleggen en het portfolio voorleggen aan de jury. Of ze kunnen de ondersteuning inroepen van VVJ voor de begeleiding van het volledige traject of een onderdeel ervan.
Meer info >>> Communicatieverantwoordelijke VVJ: Leen Bartholomeus, T 0496-18 51 20 - Schepen van Jeugd Herenthout: Tine Witvrouwen, T 0494-19 05 44
Het was minister van jeugd Sven Gatz die op 6 november laatstleden in Gent de labels ‘kindvriendelijke steden en gemeenten’ mocht uitreiken. Het label heeft zijn roots in de internationale Child Friendly Cities beweging, gestart vanuit de VN en UNICEF. Het lauwert steden en gemeenten die het internationale kinderrechtenverdrag omzetten in concreet beleid op alle terreinen waar kinderen en jongeren mee in aanraking komen.
Samen met kinderen en jongeren analyseerden de steden en gemeenten hun beleid vanuit een kindvriendelijke bril. Ze formuleerden een strategie die rekening houdt met hun jonge inwoners in al hun beleidsbeslissingen. Niet alleen als het over jeugdwerk of kinderopvang gaat, maar ook over pakweg mobiliteit, welzijn, cultuur en veiligheid.
“Herenthout heeft een sociaal weefsel waar de buurdorpen jaloers op zijn!” (Magali, 24)
De uitreiking gebeurde niet toevallig in Gent, waar een dag later de internationale conferentie Child in the City van start ging. Gent mag zich sinds 2014 kindvriendelijke stad noemen en was gastheer van de conferentie. “Door het congres naar Gent te halen kunnen we ons laten inspireren door de hele wereld. Tegelijk tonen we ook hoe ver we zelf staan. Het label is net als “liefde” een werkwoord. Het stimuleert Gent om er dagelijks werk van te maken. Steeds meer kinderen groeien op in de stad. Volgens mij bestaat er geen betere plek om op te groeien maar vraagt dat een actief beleid voor een kind- en jeugdvriendelijke stad”, aldus Elke Decruynaere, Gentse schepen van jeugd.
“Het bijzondere aan Herenthout is de zeer grote kern aan kinderen en jongeren, actief als lid of leiding in goeddraaiende jeugdverenigingen!” (Koen, 27)
Naast Herenthout zagen ook Temse, Kortrijk, Dendermonde, Poperinge, Middelkerke, Geraardsbergen en Leuven hun inspanningen beloond. Een jury, die bestond uit UNICEF België, het Kinderrechtencommissariaat, VVSG, Demos, VVJ, Hogeschool Gent, Universiteit Gent, AP Hogeschool Antwerpen, afdeling Jeugd van de Vlaamse overheid en het Europees Netwerk Kindvriendelijke Steden, beoordeelde van elke gemeente een dossier. Welk traject legden ze af? Hoe kindvriendelijk zijn ze nu, wat is hun strategie kindvriendelijkheid en hoe is die verankerd in hun beleid?
Dit vond de jury sterk in het dossier van Herenthout: 1. Bij de uitwerking van de strategie werd het platform kindvriendelijkheid ook uitgebreid met andere partners zoals politie en OCMW. De gemeente zet sterk in op een samenwerking met de scholen binnen haar strategie kindvriendelijkheid. 2. Herenthout maakt optimaal gebruik van haar profiel van kleine gemeente voor stevige samenwerkingen.
“Herenthout heeft heel wat kleine paadjes, waarlangs voetgangers en fietsers zich veilig kunnen verplaatsen.” (Dries, 11)
Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen namens de jury: “Het label kindvriendelijke steden en gemeenten zorgt voor een dynamiek bij lokale besturen om met kinderrechten aan de slag te gaan. Een kindvriendelijk beleid is een beleid voor alle kinderen. En het betrekt bovendien alle domeinen die voor kinderen belangrijk zijn. Iedereen mee in bad dus, van de groendienst tot het OCMW.”
“De oversteekhulpen aan de scholen aan het begin en einde van de school zijn echt super! Ze zorgen ervoor dat alle kinderen veilig kunnen oversteken.” (Charlotte, 8)
Vlaams minister van Jeugd Sven Gatz overhandigde persoonlijk de oorkonde aan de steden en gemeenten. “Kindvriendelijkheid staat gelijk met mensvriendelijkheid. Niet alleen kinderen zijn gebaat met een aangename leefomgeving, verkeersveilige buurten of een goede cultuur en jeugdinfrastructuur. Daarom ben ik blij te mogen vaststellen dat dit label gegeerd is door de steden en gemeenten. Ik wil het behalen ervan dan ook blijven aanmoedigen!”
Schepen van jeugd Tine Witvrouwen zakte samen met een delegatie van Loket Kids & co, Jeugddienst Herenthout en Jeugdraad af naar De Wereld Van Kina om de oorkonde in ontvangst te nemen.
KINDVRIENDELIJK STEDEN EN GEMEENTEN
Het project kindvriendelijke steden en gemeenten ondersteunt lokale besturen die alle rechten van het kind zoals omschreven in het Kinderrechtenverdrag willen realiseren in hun stad of gemeente. Steden en gemeenten die ook voor de titel willen gaan, kunnen zich tegen 2018 klaarstomen.
Dat kan onder begeleiding van VVJ of op eigen houtje, met alle info die voorhanden is op kindvriendelijkestedenengemeenten.be. Hier vinden steden en gemeenten die kindvriendelijkheid willen verankeren in hun beleid echt alles om aan de slag te gaan, waaronder: een visie op kindvriendelijke steden en gemeenten, voorbeelden in Vlaanderen, een toolkit en methodieken om zelf aan de slag te gaan en tenslotte het antwoord op de vraag hoe je het label ‘kindvriendelijke stad’ of ‘kindvriendelijke gemeente’ aanvraagt.
TOOLKIT
De internationale beweging Child Friendly Cities ontwikkelde een toolkit die steden en gemeenten helpt om hun staat van kindvriendelijkheid op te maken en hun strategie voor de komende jaren te bepalen. VVJ vertaalde dit instrumentarium naar de Vlaamse context. Steden en gemeenten kunnen op eigen houtje aan de slag met de toolkit of kunnen zich laten begeleiden door VVJ, dat het instrumentarium vertaalde naar de Vlaamse context. “Onze missie is meer, beter en breder lokaal beleid voor kinderen en jongeren. Steden en gemeenten die het label halen engageren zich om daar dagdagelijks werk van te maken.” zegt Kaï Van Nieuwenhove, directeur van VVJ. Het traject leidt tot een lijvig rapport en een strategie kindvriendelijkheid op maat voor elke stad of gemeente.
LABEL KINDVRIENDELIJKE STEDEN EN GEMEENTEN
Aan het concept is ook een label verbonden. Het label erkent steden en gemeenten die door middel van een uitgewerkte strategie werken aan hun kindvriendelijkheid. Wie het label wil halen, legt een portfolio voor aan een jury. UNICEF België, het Kinderrechten-commissariaat, VVSG, Demos, VVJ, Hogeschool Gent, Universiteit Gent, AP Hogeschool Antwerpen, afdeling Jeugd van de Vlaamse overheid en het Europees Netwerk Kindvriendelijke Steden beoordelen.
Gemeenten die het label willen halen, kunnen op eigen houtje het traject afleggen en het portfolio voorleggen aan de jury. Of ze kunnen de ondersteuning inroepen van VVJ voor de begeleiding van het volledige traject of een onderdeel ervan.
Meer info >>> Communicatieverantwoordelijke VVJ: Leen Bartholomeus, T 0496-18 51 20 - Schepen van Jeugd Herenthout: Tine Witvrouwen, T 0494-19 05 44
Affichecampagne ‘Veilig terug naar school’ ook dit jaar groot succes
CD&V Herenthout organiseerde bij de start van het nieuwe schooljaar de affichecampagne ‘Veilig terug naar school’, ondertussen al voor de derde keer. Er werden in het straatbeeld maar liefst 285 affiches geteld, wat een stijging met 20 procent betekent ten opzichte van vorig jaar.
Alle deelnemers aan deze sensibiliseringsactie werden op 25 oktober bij een knabbeltje en een drankje in Ter Voncke uitgenodigd op de prijsuitreiking. Maurice Helsen gaf als schepen van verkeer en mobiliteit een korte toelichting over het groeiend belang van deze campagne. Tevens gaf hij een overzicht van de verkeersveilige maatregelen die het gemeentebestuur deze legislatuur al heeft uitgevoerd en van de investeringen die nog mogen verwacht worden. Helsen benadrukte vooral het budget dat zal vrijgemaakt worden voor een jaarlijks structureel onderhoud van de voet- en fietspaden. Daarna werden uit de ongeveer 180 aanwezigen de winnaars van de gemeentelijke cadeaubonnen geloot. De avond werd afgesloten met een gezellig samenzijn.
Alle deelnemers aan deze sensibiliseringsactie werden op 25 oktober bij een knabbeltje en een drankje in Ter Voncke uitgenodigd op de prijsuitreiking. Maurice Helsen gaf als schepen van verkeer en mobiliteit een korte toelichting over het groeiend belang van deze campagne. Tevens gaf hij een overzicht van de verkeersveilige maatregelen die het gemeentebestuur deze legislatuur al heeft uitgevoerd en van de investeringen die nog mogen verwacht worden. Helsen benadrukte vooral het budget dat zal vrijgemaakt worden voor een jaarlijks structureel onderhoud van de voet- en fietspaden. Daarna werden uit de ongeveer 180 aanwezigen de winnaars van de gemeentelijke cadeaubonnen geloot. De avond werd afgesloten met een gezellig samenzijn.
‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’ slaat en zalft
De Herenthoutse herdenkingsperiode van De Groote Oorlog kende vorig weekend een waanzinnige apotheose met 250 deelnemers aan de fakkeltocht en net geen 1.000 bezoekers voor de vier uitverkochte voorstellingen van het onvergetelijke ‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’ (*****). De Ieperse eerste schepen en provincieraadslid Jef Verschoore sloeg op zondag 6 november spijkers met koppen toen hij zei dat hij zo’n knap uitgewerkt programma rond 100 jaar WOI nog niet eerder onder ogen had gekregen. En dan had hij de slotvoorstelling nog niet gezien ...
Verschoore zag zelfs gelijkenissen met hoe de herdenking in Ieper werd aangepakt. “Als ik jullie brochure bekijk, heeft ook Herenthout verschillende spelers aangehaald om de herdenking van de Groote Oorlog een zo breed mogelijk draagvlak te geven. Met concerten, tentoonstellingen, poëzie en voorstellingen.” Verschoore loofde ook de boodschap die het Herenthoutse programma uitstraalde, een boodschap van vrede, hoop en verdraagzaamheid, zónder evenwel het trieste verleden te vergeten. En dat was nu net wat ‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’, het sluitstuk van deze herdenkingsperiode, deed ...
EPISCH
‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’ was een epische voorstelling, waarin woord, muziek, beeld en dans samensmolten tot één geheel. Eerder dan een spektakel, bleek de voorstelling een evocatie van gevoelens veroorzaakt door geweld en conflicten wereldwijd. En omdat kinderen hier al te vaak het grootste slachtoffer van zijn, speelden ze net zo’n grote rol in het project. Zowel als inspiratiebron als op het podium.
De leerlingen van de drie Herenthoutse basisscholen hadden dan ook voor teksten, gedichten, tekeningen, foto’s en brieven gezorgd, die in de voorstelling verwerkt werden. Uniek! Maar ook de samenwerking tussen heel wat verenigingen en organisaties mag uniek genoemd worden: Muziekacademie Herenthout, Muses In Motion, Turnkring Blijf Jong, Koninklijke Fanfare Sint-Pieter en Kunstkring Toreke Fotografie. Om nog maar te zwijgen over de - zeg maar gerust historische - samenwerking tussen het Sint-Lutgardiskoor, Jubile, het Sint-Ceciliakoor en het Pieter-en-Pauwelkoor.
EMOTIONELE WURGGREEP
‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’ greep vanaf de eerste dancebattle op muziek van Godspeed You! Black Emperor bij de keel en hield je in een emotionele wurggreep tot de laatst gezongen noot van het slotnummer ‘Wherever You Are’. ‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’ sloeg en zalfde en ging hierbij geen enkele controverse uit de weg. De thema’s lagen voor de hand: conflict en vrede, angst en hoop, verdriet en vreugde, vernieling en opbouw ...
Zelf vielen we van de ene verbazing in de andere. Het engelengezang deed koude rillingen over de rug lopen. Met de krop constant in de keel konden we het zelfs niet droog houden ...
Zonder afbreuk te willen doen aan de rest van de artiesten - want dat zijn het echt wel! -, willen we er toch graag twee gezongen nummers uitlichten. ‘Mein Kleines Herz’ uit ‘Unsere Mütter, Unsere Väter’, met in de hoofdrol Lotte De Peuter, en het hoopgevende ‘Blue Skies’ door Jubile.
TROTS
De Herenthoutse gemeenschap mag hier écht trots op zijn. Met dank aan de artistieke leiding die in handen lag van Sanne Dillen, Aline Lermytte, Don Dieltjens en Marcel Dielens, onder de algemene coördinatie en naar een concept van Patrick Milbou. Maar ook aan iedereen die op welke manier dan ook meegewerkt heeft aan het programma, aan iedereen die heeft deelgenomen aan een of meerdere activiteiten: chapeau! En ja: dit is cultuurprijsmateriaal!
Gehoord & gezien >>> ‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’, op zaterdag 12 november 2016, in het Gemeentelijke Park van Herenthout
Voor (meer) foto’s van de voorstelling gemaakt door Dis Van Tendeloo en Nadia Daneels (Fotoclub Toreke) klik hier.
Van de voorstelling van zondag 17 uur werd een geluidsopname gemaakt. Hier vind je alvast de solo’s van Pieter-Jan Mannens (met orkest en kinderkoor) en Lotte de Peuter (met orkest).
Verschoore zag zelfs gelijkenissen met hoe de herdenking in Ieper werd aangepakt. “Als ik jullie brochure bekijk, heeft ook Herenthout verschillende spelers aangehaald om de herdenking van de Groote Oorlog een zo breed mogelijk draagvlak te geven. Met concerten, tentoonstellingen, poëzie en voorstellingen.” Verschoore loofde ook de boodschap die het Herenthoutse programma uitstraalde, een boodschap van vrede, hoop en verdraagzaamheid, zónder evenwel het trieste verleden te vergeten. En dat was nu net wat ‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’, het sluitstuk van deze herdenkingsperiode, deed ...
EPISCH
‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’ was een epische voorstelling, waarin woord, muziek, beeld en dans samensmolten tot één geheel. Eerder dan een spektakel, bleek de voorstelling een evocatie van gevoelens veroorzaakt door geweld en conflicten wereldwijd. En omdat kinderen hier al te vaak het grootste slachtoffer van zijn, speelden ze net zo’n grote rol in het project. Zowel als inspiratiebron als op het podium.
De leerlingen van de drie Herenthoutse basisscholen hadden dan ook voor teksten, gedichten, tekeningen, foto’s en brieven gezorgd, die in de voorstelling verwerkt werden. Uniek! Maar ook de samenwerking tussen heel wat verenigingen en organisaties mag uniek genoemd worden: Muziekacademie Herenthout, Muses In Motion, Turnkring Blijf Jong, Koninklijke Fanfare Sint-Pieter en Kunstkring Toreke Fotografie. Om nog maar te zwijgen over de - zeg maar gerust historische - samenwerking tussen het Sint-Lutgardiskoor, Jubile, het Sint-Ceciliakoor en het Pieter-en-Pauwelkoor.
EMOTIONELE WURGGREEP
‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’ greep vanaf de eerste dancebattle op muziek van Godspeed You! Black Emperor bij de keel en hield je in een emotionele wurggreep tot de laatst gezongen noot van het slotnummer ‘Wherever You Are’. ‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’ sloeg en zalfde en ging hierbij geen enkele controverse uit de weg. De thema’s lagen voor de hand: conflict en vrede, angst en hoop, verdriet en vreugde, vernieling en opbouw ...
”Aber wo befreundete Wege zusammenlaufen,
da sieht die Welt eine Stunde wie heimat aus ...
(Herman Hesse, 1877-1962)
Zelf vielen we van de ene verbazing in de andere. Het engelengezang deed koude rillingen over de rug lopen. Met de krop constant in de keel konden we het zelfs niet droog houden ...
Zonder afbreuk te willen doen aan de rest van de artiesten - want dat zijn het echt wel! -, willen we er toch graag twee gezongen nummers uitlichten. ‘Mein Kleines Herz’ uit ‘Unsere Mütter, Unsere Väter’, met in de hoofdrol Lotte De Peuter, en het hoopgevende ‘Blue Skies’ door Jubile.
TROTS
De Herenthoutse gemeenschap mag hier écht trots op zijn. Met dank aan de artistieke leiding die in handen lag van Sanne Dillen, Aline Lermytte, Don Dieltjens en Marcel Dielens, onder de algemene coördinatie en naar een concept van Patrick Milbou. Maar ook aan iedereen die op welke manier dan ook meegewerkt heeft aan het programma, aan iedereen die heeft deelgenomen aan een of meerdere activiteiten: chapeau! En ja: dit is cultuurprijsmateriaal!
Gehoord & gezien >>> ‘Ooit Weer?!... Nooit Meer!?’, op zaterdag 12 november 2016, in het Gemeentelijke Park van Herenthout
Voor (meer) foto’s van de voorstelling gemaakt door Dis Van Tendeloo en Nadia Daneels (Fotoclub Toreke) klik hier.
Van de voorstelling van zondag 17 uur werd een geluidsopname gemaakt. Hier vind je alvast de solo’s van Pieter-Jan Mannens (met orkest en kinderkoor) en Lotte de Peuter (met orkest).
vrijdag 18 november 2016
Herdenkingsplechtigheid 11 november: de teksten
Aan het monument van de Onbekende Soldaat werd op 11 november tijd gemaakt om te bezinnen. Met muziek gespeeld door leerlingen van onze muziekacademie en intimistische teksten uitgezocht en voorgedragen door radiostem Jan Van Delm. De nieuwslezer droeg onder meer voor uit werk van Stefan Hertmans, van wie gisteren bekend geraakte dat diens ‘Oorlog en terpentijn’, over de oorlogsjaren van zijn grootvader, wordt bewerkt tot een toneelstuk. Jan Lauwers zal de internationaal bekroonde roman in december 2017 op de planken van de Antwerpse Bourla brengen. Hieronder de teksten die Jan Van Delm uitkoos ...
Intro: Stefan Hertmans
Voor ons, mensen uit de 21ste eeuw, is de oorlog meestal een verre herinnering. En dan heb ik het natuurlijk niet over Syriërs, Tsjetsjenen, Serviërs, Kroaten, Bosniërs, Rwandezen en ga zo maar door. Maar hoe lang is het al geleden dat wij, hier in het westen, nog eens een échte oorlog hebben meegemaakt? Eigenlijk beseffen we te weinig hoe uitzonderlijk dat wel is.
Omdat de oorlog al zo lang geleden is, en dan zeker de Eerste Wereldoorlog, moeten we vaak teruggrijpen naar films of romans om ons daar een beeld van te vormen. Zoals ‘Oorlog en Terpentijn’ van Stefan Hertmans bijvoorbeeld, in het Nederlandse taalgebied misschien wel dé ultieme oorlogsroman. Het is het op ware feiten gebaseerde verhaal van zijn grootvader, die, zoals zovele jonge Vlamingen uit die tijd, voorgoed getekend wordt door de Groote Oorlog.
In het nu volgende fragment beschrijft Hertmans de waanzinnige verveling aan het front die plots kan uitbarsten in een orgie van geweld.
Uit zijn roman “Oorlog en Terpentijn” (2013), p. 234
“De tijd wordt eentonige duur, de duur verliest zijn richting, de richting maakt plaats voor stilstand en verveling, verveling maakt onverschillig en loom, de dagen glijden door onze vingers. Er gebeurt inderdaad soms een hele week niets, een week waarin de commandanten hun mannen proberen te verstrooien met kleine projecten, het timmeren van een betere schuilplaats voor de officieren, het inrichten van een ‘oorlogscircus’ achter de laatste frontlinie, waar op zomeravonden een lachwekkend spektakel wordt opgevoerd: een infanteriesoldaat, Jef Brebants, strompelt als een groteske ballerina op de dunne planken, gekleed in een tutu, de breed uitstaande rokken boven zijn knokige knieën en met zijn platvoeten in dikke geruite sloffen, twee bollen opgerolde sokken prangen als knoestige borsten onder zijn keurslijfje uit, algauw zakt de ene bol tot op zijn buik terwijl de andere voor zijn voeten rolt. Terwijl een paar soldaten een schuin lied zingen, verliest hij dansend de rand van het podium uit het oog en dondert eraf als in de eerste de beste slapstick, zijn witte benen in de lucht en zijn gore onderbroek zichtbaar voor iedereen. De mannen brullen, slaan zich op de dijen, joelen, gooien hun van de luizen vergeven mutsen in de lucht. De hilariteit is een explosie, een bevrijd worden van de wurgende onverschilligheid van de tijd. Maar bij de terugkeer naar de loopgraaf wordt de stuntelige Jef Brebants, die door het dolle heen is van het succes dat hij heeft geoogst, in het rechteroog geraakt door een vijandelijke kogel. De helft van zijn gezicht wordt weggeblazen, hij reutelt als een beest, beschijt zich, kotst en valt voorover. Iemand geeft hem een genadeschot omdat zijn hersens uit zijn kop hangen. We liggen allen plat op de grond en kruipen de laatste honderd meter tot we in de loopgraaf kunnen rollen.
Altijd zijn de moffen vlakbij, altijd liggen die smeerlappen op de loer, en elke gelegenheid gebruiken ze om ons te demoraliseren. Dat geeft soms aanleiding tot uitbarstingen van blinde haat – iemand stormt met zijn geweer naar voren in een aanval van razernij, belandt seconden later doorzeefd ergens op de zompige weide daar voor ons. ’s Nachts riskeren we ons eigen leven om de zelfmoordpiloot op te halen en hem tenminste de waardigheid van een put in de grond te gunnen, zodat hij vervolgens als ‘gesneuveld op het veld van eer’ kan worden geboekstaafd.
MUZIEK
Rudolf G. Binding, een Duitse ruiter tegen de oorlog
Hoe keken ze daar in het andere kamp tegenaan, bij de Duitsers? Er waren allicht heel wat smeerlappen bij, zoals beschreven door Stefan Hertmans. Maar er waren er ook andere, zoals deze Rudolf Binding, een Duitse ruiter en schrijver. Binding was 46, welgesteld, hij maakte verre reizen, hij was een enthousiaste eigenaar van paarden en auteur van gedichten en korte verhalen. Als oud-officier van een huzarenregiment meldde hij zich in augustus 1914 vrijwillig voor de militaire dienst. In oktober werd hij met een reservedivisie naar het front in Vlaanderen gestuurd.
Uit ‘Aus dem Kriege’, zijn dagboek dat in 1925 werd uitgegeven
Als je alle verwoestingen ziet, de brandende dorpen en steden, de geplunderde kelders en schuren waar het leger in een dwaas instinct tot lijfsbehoud alles overhoop heeft gehaald, de dode of half verhongerde dieren, het brullende vee in de suikerbietenvelden, en dan de doden, de doden en nog eens de doden, de lange rijen gewonden, achter elkaar – dat is toch alles zinloos, is toch alles waanzin, gruwelijke krankzinnigheid van volken en hun geschiedenis, een levensgroot verwijt aan de mensheid, het tegenbewijs van alle cultuur, de ontkrachting van het geloof in het vermogen van de mens en de mensheid zich te ontwikkelen, de ontheiliging van het heilige dat in deze oorlog en in alle menselijk ondernemen hoort te liggen en er verondersteld wordt te liggen.
Daarnet lees ik dat de voortreffelijke Von S. is gesneuveld. Je weet hoeveel vriendschap ik voelde voor hem, zijn huis, zijn aardige vrouw, die zo dol was op haar paarden. Voor veel mensen was hij een vriend een beschermer voor nog veel meer. En nu is hij een van de duizenden die met hen sneuvelden.
Het valt niet mee om je bij dat alles te handhaven. Maar door samen stand te houden moeten strijders en thuisblijvers wel een speciale band zijn gaan voelen. Dan wordt het andere, het persoonlijke, minder zwaar. Het is goed dat het minder zwaar wordt en dat je dit ook zelf ervaart.
We liggen hier nog wel een paar dagen. Het negenmaal vierentwintig uur durende gevecht, dat geen uiteindelijke beslissing opleverde, heeft beide fronten zo dicht bij elkaar gebracht dat alles tot stilstand is gekomen. Nu worden de krachten verzameld voor de stormaanval. Het is ons leger dat op Ieper is afgestuurd. Door getrainde troepen zouden de Engelsen en Fransen ongetwijfeld al zijn geveld. Maar deze jonge, nog maar net opgeleide strijdkrachten zijn, vooral als de leiders sneuvelen, zo hulpeloos. Onze jagers, bijna uitsluitend studenten uit Marburg en qua schietprestaties onze beste troep, hebben vreselijk geleden onder de vijandelijke granaten. In de divisie naast ons gingen net zulke jongelieden, de geestelijke bloem van Duitsland, al zingend over tot een aanval op Langemark. Net zo vergeefs en met net zoveel verliezen.
MUZIEK
Rudyard Kipling, Nobelprijswinnaar Literatuur
Aan het front stonden natuurlijk niet alleen Vlamingen of Belgen tegenover Duitsers. Er waren ook Britten, Fransen, en later Amerikanen, Canadezen, Australiërs, ... Door de vele kolonies waren er zelfs soldaten uit Senegal, Mali, Pakistan, India, … Het was niet voor niets de Eerste Wereldoorlog.
Een opvallende pleitbezorger van die oorlog was Nobelprijs Literatuur Rudyard Kipling, die we vooral kennen van zijn onvolprezen ‘Jungleboek’. Toen zijn 18-jarige zoon John werd afgekeurd voor militaire dienst, bewoog hij hemel en aarde om zoonlief toch nog een plaatsje te bezorgen bij de Irish Guards. John Kipling sneuvelde bij een van zijn eerste confrontaties met de vijand. Zijn lichaam werd nooit teruggevonden (of toch niet helemaal zeker). Rudyard Kipling werd verteerd door verdriet en schuld. Later schreef hij het gedicht ‘My Boy Jack’, over een vader die vertwijfeld op zoek gaat naar zijn vermiste zoon.
Mijn zoon Jack
‘Heb je nieuws van mijn zoon Jack?’
Niet dit tij.
‘Wanneer denk je dat hij terugkomt?’
Niet met deze wind die blaast en dit tij.
‘Heeft iemand anders van hem gehoord?’
Niet dit tij.
Want wat gezonken is, zal nauwelijks zwemmen,
Niet met deze wind die blaast en dit tij!
‘O hemel, welke troost kan ik vinden?’
Geen enkele dit tij,
Noch enig ander,
Behalve dat hij zijn soort niet beschaamde –
Zelfs niet met die wind die blaast en dat tij!
Houd dan des te meer je hoofd hoog
Dit tij,
En elk tij,
Omdat hij de zoon was die je hebt gebaard,
En aan die wind gaf die blaast en dat tij!
Paul Van Ostaijen
Moeders worden meestal minder verblind door ambitie en eerzucht. Zij staan vaker met de twee voetjes op de grond en zijn ook iets minder enthousiast als hun zonen naar het front trekken.
De jonge dichter Paul Van Ostaijen, die we vooral kennen van ‘Melopee’ of ‘Marc groet ’s morgens de dingen’, was daar niet ongevoelig voor. Hij was flamingant, belandde in het kamp dat daarvoor ging collaboreren met de Duitsers en vluchtte zelfs naar Duitsland. Maar zijn gedicht ‘Aan een moeder’ blijft universeel.
‘Aan een moeder’ uit ‘Het Sienjaal’, gepubliceerd in 1918
Aan een moeder
Haar zoon viel op het slagveld
Je hebt me gezegd: ‘Mijn zoon is gevallen, -
Jij hebt hem niet gekend, zijn voorhoofd niet,
Of zijn lippen niet
Of zijn handen; geen van allen
Die nu naast mij zijn, hebben hem gekend,
Maar enkel wààr mijn zoon is gevallen, -
Op het veld van eer.
Als ik stappen hoorde op de straat
Zei ik: zo zal zijn heimkeer
Zijn. Dat luisteren en verwachten hoeft nu niet meer.
De penningen die ik heb willen besparen
Om hem een jas te kopen,
Liggen nog in de kast, naast de oorlogsprentjes
Uit zijn jeugdjaren.
Je moest voor mijn zoon een gedicht maken,
Dat leg ik dan naast de prenten in de kast.’
Ik weet, moedertje, je zou graag lezen:
‘Wapengeweld, slagveld, held,’
Want als een eervolle trits, heeft men je die woorden voorgespeld,
En van je zoon heb je niets meer dan dat,
Woorden die je troosten moeten,
Omdat je je zoon niet meer zult wekken;
Je zult zijn koffie niet meer bereiden,
Steeds als de klok hetzelfde uur slaat,
Hem nooit meer nakijken als hij de straat langs gaat
En nou moet je niet meer de woorden bepeinzen
Die je hem zeggen zou
In stervensnood.
(...)
Je zoon, moedertje, viel niet voor een gerechte zaak,
Maar zijn bloed werd hem afgeperst door allen,
Omdat ons de menselijke goedheid is ontvallen.
Maar ik, wij, wij allen zijn de moordenaars van je zoon
En elk woord als eer en held is smaad en hoon.
Elk soldaat die valt in de krijg, hij werd getroffen
Door een sluipmoordenaar.
Dit zijn wij allen, allen die het geloof verloren.
(...)
De miljoenen zwarte fatum-kruisen
Zijn zwijgend, maar hun zwarte, wijd-open wonde
Heeft het woord gevonden: Alles is waan, alles is zonde;
Levenden, vergaart de kleine krachten die u nog blijven
tot geloof in het levende leven.
Alles is zo grenzeloos schoon, luistert naar dit ontluikend begrijpen
In ons geweten.
MUZIEK
Stefan Brijs, een Kempens auteur in Zuid-Spanje
Stefan Brijs, een auteur uit de Kempen die enkele jaren geleden geëmigreerd is naar Spanje, had zijn roman over de Eerste Wereldoorlog al klaar in 2011. In ‘Post voor Mevrouw Bromley’ beschrijft hij de lotgevallen van een Britse jongen van 17 die eigenlijk te jong is om te gaan vechten, maar er toch in slaagt om aan het front te geraken. In het volgende fragment hebben ze net een positie van de Duitsers veroverd.
Uit ‘Post voor Mevrouw Bromley’, verschenen in 2011
De dug-out was ruim en comfortabel. Er was plaats voor zeker acht man en in tegenstelling tot de loopgraaf zelf scheen hij nog maar pas verlaten. Op de lage, vierkante tafel in het midden van de ruimte lagen kranten en speelkaarten, op de kachel stond een steelpan met etensresten, aan de wand hingen doeken en gasmaskers en op de schappen stonden borden, flessen en kruiken. Het rode licht uit de zaklantaarn van luitenant Ashwell gleed over dat alles en wij keken met open mond toe alsof we in een grafkamer uit de Oudheid waren beland, die zich vol schatten bevond.
Een van die schatten was een Duitse punthelm. Hij was op een stoel achtergebleven, in de verste hoek van de dug-out. In het licht glom de opgepoetste koperen pin zozeer dat iedereen gretig naar de trofee begon te wijzen in de hoop hem te mogen gaan halen. De luitenant deed toen echter iets dat ik zeer nobel van hem vond. Hij riep Jimmy, die verrast om zich heen kijkend naar voren trad. Niemand durfde te protesteren, ook al was de jaloezie van sommigen haast tastbaar.
Het licht van de zaklantaarn wisselde voortdurend van sterkte en in bijna volledige duisternis liep Jimmy naar de hoek van de dug-out. Toen hij bij de stoel was aangekomen en naar de helm reikte, lichtte de zaklantaarn weer rood op. In die gloed keek Jimmy nog een keer over zijn schouder. Ik dacht dat hij mij aankeek, maar het had ook een van de anderen om me heen kunnen zijn. In ieder geval, zijn kraaloogjes glinsterden in zijn muizengezicht.
Toen pakte hij de helm vast en bracht die in één beweging tot boven zijn hoofd, vast met de bedoeling hem op te zetten en zichzelf te laten bewonderen. Maar zover kwam het niet, want op dat ogenblik zag iedereen, behalve Jimmy zelf, de handgranaat die ook op de stoel lag en waarvan de pin met een dunne draad van paardenhaar aan de helm was vastgemaakt.
‘Jimmy, nééééé!’
MUZIEK
Intro: Stefan Hertmans
Voor ons, mensen uit de 21ste eeuw, is de oorlog meestal een verre herinnering. En dan heb ik het natuurlijk niet over Syriërs, Tsjetsjenen, Serviërs, Kroaten, Bosniërs, Rwandezen en ga zo maar door. Maar hoe lang is het al geleden dat wij, hier in het westen, nog eens een échte oorlog hebben meegemaakt? Eigenlijk beseffen we te weinig hoe uitzonderlijk dat wel is.
Omdat de oorlog al zo lang geleden is, en dan zeker de Eerste Wereldoorlog, moeten we vaak teruggrijpen naar films of romans om ons daar een beeld van te vormen. Zoals ‘Oorlog en Terpentijn’ van Stefan Hertmans bijvoorbeeld, in het Nederlandse taalgebied misschien wel dé ultieme oorlogsroman. Het is het op ware feiten gebaseerde verhaal van zijn grootvader, die, zoals zovele jonge Vlamingen uit die tijd, voorgoed getekend wordt door de Groote Oorlog.
In het nu volgende fragment beschrijft Hertmans de waanzinnige verveling aan het front die plots kan uitbarsten in een orgie van geweld.
Uit zijn roman “Oorlog en Terpentijn” (2013), p. 234
“De tijd wordt eentonige duur, de duur verliest zijn richting, de richting maakt plaats voor stilstand en verveling, verveling maakt onverschillig en loom, de dagen glijden door onze vingers. Er gebeurt inderdaad soms een hele week niets, een week waarin de commandanten hun mannen proberen te verstrooien met kleine projecten, het timmeren van een betere schuilplaats voor de officieren, het inrichten van een ‘oorlogscircus’ achter de laatste frontlinie, waar op zomeravonden een lachwekkend spektakel wordt opgevoerd: een infanteriesoldaat, Jef Brebants, strompelt als een groteske ballerina op de dunne planken, gekleed in een tutu, de breed uitstaande rokken boven zijn knokige knieën en met zijn platvoeten in dikke geruite sloffen, twee bollen opgerolde sokken prangen als knoestige borsten onder zijn keurslijfje uit, algauw zakt de ene bol tot op zijn buik terwijl de andere voor zijn voeten rolt. Terwijl een paar soldaten een schuin lied zingen, verliest hij dansend de rand van het podium uit het oog en dondert eraf als in de eerste de beste slapstick, zijn witte benen in de lucht en zijn gore onderbroek zichtbaar voor iedereen. De mannen brullen, slaan zich op de dijen, joelen, gooien hun van de luizen vergeven mutsen in de lucht. De hilariteit is een explosie, een bevrijd worden van de wurgende onverschilligheid van de tijd. Maar bij de terugkeer naar de loopgraaf wordt de stuntelige Jef Brebants, die door het dolle heen is van het succes dat hij heeft geoogst, in het rechteroog geraakt door een vijandelijke kogel. De helft van zijn gezicht wordt weggeblazen, hij reutelt als een beest, beschijt zich, kotst en valt voorover. Iemand geeft hem een genadeschot omdat zijn hersens uit zijn kop hangen. We liggen allen plat op de grond en kruipen de laatste honderd meter tot we in de loopgraaf kunnen rollen.
Altijd zijn de moffen vlakbij, altijd liggen die smeerlappen op de loer, en elke gelegenheid gebruiken ze om ons te demoraliseren. Dat geeft soms aanleiding tot uitbarstingen van blinde haat – iemand stormt met zijn geweer naar voren in een aanval van razernij, belandt seconden later doorzeefd ergens op de zompige weide daar voor ons. ’s Nachts riskeren we ons eigen leven om de zelfmoordpiloot op te halen en hem tenminste de waardigheid van een put in de grond te gunnen, zodat hij vervolgens als ‘gesneuveld op het veld van eer’ kan worden geboekstaafd.
MUZIEK
Rudolf G. Binding, een Duitse ruiter tegen de oorlog
Hoe keken ze daar in het andere kamp tegenaan, bij de Duitsers? Er waren allicht heel wat smeerlappen bij, zoals beschreven door Stefan Hertmans. Maar er waren er ook andere, zoals deze Rudolf Binding, een Duitse ruiter en schrijver. Binding was 46, welgesteld, hij maakte verre reizen, hij was een enthousiaste eigenaar van paarden en auteur van gedichten en korte verhalen. Als oud-officier van een huzarenregiment meldde hij zich in augustus 1914 vrijwillig voor de militaire dienst. In oktober werd hij met een reservedivisie naar het front in Vlaanderen gestuurd.
Uit ‘Aus dem Kriege’, zijn dagboek dat in 1925 werd uitgegeven
Als je alle verwoestingen ziet, de brandende dorpen en steden, de geplunderde kelders en schuren waar het leger in een dwaas instinct tot lijfsbehoud alles overhoop heeft gehaald, de dode of half verhongerde dieren, het brullende vee in de suikerbietenvelden, en dan de doden, de doden en nog eens de doden, de lange rijen gewonden, achter elkaar – dat is toch alles zinloos, is toch alles waanzin, gruwelijke krankzinnigheid van volken en hun geschiedenis, een levensgroot verwijt aan de mensheid, het tegenbewijs van alle cultuur, de ontkrachting van het geloof in het vermogen van de mens en de mensheid zich te ontwikkelen, de ontheiliging van het heilige dat in deze oorlog en in alle menselijk ondernemen hoort te liggen en er verondersteld wordt te liggen.
Daarnet lees ik dat de voortreffelijke Von S. is gesneuveld. Je weet hoeveel vriendschap ik voelde voor hem, zijn huis, zijn aardige vrouw, die zo dol was op haar paarden. Voor veel mensen was hij een vriend een beschermer voor nog veel meer. En nu is hij een van de duizenden die met hen sneuvelden.
Het valt niet mee om je bij dat alles te handhaven. Maar door samen stand te houden moeten strijders en thuisblijvers wel een speciale band zijn gaan voelen. Dan wordt het andere, het persoonlijke, minder zwaar. Het is goed dat het minder zwaar wordt en dat je dit ook zelf ervaart.
We liggen hier nog wel een paar dagen. Het negenmaal vierentwintig uur durende gevecht, dat geen uiteindelijke beslissing opleverde, heeft beide fronten zo dicht bij elkaar gebracht dat alles tot stilstand is gekomen. Nu worden de krachten verzameld voor de stormaanval. Het is ons leger dat op Ieper is afgestuurd. Door getrainde troepen zouden de Engelsen en Fransen ongetwijfeld al zijn geveld. Maar deze jonge, nog maar net opgeleide strijdkrachten zijn, vooral als de leiders sneuvelen, zo hulpeloos. Onze jagers, bijna uitsluitend studenten uit Marburg en qua schietprestaties onze beste troep, hebben vreselijk geleden onder de vijandelijke granaten. In de divisie naast ons gingen net zulke jongelieden, de geestelijke bloem van Duitsland, al zingend over tot een aanval op Langemark. Net zo vergeefs en met net zoveel verliezen.
MUZIEK
Rudyard Kipling, Nobelprijswinnaar Literatuur
Aan het front stonden natuurlijk niet alleen Vlamingen of Belgen tegenover Duitsers. Er waren ook Britten, Fransen, en later Amerikanen, Canadezen, Australiërs, ... Door de vele kolonies waren er zelfs soldaten uit Senegal, Mali, Pakistan, India, … Het was niet voor niets de Eerste Wereldoorlog.
Een opvallende pleitbezorger van die oorlog was Nobelprijs Literatuur Rudyard Kipling, die we vooral kennen van zijn onvolprezen ‘Jungleboek’. Toen zijn 18-jarige zoon John werd afgekeurd voor militaire dienst, bewoog hij hemel en aarde om zoonlief toch nog een plaatsje te bezorgen bij de Irish Guards. John Kipling sneuvelde bij een van zijn eerste confrontaties met de vijand. Zijn lichaam werd nooit teruggevonden (of toch niet helemaal zeker). Rudyard Kipling werd verteerd door verdriet en schuld. Later schreef hij het gedicht ‘My Boy Jack’, over een vader die vertwijfeld op zoek gaat naar zijn vermiste zoon.
Mijn zoon Jack
‘Heb je nieuws van mijn zoon Jack?’
Niet dit tij.
‘Wanneer denk je dat hij terugkomt?’
Niet met deze wind die blaast en dit tij.
‘Heeft iemand anders van hem gehoord?’
Niet dit tij.
Want wat gezonken is, zal nauwelijks zwemmen,
Niet met deze wind die blaast en dit tij!
‘O hemel, welke troost kan ik vinden?’
Geen enkele dit tij,
Noch enig ander,
Behalve dat hij zijn soort niet beschaamde –
Zelfs niet met die wind die blaast en dat tij!
Houd dan des te meer je hoofd hoog
Dit tij,
En elk tij,
Omdat hij de zoon was die je hebt gebaard,
En aan die wind gaf die blaast en dat tij!
Paul Van Ostaijen
Moeders worden meestal minder verblind door ambitie en eerzucht. Zij staan vaker met de twee voetjes op de grond en zijn ook iets minder enthousiast als hun zonen naar het front trekken.
De jonge dichter Paul Van Ostaijen, die we vooral kennen van ‘Melopee’ of ‘Marc groet ’s morgens de dingen’, was daar niet ongevoelig voor. Hij was flamingant, belandde in het kamp dat daarvoor ging collaboreren met de Duitsers en vluchtte zelfs naar Duitsland. Maar zijn gedicht ‘Aan een moeder’ blijft universeel.
‘Aan een moeder’ uit ‘Het Sienjaal’, gepubliceerd in 1918
Aan een moeder
Haar zoon viel op het slagveld
Je hebt me gezegd: ‘Mijn zoon is gevallen, -
Jij hebt hem niet gekend, zijn voorhoofd niet,
Of zijn lippen niet
Of zijn handen; geen van allen
Die nu naast mij zijn, hebben hem gekend,
Maar enkel wààr mijn zoon is gevallen, -
Op het veld van eer.
Als ik stappen hoorde op de straat
Zei ik: zo zal zijn heimkeer
Zijn. Dat luisteren en verwachten hoeft nu niet meer.
De penningen die ik heb willen besparen
Om hem een jas te kopen,
Liggen nog in de kast, naast de oorlogsprentjes
Uit zijn jeugdjaren.
Je moest voor mijn zoon een gedicht maken,
Dat leg ik dan naast de prenten in de kast.’
Ik weet, moedertje, je zou graag lezen:
‘Wapengeweld, slagveld, held,’
Want als een eervolle trits, heeft men je die woorden voorgespeld,
En van je zoon heb je niets meer dan dat,
Woorden die je troosten moeten,
Omdat je je zoon niet meer zult wekken;
Je zult zijn koffie niet meer bereiden,
Steeds als de klok hetzelfde uur slaat,
Hem nooit meer nakijken als hij de straat langs gaat
En nou moet je niet meer de woorden bepeinzen
Die je hem zeggen zou
In stervensnood.
(...)
Je zoon, moedertje, viel niet voor een gerechte zaak,
Maar zijn bloed werd hem afgeperst door allen,
Omdat ons de menselijke goedheid is ontvallen.
Maar ik, wij, wij allen zijn de moordenaars van je zoon
En elk woord als eer en held is smaad en hoon.
Elk soldaat die valt in de krijg, hij werd getroffen
Door een sluipmoordenaar.
Dit zijn wij allen, allen die het geloof verloren.
(...)
De miljoenen zwarte fatum-kruisen
Zijn zwijgend, maar hun zwarte, wijd-open wonde
Heeft het woord gevonden: Alles is waan, alles is zonde;
Levenden, vergaart de kleine krachten die u nog blijven
tot geloof in het levende leven.
Alles is zo grenzeloos schoon, luistert naar dit ontluikend begrijpen
In ons geweten.
MUZIEK
Stefan Brijs, een Kempens auteur in Zuid-Spanje
Stefan Brijs, een auteur uit de Kempen die enkele jaren geleden geëmigreerd is naar Spanje, had zijn roman over de Eerste Wereldoorlog al klaar in 2011. In ‘Post voor Mevrouw Bromley’ beschrijft hij de lotgevallen van een Britse jongen van 17 die eigenlijk te jong is om te gaan vechten, maar er toch in slaagt om aan het front te geraken. In het volgende fragment hebben ze net een positie van de Duitsers veroverd.
Uit ‘Post voor Mevrouw Bromley’, verschenen in 2011
De dug-out was ruim en comfortabel. Er was plaats voor zeker acht man en in tegenstelling tot de loopgraaf zelf scheen hij nog maar pas verlaten. Op de lage, vierkante tafel in het midden van de ruimte lagen kranten en speelkaarten, op de kachel stond een steelpan met etensresten, aan de wand hingen doeken en gasmaskers en op de schappen stonden borden, flessen en kruiken. Het rode licht uit de zaklantaarn van luitenant Ashwell gleed over dat alles en wij keken met open mond toe alsof we in een grafkamer uit de Oudheid waren beland, die zich vol schatten bevond.
Een van die schatten was een Duitse punthelm. Hij was op een stoel achtergebleven, in de verste hoek van de dug-out. In het licht glom de opgepoetste koperen pin zozeer dat iedereen gretig naar de trofee begon te wijzen in de hoop hem te mogen gaan halen. De luitenant deed toen echter iets dat ik zeer nobel van hem vond. Hij riep Jimmy, die verrast om zich heen kijkend naar voren trad. Niemand durfde te protesteren, ook al was de jaloezie van sommigen haast tastbaar.
Het licht van de zaklantaarn wisselde voortdurend van sterkte en in bijna volledige duisternis liep Jimmy naar de hoek van de dug-out. Toen hij bij de stoel was aangekomen en naar de helm reikte, lichtte de zaklantaarn weer rood op. In die gloed keek Jimmy nog een keer over zijn schouder. Ik dacht dat hij mij aankeek, maar het had ook een van de anderen om me heen kunnen zijn. In ieder geval, zijn kraaloogjes glinsterden in zijn muizengezicht.
Toen pakte hij de helm vast en bracht die in één beweging tot boven zijn hoofd, vast met de bedoeling hem op te zetten en zichzelf te laten bewonderen. Maar zover kwam het niet, want op dat ogenblik zag iedereen, behalve Jimmy zelf, de handgranaat die ook op de stoel lag en waarvan de pin met een dunne draad van paardenhaar aan de helm was vastgemaakt.
‘Jimmy, nééééé!’
MUZIEK
11 novemberherdenking trekt 250 deelnemers
De Herenthoutse herdenkingsplechtigheid rond 11 november bracht vorige week vrijdag ruim 250 kinderen en volwassenen op de been. De fakkeltocht naar het oorlogsmonument op het Vredesplein en de intimistische herdenking ter plaatse met muziek en poëzie, zorgden ondanks de koude voor een hartverwarmende herdenking.
Aan het monument van de Onbekende Soldaat werd de iconische ‘Last Post’ gespeeld door blazers van dienst Maxime De Ceulaer en Tars De Ridder van de Koninklijke Fanfare Sint-Pieter. Na een welkomstwoord door schepen van cultuur Patrick heremans (GBL) werd er tijd gemaakt om te bezinnen, met muziek van enkele leerlingen van onze muziekacademie en intimistische teksten uitgezocht en voorgedragen door radiostem Jan Van Delm. The Chalkheads speelden onder andere ‘Koning Liefde’ van Tourist LeMC en ‘Mia’ van Gorky. Van Delm las voor uit werk van Stefan Hertmans, Rudyard Kipling en Stefan Brijs.
Na het laatste stukje muziek legde burgemeester Roger Gabriëls (GBL) in naam van het gemeentebestuur een krans neer aan het monument. Terug in de feestzaal, trakteerde het gemeentebestuur de wandelaars op een (warm) drankje.
Eerder op de dag ging er al een herdenkingsviering door in de tijdelijke kerk in de Molenstraat, een viering die werd opgeluisterd door het Sint-Ceciliakoor. Na de Brabançonne richtte burgemeester Gabriëls een woordje tot de aanwezigen. “Ook al zijn onze Herenthoutse oud-strijders overleden, toch mogen we de miljoenen nutteloze doden die vielen voor enkele morzels grond nooit vergeten”, zei hij. “Een zee van ontelbare graven is een eeuwig eerbetoon aan alle gesneuvelden. Een diep litteken dat er ons aan herinnert hoe zinloos dat bloedvergieten was.” Onze burgemeester eindigde zijn toespraak met een gedicht dat oorlog bekijkt door de ogen van een kind. “Kinderen zijn immers ook de onschuldige slachtoffers van alle zinloze conflicten”, wist Gabriëls.
Diezelfde kinderen - en dan bedoelen we de leerlingen van vijf en zes van de drie Herenthoutse scholen - hadden hun herdenkingsmoment trouwens één dag eerder gehouden, op donderdag 10 november. Ze brachten een bezoek aan het herdenkingspark en de noodwoning. Aansluitend keken ze in de gemeentelijke feestzaal naar de film ‘Joyeux Noël’ (2005), die draait rond het onwaarschijnlijke en waargebeurde kerstbestand van 1914.
Aan het monument van de Onbekende Soldaat werd de iconische ‘Last Post’ gespeeld door blazers van dienst Maxime De Ceulaer en Tars De Ridder van de Koninklijke Fanfare Sint-Pieter. Na een welkomstwoord door schepen van cultuur Patrick heremans (GBL) werd er tijd gemaakt om te bezinnen, met muziek van enkele leerlingen van onze muziekacademie en intimistische teksten uitgezocht en voorgedragen door radiostem Jan Van Delm. The Chalkheads speelden onder andere ‘Koning Liefde’ van Tourist LeMC en ‘Mia’ van Gorky. Van Delm las voor uit werk van Stefan Hertmans, Rudyard Kipling en Stefan Brijs.
Na het laatste stukje muziek legde burgemeester Roger Gabriëls (GBL) in naam van het gemeentebestuur een krans neer aan het monument. Terug in de feestzaal, trakteerde het gemeentebestuur de wandelaars op een (warm) drankje.
Eerder op de dag ging er al een herdenkingsviering door in de tijdelijke kerk in de Molenstraat, een viering die werd opgeluisterd door het Sint-Ceciliakoor. Na de Brabançonne richtte burgemeester Gabriëls een woordje tot de aanwezigen. “Ook al zijn onze Herenthoutse oud-strijders overleden, toch mogen we de miljoenen nutteloze doden die vielen voor enkele morzels grond nooit vergeten”, zei hij. “Een zee van ontelbare graven is een eeuwig eerbetoon aan alle gesneuvelden. Een diep litteken dat er ons aan herinnert hoe zinloos dat bloedvergieten was.” Onze burgemeester eindigde zijn toespraak met een gedicht dat oorlog bekijkt door de ogen van een kind. “Kinderen zijn immers ook de onschuldige slachtoffers van alle zinloze conflicten”, wist Gabriëls.
Diezelfde kinderen - en dan bedoelen we de leerlingen van vijf en zes van de drie Herenthoutse scholen - hadden hun herdenkingsmoment trouwens één dag eerder gehouden, op donderdag 10 november. Ze brachten een bezoek aan het herdenkingspark en de noodwoning. Aansluitend keken ze in de gemeentelijke feestzaal naar de film ‘Joyeux Noël’ (2005), die draait rond het onwaarschijnlijke en waargebeurde kerstbestand van 1914.
maandag 14 november 2016
Twee nieuwe keizers voor Peer Stoet
Traditioneel stelt de Gilde van Peer Stoet op 11 november een nieuwe keizer aan. Elke prins carnaval met 25 jaar trouwe carnavalsdienst op de teller krijgt een pluim. Maar afgelopen vrijdag was dat even anders. Er werd niet één nieuwe keizer aangesteld, we kregen er twee voor de prijs van één!
“Een speciaal jaar dus”, wist ook Prins Wim Van Looy (2009), secretaris van de Gilde van Peer Stoet. “Niet alleen Prins Rudi I (Bierinckx), maar ook Prins Gustaaf III (Van Dijck) wordt Keizer en dit na 40 jaar actief te zijn als prins.”
Er bevond zich trouwens nóg een feestvarken in de zaal: Keizer Stan II, die 50 jaar geleden werd verkozen tot prins. En als we er ook nog bijvertellen dat we aan de vooravond staan van 125 jaar carnaval in Herenthout, weet je meteen dat het met de sfeer wel snor zat in ’t Molenhuis. “125 jaar, 50 jaar, 40 jaar en 25 jaar. Jullie zullen wel begrijpen dat wij fier zijn om op een dag als deze lid te mogen zijn van de Gilde van Peer Stoet”, aldus Van Looy.
Beide prinsen werden vervolgens ontdaan van hun prinselijke attributen (steek, mantel en lint) en kregen uit handen van de schepen van cultuur Patrick Heremans (GBL) een vers lint met de kleuren van Herenthout en medaille, en van de voorzitter van de Herenthoutse Carnavalsvereniging, Keizer Gunter I (Nevelsteen), een nieuwe mantel, steek en extra pluimen. Keizer Kris I mocht vervolgens voor een primeur zorgen. Vanaf nu zal elke nieuwe keizer een kleine houten versie van de scepter mogen ontvangen uit de handen van zijn voorganger.
Keizer Stan II begon zijn carrière als prins 50 jaar geleden. Hij hielp de stoet mee overleven in de jaren 60 door van deur tot deur stoeters te zoeken. In deze 50 jaar was hij o.a. zigeuner, heks en presentator van Imitato, stond hij altijd klaar om te helpen, zowel op het verkleed bal als het kindercarnaval. Bovendien kleedt hij al jaren prinsen uit en keizers aan. “Heerlijk!”, vond hij zelf. Waarna hij een vijfde pluim op zijn steek kreeg gestoken.
Cultuurschepen Heremans loofde de prinsen en keizers als het levende erfgoed van het Huirtuits stoetgebeuren sinds de eerste prins in 1950. “67 prinsen en 23 keizers verder staan we hier aan de poort van het nieuwe carnavalsseizoen dat we samen met onze nieuwe prins Kristof, nar Micha en met onze nieuwe keizers Rudy en Gustaaf zullen beleven. Het is net omdat de Huirtuitse stoet zo’n sterke basis heeft, dat wij met heel veel trots in de stem kunnen zeggen dat wij de oudste stoet van België zijn!”
Heremans stak ook de loftrompet over Keizer Stan II, de vierde keizer-prins ooit die er in slaagt om een anciënniteit van 50 jaar voor te leggen. “Na Stan I (Mans), Aloïs I (Mertens) en Jozef I (Wouters), is het dit jaar de beurt aan Prins Stan II. Dit soort van feiten maakt ons allemaal duidelijk dat onze Huirtuitse stoetvereniging stevig in mekaar zit en op vaste waarden kan verder bouwen.”
Na de plechtigheid verzamelden de carnavaleske hoogwaardigheidsbekleders voor een groepsfoto en trokken ze het nieuwe stoetjaar op gang met een kroegentocht die eindigde in het Prinsenhof. Half december volgt de aanstelling van de nieuwe prins Kristof I en zijn nar Micha Buermans.
Keizer Gustaaf III voelde zich naar eigen zeggen als een jong meisje in een nieuw kleedje. (Foto: Coralie Dillen)
Keizer Gustaaf III, Keizer Rudy I en Keizer Stan II met een replica van hun respectievelijke stoetaffiches. Dat Keizer Rudi I paraat was, mag gerust een wonder heten. In zijn speech had hij het onder meer over het feit dat hij als nieuw verkozen prins in 1992, gezeten op een wit paard aan het verkiezingslokaal verscheen. Een hulde aan Den Bots, die hem dat honderdentien jaar geleden had voorgedaan. (Foto: Toon Gijbels)
Fotograaf in (het midden van) de weg ...
Drie keizers met op de achtergrond het Prinsenhof.(Foto: Toon Gijbels)
“Een speciaal jaar dus”, wist ook Prins Wim Van Looy (2009), secretaris van de Gilde van Peer Stoet. “Niet alleen Prins Rudi I (Bierinckx), maar ook Prins Gustaaf III (Van Dijck) wordt Keizer en dit na 40 jaar actief te zijn als prins.”
Er bevond zich trouwens nóg een feestvarken in de zaal: Keizer Stan II, die 50 jaar geleden werd verkozen tot prins. En als we er ook nog bijvertellen dat we aan de vooravond staan van 125 jaar carnaval in Herenthout, weet je meteen dat het met de sfeer wel snor zat in ’t Molenhuis. “125 jaar, 50 jaar, 40 jaar en 25 jaar. Jullie zullen wel begrijpen dat wij fier zijn om op een dag als deze lid te mogen zijn van de Gilde van Peer Stoet”, aldus Van Looy.
Beide prinsen werden vervolgens ontdaan van hun prinselijke attributen (steek, mantel en lint) en kregen uit handen van de schepen van cultuur Patrick Heremans (GBL) een vers lint met de kleuren van Herenthout en medaille, en van de voorzitter van de Herenthoutse Carnavalsvereniging, Keizer Gunter I (Nevelsteen), een nieuwe mantel, steek en extra pluimen. Keizer Kris I mocht vervolgens voor een primeur zorgen. Vanaf nu zal elke nieuwe keizer een kleine houten versie van de scepter mogen ontvangen uit de handen van zijn voorganger.
Keizer Stan II begon zijn carrière als prins 50 jaar geleden. Hij hielp de stoet mee overleven in de jaren 60 door van deur tot deur stoeters te zoeken. In deze 50 jaar was hij o.a. zigeuner, heks en presentator van Imitato, stond hij altijd klaar om te helpen, zowel op het verkleed bal als het kindercarnaval. Bovendien kleedt hij al jaren prinsen uit en keizers aan. “Heerlijk!”, vond hij zelf. Waarna hij een vijfde pluim op zijn steek kreeg gestoken.
Cultuurschepen Heremans loofde de prinsen en keizers als het levende erfgoed van het Huirtuits stoetgebeuren sinds de eerste prins in 1950. “67 prinsen en 23 keizers verder staan we hier aan de poort van het nieuwe carnavalsseizoen dat we samen met onze nieuwe prins Kristof, nar Micha en met onze nieuwe keizers Rudy en Gustaaf zullen beleven. Het is net omdat de Huirtuitse stoet zo’n sterke basis heeft, dat wij met heel veel trots in de stem kunnen zeggen dat wij de oudste stoet van België zijn!”
Heremans stak ook de loftrompet over Keizer Stan II, de vierde keizer-prins ooit die er in slaagt om een anciënniteit van 50 jaar voor te leggen. “Na Stan I (Mans), Aloïs I (Mertens) en Jozef I (Wouters), is het dit jaar de beurt aan Prins Stan II. Dit soort van feiten maakt ons allemaal duidelijk dat onze Huirtuitse stoetvereniging stevig in mekaar zit en op vaste waarden kan verder bouwen.”
Na de plechtigheid verzamelden de carnavaleske hoogwaardigheidsbekleders voor een groepsfoto en trokken ze het nieuwe stoetjaar op gang met een kroegentocht die eindigde in het Prinsenhof. Half december volgt de aanstelling van de nieuwe prins Kristof I en zijn nar Micha Buermans.
Keizer Gustaaf III voelde zich naar eigen zeggen als een jong meisje in een nieuw kleedje. (Foto: Coralie Dillen)
Keizer Gustaaf III, Keizer Rudy I en Keizer Stan II met een replica van hun respectievelijke stoetaffiches. Dat Keizer Rudi I paraat was, mag gerust een wonder heten. In zijn speech had hij het onder meer over het feit dat hij als nieuw verkozen prins in 1992, gezeten op een wit paard aan het verkiezingslokaal verscheen. Een hulde aan Den Bots, die hem dat honderdentien jaar geleden had voorgedaan. (Foto: Toon Gijbels)
Fotograaf in (het midden van) de weg ...
Drie keizers met op de achtergrond het Prinsenhof.(Foto: Toon Gijbels)
11 novembertoespraak van burgemeester Gabriëls
Gedenken is het begin van de verlossing.
En om te gedenken zijn we hier vandaag samen in onze tijdelijke Sint Pieter en Pauwelkerk, andere jaren doen wij dat op de meest symbolische plek van onze gemeente; aan het monument van de gesneuvelden op het Vredesplein.
Vandaag zijn we hier samen omdat er binnen het hele herdenkingsaanbod rond wereldoorlog I dit jaar voor een alternatieve invulling van 11 november is gekozen. Deze voormiddag hebben we deze viering in onze tijdelijke kerk en vanavond om 19 uur staat er een fakkeltocht op het programma. Als het weer het toelaat zullen we dan aan het monument op het Vredesplein halt houden. Iedereen is hiervoor uitgenodigd, we verzamelen vanaf 18.45 uur aan de gemeentelijke feestzaal.
Met dit initiatief op 11 november en met alles wat er zich de voorbije weken heeft afgespeeld in onze bruisende gemeente én met de familievoorstellingen morgen en overmorgen in de tent in het park dragen wij vanuit onze gemeente zeker ons steentje bij in het hele herdenkingsprogramma rond wereldoorlog I.
Onlangs verklaarde iemand dat de twintigste eeuw de meest bloedige is geweest uit de geschiedenis van de mensheid. Nog nooit was het zo gevaarlijk leven als in de voorbije eeuw. Het is de eeuw van de twee wereldoorlogen die allebei begonnen zijn in het oude Europa.
Maar ondertussen beseffen we niet meer hoe erg het er elders in de wereld aan toe gaat. De stroom van vluchtelingen die alsmaar toeneemt laat mij denken aan wat onze ouders en grootouders hebben meegemaakt in beide wereldoorlogen. Hier vind ik dat we allen onze verantwoordelijkheid moeten nemen; En met allen bedoel ik heel de gemeenschap…. Van staat tot kerk en burger. We zien het wel op TV, horen het op de radio maar uiteindelijk is het voor velen een ver-van-mijn-bedshow.
In het Midden-Oosten waar de bakermat van onze beschaving ligt is de toestand hopeloos. De conflicten worden alsmaar bitsiger. Er bestaat geen respect meer voor een mensenleven laat staan kinderleven.
Daarom is het onze plicht de gruwelen van de oorlogen sereen te blijven herdenken en ons tot bezinning te dwingen. En hoe kunnen we dat beter doen dan met dit jaarlijks bezinningsmoment. Ook al zijn onze Herenthoutse oud-strijders overleden toch mogen we de miljoenen nutteloze doden die vielen voor enkele morzels grond nooit vergeten. Een zee van ontelbare graven is een eeuwig eerbetoon aan alle gesneuvelden. Een diep litteken dat er ons aan herinnert hoe zinloos dat bloedvergieten was.
Ik zou willen eindigen met een gedicht dat zegt wat oorlog is uit de ogen van een kind. Kinderen zijn immers ook de onschuldige slachtoffers van alle zinloze conflicten.
Stomme oorlog, stomme mensen, stom geweld.
Ik lees het in zijn ogen, het kind is zo gekweld.
Hij kan maar niet begrijpen, snapt echt niet waarom
Mensen dit elkaar aandoen, hij vindt de mensen stom.
Hij heeft alles verloren, zijn familie is hij kwijt.
Wie zal er voor hem zorgen, wie heeft daarvoor tijd.
Moe en verloren stromen tranen uit zijn vuil gezicht
Niets heeft hij nog over, overal donker nergens licht.
Hij slentert door de straten, en kijkt niet op of om.
Reageert niet op kogels, ook niet op een vallende bom.
Een gierende fluittoon, en lichtflits langs de maan.
En als het stof optrekt, lijkt het net of hij heeft nooit bestaan.
Kinderen vragen niet om oorlog, kinderen zijn niet dom.
Daarvoor zijn het kinderen, die vragen steeds waarom.
Oorlog is voor domme mensen, heel erg ziek van geest.
Als het aan kinderen lag, was er nooit oorlog geweest.
Burgemeester Roger Gabriëls
Wapenstilstand 11 november 2016
En om te gedenken zijn we hier vandaag samen in onze tijdelijke Sint Pieter en Pauwelkerk, andere jaren doen wij dat op de meest symbolische plek van onze gemeente; aan het monument van de gesneuvelden op het Vredesplein.
Vandaag zijn we hier samen omdat er binnen het hele herdenkingsaanbod rond wereldoorlog I dit jaar voor een alternatieve invulling van 11 november is gekozen. Deze voormiddag hebben we deze viering in onze tijdelijke kerk en vanavond om 19 uur staat er een fakkeltocht op het programma. Als het weer het toelaat zullen we dan aan het monument op het Vredesplein halt houden. Iedereen is hiervoor uitgenodigd, we verzamelen vanaf 18.45 uur aan de gemeentelijke feestzaal.
Met dit initiatief op 11 november en met alles wat er zich de voorbije weken heeft afgespeeld in onze bruisende gemeente én met de familievoorstellingen morgen en overmorgen in de tent in het park dragen wij vanuit onze gemeente zeker ons steentje bij in het hele herdenkingsprogramma rond wereldoorlog I.
Onlangs verklaarde iemand dat de twintigste eeuw de meest bloedige is geweest uit de geschiedenis van de mensheid. Nog nooit was het zo gevaarlijk leven als in de voorbije eeuw. Het is de eeuw van de twee wereldoorlogen die allebei begonnen zijn in het oude Europa.
Maar ondertussen beseffen we niet meer hoe erg het er elders in de wereld aan toe gaat. De stroom van vluchtelingen die alsmaar toeneemt laat mij denken aan wat onze ouders en grootouders hebben meegemaakt in beide wereldoorlogen. Hier vind ik dat we allen onze verantwoordelijkheid moeten nemen; En met allen bedoel ik heel de gemeenschap…. Van staat tot kerk en burger. We zien het wel op TV, horen het op de radio maar uiteindelijk is het voor velen een ver-van-mijn-bedshow.
In het Midden-Oosten waar de bakermat van onze beschaving ligt is de toestand hopeloos. De conflicten worden alsmaar bitsiger. Er bestaat geen respect meer voor een mensenleven laat staan kinderleven.
Daarom is het onze plicht de gruwelen van de oorlogen sereen te blijven herdenken en ons tot bezinning te dwingen. En hoe kunnen we dat beter doen dan met dit jaarlijks bezinningsmoment. Ook al zijn onze Herenthoutse oud-strijders overleden toch mogen we de miljoenen nutteloze doden die vielen voor enkele morzels grond nooit vergeten. Een zee van ontelbare graven is een eeuwig eerbetoon aan alle gesneuvelden. Een diep litteken dat er ons aan herinnert hoe zinloos dat bloedvergieten was.
Ik zou willen eindigen met een gedicht dat zegt wat oorlog is uit de ogen van een kind. Kinderen zijn immers ook de onschuldige slachtoffers van alle zinloze conflicten.
Stomme oorlog, stomme mensen, stom geweld.
Ik lees het in zijn ogen, het kind is zo gekweld.
Hij kan maar niet begrijpen, snapt echt niet waarom
Mensen dit elkaar aandoen, hij vindt de mensen stom.
Hij heeft alles verloren, zijn familie is hij kwijt.
Wie zal er voor hem zorgen, wie heeft daarvoor tijd.
Moe en verloren stromen tranen uit zijn vuil gezicht
Niets heeft hij nog over, overal donker nergens licht.
Hij slentert door de straten, en kijkt niet op of om.
Reageert niet op kogels, ook niet op een vallende bom.
Een gierende fluittoon, en lichtflits langs de maan.
En als het stof optrekt, lijkt het net of hij heeft nooit bestaan.
Kinderen vragen niet om oorlog, kinderen zijn niet dom.
Daarvoor zijn het kinderen, die vragen steeds waarom.
Oorlog is voor domme mensen, heel erg ziek van geest.
Als het aan kinderen lag, was er nooit oorlog geweest.
Burgemeester Roger Gabriëls
Wapenstilstand 11 november 2016
vrijdag 11 november 2016
Herenthoutse delegatie legt bloemen neer bij Last Post
In het kader van de herdenking van De Groote Oorlog organiseerde de Cultuurraad afgelopen zondag een busreis naar Ieper. Naast een bezoek aan het In Flanders Fields Museum, stond ook een gegidste themaroute langs de Ieperboog op het programma, waarbij enkele interessantste locaties bezocht. Aan de Menenpoort werd de 30.486e Last Post bijgewoond.
De Ieperse eerste schepen en provincieraadslid Jef Verschoore ontving de Herenthoutse groep in het museumcafé van het In Flanders Fields Museum. Verschoore feliciteerde gemeenteraadslid Eddy Horemans, voorzitter Eddy Verschueren van de Cultuurraad en loketmedewerkster Maria Verstrepen met het prachtig uitgewerkte herdenkingsprogramma van Herenthout. “Dit ben ik nog nooit tegengekomen”, klonk het oprecht.
Verschoren heeft recht van spreken, want in Ieper is hij o.a. bevoegd voor de herdenking van 100 jaar WO I en 14-18 tout court. Vorig jaar kreeg hij - samen met de Ieperse burgemeester Jan Durnez en de voorzitter van de Last Post Association Benoit Mottrie - zelfs nog de ‘Freedom of the City of London’ toegekend, een belangrijke waardering vanwege de City of London voor de vele inspanningen van de stad Ieper ter herdenking van de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog.
Verschoore zag zelfs gelijkenissen met hoe de herdenking in Ieper wordt aangepakt. “Als ik jullie brochure bekijk, heeft ook Herenthout verschillende spelers aangehaald om de herdenking van de Groote Oorlog een zo breed mogelijk draagvlak te geven. Met concerten, tentoonstelling, poëzie en voorstellingen.” Verschoore loofde ook de boodschap die het Herenthoutse programma uitstraalt, een boodschap van vrede, hoop en verdraagzaamheid, zónder evenwel het trieste verleden te vergeten.
NAMENLIJST
Het In Flanders Fields Museum maakte op iedereen een diepe indruk. Niet in het minst “De Namenlijst”, die een centrale plaats in het museum heeft gekregen. Eén voor één worden de namen van de slachtoffers op een muur geprojecteerd. Namen van mensen van vijftig verschillende nationaliteiten, uit vijf verschillende continenten. Een fractie van die namen kwamen we later op de middag tegen op het Deutscher Soldatenfriedhof Langemark-Poelkapelle en op de Britse militaire begraafplaats Tyne Cot Cemetery in Passendale.
Het Deutscher Soldatenfriedhof is bijzonder aangrijpend door de kracht van de eenvoud. Achter de monumentale poort van roze Weserberg-zandsteen liggen ruim 44.000 Duitsers begraven, van wie bijna 25.000 in een massagraf. Meer dan 3.000 studenten-vrijwilligers van het 22e t.e.m. 27e Reservekorps vonden hier hun laatste rustplaats. Ze sneuvelden in oktober en november 1914 tijdens herhaalde aanvallen in de Eerste Slag bij Ieper. Door het grote aantal studenten onder deze vrijwilligers, kreeg de begraafplaats de naam Studentenfriedhof. Volgens onze gids Elsje wordt dat aantal vrijwilligers trouwens schromelijk overdreven.
De naam Passendale is gegrift in het collectieve geheugen van Groot-Brittannië en het Gemenebest. Tijdens de Derde Slag bij Ieper of de Slag om Passendale (1917) werd samen met het tot puin geschoten dorp Passendale een totaal verwoest terrein veroverd. De Britten noemden het ‘Passiondale’ of dal van het lijden. De menselijke prijs was enorm en dit wordt onuitwisbaar bewezen op Tyne Cot Cemetery, de grootste Britse militaire begraafplaats op het vasteland. Oorspronkelijk was Tyne Cot een versterkte positie van de Duitse Flandern I-stelling, waar Australische troepen in oktober 1917 een eerste hulppost inrichtten. Er ontstond al snel een kleine begraafplaats met 340 bijzettingen van gewonden die ter plaatse bezweken. Tussen 1919 en 1921 brachten gespecialiseerde ‘Exhumation Companies’ hier vanuit de omliggende velden de gesneuvelden samen. Slechts 3.800 zijn bij naam bekend ... Maar anders dan de Duitse begraafplaats straalt Tyne Cot - hoe paradoxaal ook - vooral een boodschap van hoop uit ...
Een van de meest opmerkelijke gedenkstenen op het immense kerkhof is ongetwijfeld deze van tweede luitenant Arthur Conway Young, die stierf op 16 augustus 1917. “Sacrificed to the fallacy that war can end war”, liet de familie op zijn laatste rustplaats optekenen ...
HILL 60
Laatste stop op de Ieperboog was Hill 60, een helling die rond 1850 kunstmatig verhoogd werd met gronden die uitgegraven waren om de diepe sleuf voor de spoorlijn Ieper-Kortrijk aan te leggen. Daardoor reikte de hoogte ongeveer 60 meter boven zeeniveau. Op 7 juni 1917 is de heuvel het decor voor een memorabel moment in de zogenaamde de mijnenoorlog. Omdat het bovengronds niet lukt, gooiden beide legers het over een andere boeg. Britse (Tunnelers of Sappers) en Duitse (Mineure) mijnwerkers groeven een netwerk van gangen en tunnels naar en onder elkaars posities. Om 4.10 uur in de ochtend (Zero Hour) brengen de Britten tussen Hill 60 (Zillebeke) en The Birdcage (ten zuidwesten van Waasten) 19 dieptemijnen tegelijk tot ontploffing.
De gigantische explosies vernielen de vijandige stellingen en slaan enorme kraters in het landschap. Een bunker wordt zelfs ondersteboven gekeerd. De ontploffingen zouden tot in Londen te horen zijn geweest. Achiel Van Walleghem, onderpastoor van Dikkebus, getuigt: “’t Was juist 4 ure en 't eerste daglicht begon te schemeren toen ik almeteens het reusachtigste en tevens het ijselijk prachtigste vuurwerk zag dat ooit in Vlaanderen ontstoken wierd, een ware volkaan, ’t was of gansch het zuidoosten vuur spuwde... Het duurde nog eenige seconden eer wij de schokken gevoelden. Dit was een ware aardbeving die ruime eene minuut duurde... Och, ware 't geen menschenslachterij men zou het prachtig noemen.”
LAST POST
Om klokslag 20 uur werd aan de Menenpoort door de klaroeners van de Last Post Association een ontroerend eerbetoon geblazen ter nagedachtenis van alle soldaten die zoveel jaren terug vochten en sneuvelden. Na een voordracht uit ‘For the fallen’ van Robert Laurence Binyon en een treurlied op viool, werd schepen van cultuur Patrick Heremans, geflankeerd door Eddy Verschueren en Maria Verstrepen, uitgenodigd om een bloemenkrans neerleggen aan het monument.
Vandaag organiseert de Herenthoutse Cultuurraad een fakkeltocht. De wandeling vertrekt om 18.45 uur aan de feestzaal en houdt halt aan het oorlogsmonument in de Gelderstraat. De Last Post wordt gespeeld, Muziekacademie Herenthout zorgt voor een streepje muziek en radiopresentator Jan Van Delm brengt enkele woorden naar voor. Er wordt rond 20.15 uur afgesloten aan de feestzaal met een (warm) drankje. ’s Morgens (10.30 uur) is er een viering in de tijdelijke kerk (Molenstraat 48), waar burgemeester Roger Gabriëls een woordje zal richten tot de aanwezigen. De viering wordt opgeluisterd door het Sint-Ceciliakoor.
De Ieperse eerste schepen en provincieraadslid Jef Verschoore ontving de Herenthoutse groep in het museumcafé van het In Flanders Fields Museum. Verschoore feliciteerde gemeenteraadslid Eddy Horemans, voorzitter Eddy Verschueren van de Cultuurraad en loketmedewerkster Maria Verstrepen met het prachtig uitgewerkte herdenkingsprogramma van Herenthout. “Dit ben ik nog nooit tegengekomen”, klonk het oprecht.
Verschoren heeft recht van spreken, want in Ieper is hij o.a. bevoegd voor de herdenking van 100 jaar WO I en 14-18 tout court. Vorig jaar kreeg hij - samen met de Ieperse burgemeester Jan Durnez en de voorzitter van de Last Post Association Benoit Mottrie - zelfs nog de ‘Freedom of the City of London’ toegekend, een belangrijke waardering vanwege de City of London voor de vele inspanningen van de stad Ieper ter herdenking van de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog.
Verschoore zag zelfs gelijkenissen met hoe de herdenking in Ieper wordt aangepakt. “Als ik jullie brochure bekijk, heeft ook Herenthout verschillende spelers aangehaald om de herdenking van de Groote Oorlog een zo breed mogelijk draagvlak te geven. Met concerten, tentoonstelling, poëzie en voorstellingen.” Verschoore loofde ook de boodschap die het Herenthoutse programma uitstraalt, een boodschap van vrede, hoop en verdraagzaamheid, zónder evenwel het trieste verleden te vergeten.
NAMENLIJST
Het In Flanders Fields Museum maakte op iedereen een diepe indruk. Niet in het minst “De Namenlijst”, die een centrale plaats in het museum heeft gekregen. Eén voor één worden de namen van de slachtoffers op een muur geprojecteerd. Namen van mensen van vijftig verschillende nationaliteiten, uit vijf verschillende continenten. Een fractie van die namen kwamen we later op de middag tegen op het Deutscher Soldatenfriedhof Langemark-Poelkapelle en op de Britse militaire begraafplaats Tyne Cot Cemetery in Passendale.
Het Deutscher Soldatenfriedhof is bijzonder aangrijpend door de kracht van de eenvoud. Achter de monumentale poort van roze Weserberg-zandsteen liggen ruim 44.000 Duitsers begraven, van wie bijna 25.000 in een massagraf. Meer dan 3.000 studenten-vrijwilligers van het 22e t.e.m. 27e Reservekorps vonden hier hun laatste rustplaats. Ze sneuvelden in oktober en november 1914 tijdens herhaalde aanvallen in de Eerste Slag bij Ieper. Door het grote aantal studenten onder deze vrijwilligers, kreeg de begraafplaats de naam Studentenfriedhof. Volgens onze gids Elsje wordt dat aantal vrijwilligers trouwens schromelijk overdreven.
De naam Passendale is gegrift in het collectieve geheugen van Groot-Brittannië en het Gemenebest. Tijdens de Derde Slag bij Ieper of de Slag om Passendale (1917) werd samen met het tot puin geschoten dorp Passendale een totaal verwoest terrein veroverd. De Britten noemden het ‘Passiondale’ of dal van het lijden. De menselijke prijs was enorm en dit wordt onuitwisbaar bewezen op Tyne Cot Cemetery, de grootste Britse militaire begraafplaats op het vasteland. Oorspronkelijk was Tyne Cot een versterkte positie van de Duitse Flandern I-stelling, waar Australische troepen in oktober 1917 een eerste hulppost inrichtten. Er ontstond al snel een kleine begraafplaats met 340 bijzettingen van gewonden die ter plaatse bezweken. Tussen 1919 en 1921 brachten gespecialiseerde ‘Exhumation Companies’ hier vanuit de omliggende velden de gesneuvelden samen. Slechts 3.800 zijn bij naam bekend ... Maar anders dan de Duitse begraafplaats straalt Tyne Cot - hoe paradoxaal ook - vooral een boodschap van hoop uit ...
Een van de meest opmerkelijke gedenkstenen op het immense kerkhof is ongetwijfeld deze van tweede luitenant Arthur Conway Young, die stierf op 16 augustus 1917. “Sacrificed to the fallacy that war can end war”, liet de familie op zijn laatste rustplaats optekenen ...
HILL 60
Laatste stop op de Ieperboog was Hill 60, een helling die rond 1850 kunstmatig verhoogd werd met gronden die uitgegraven waren om de diepe sleuf voor de spoorlijn Ieper-Kortrijk aan te leggen. Daardoor reikte de hoogte ongeveer 60 meter boven zeeniveau. Op 7 juni 1917 is de heuvel het decor voor een memorabel moment in de zogenaamde de mijnenoorlog. Omdat het bovengronds niet lukt, gooiden beide legers het over een andere boeg. Britse (Tunnelers of Sappers) en Duitse (Mineure) mijnwerkers groeven een netwerk van gangen en tunnels naar en onder elkaars posities. Om 4.10 uur in de ochtend (Zero Hour) brengen de Britten tussen Hill 60 (Zillebeke) en The Birdcage (ten zuidwesten van Waasten) 19 dieptemijnen tegelijk tot ontploffing.
De gigantische explosies vernielen de vijandige stellingen en slaan enorme kraters in het landschap. Een bunker wordt zelfs ondersteboven gekeerd. De ontploffingen zouden tot in Londen te horen zijn geweest. Achiel Van Walleghem, onderpastoor van Dikkebus, getuigt: “’t Was juist 4 ure en 't eerste daglicht begon te schemeren toen ik almeteens het reusachtigste en tevens het ijselijk prachtigste vuurwerk zag dat ooit in Vlaanderen ontstoken wierd, een ware volkaan, ’t was of gansch het zuidoosten vuur spuwde... Het duurde nog eenige seconden eer wij de schokken gevoelden. Dit was een ware aardbeving die ruime eene minuut duurde... Och, ware 't geen menschenslachterij men zou het prachtig noemen.”
LAST POST
Om klokslag 20 uur werd aan de Menenpoort door de klaroeners van de Last Post Association een ontroerend eerbetoon geblazen ter nagedachtenis van alle soldaten die zoveel jaren terug vochten en sneuvelden. Na een voordracht uit ‘For the fallen’ van Robert Laurence Binyon en een treurlied op viool, werd schepen van cultuur Patrick Heremans, geflankeerd door Eddy Verschueren en Maria Verstrepen, uitgenodigd om een bloemenkrans neerleggen aan het monument.
Vandaag organiseert de Herenthoutse Cultuurraad een fakkeltocht. De wandeling vertrekt om 18.45 uur aan de feestzaal en houdt halt aan het oorlogsmonument in de Gelderstraat. De Last Post wordt gespeeld, Muziekacademie Herenthout zorgt voor een streepje muziek en radiopresentator Jan Van Delm brengt enkele woorden naar voor. Er wordt rond 20.15 uur afgesloten aan de feestzaal met een (warm) drankje. ’s Morgens (10.30 uur) is er een viering in de tijdelijke kerk (Molenstraat 48), waar burgemeester Roger Gabriëls een woordje zal richten tot de aanwezigen. De viering wordt opgeluisterd door het Sint-Ceciliakoor.
RIP Leonard Cohen
Zanger-componist-dichter Leonard Cohen is overleden. Dat maakte zijn Facebookpagina bekend in de nacht van donderdag op vrijdag. Hij werd 82.
Cohen had zelf in een midden vorige maand verschenen interview met The NewYorker aangekondigd dat zijn einde nabij was. “Ik ben klaar om te sterven. Ik hoop dat mijn dood niet te oncomfortabel zal zijn. Dit is het ongeveer voor mij.” Hij relativeerde die uitspraak later.
De Canadese bard Leonard Cohen hoort thuis bij de groten zoals de onlangs met een Nobelprijs gelauwerde Bob Dylan of zijn landgenote Joni Mitchell. Volgens velen werkte hij tot het laatst, en op zijn veertiende en laatste album ‘You Want it Darker’, op zijn allerbeste niveau. (Bron: Knack)
Lees de recensie van het het concert dat Leonard Cohen op 12 augustus 2012 gaf op het Gentse Sint-Pietersplein.
Cohen had zelf in een midden vorige maand verschenen interview met The NewYorker aangekondigd dat zijn einde nabij was. “Ik ben klaar om te sterven. Ik hoop dat mijn dood niet te oncomfortabel zal zijn. Dit is het ongeveer voor mij.” Hij relativeerde die uitspraak later.
De Canadese bard Leonard Cohen hoort thuis bij de groten zoals de onlangs met een Nobelprijs gelauwerde Bob Dylan of zijn landgenote Joni Mitchell. Volgens velen werkte hij tot het laatst, en op zijn veertiende en laatste album ‘You Want it Darker’, op zijn allerbeste niveau. (Bron: Knack)
Lees de recensie van het het concert dat Leonard Cohen op 12 augustus 2012 gaf op het Gentse Sint-Pietersplein.
woensdag 9 november 2016
Imitato @ Zaal Lux
Tussen alle activiteiten rond de herdenking van De Groote Oorlog, zouden we haast vergeten dat Imitato (****) maar liefst zes keer optrad voor een uitverkochte Zaal Lux. Wij waren erbij op de extra voorstelling van 31 oktober. En? Wij zagen dat het goed was, tiens!
Eerste vaststelling: er werd heel wat minder geplaybackt. Een verdienste van de nieuwe lichting Imitatisten, die verkozen om live te zingen. Tóch was de Soul Train waarin achtereenvolgens Michael Jackson (Don’t Stop ’till You Get Enough), The Jackson 5 (I Want You Back), Barry White (You’re the First, the Last, My Everything) en de Bee Gees (Stayin’ Alive) werden geplaybackt een geweldige act, die de zaal na de pauze meteen in vuur en vlam zette. De pruiken van de broers Jackson die alsmaar toenamen in volume waren hi-la-risch, net zoals het gebit van Barry ‘Stefan Laenen’ Gibb.
Tweede vaststelling: Maxime De Ceulaer bleek een waardige opvolger van presentator Peter Dresselaers. Proper op zijn eigen en welbespraakt. De ideale schoonzoon, zeg maar.
NIEUWKOMERS
Maar laten we beginnen bij het begin. De show kwam wat aarzelend opgang met het dansnummer ‘Time of Life’, met in de hoofdrol het nieuwe Imitato-lid Gert. Maar het was dan ook geen gewoon danskoppel dat we voorgeschoteld kregen. En dan heb ik het vooral over het verschil in gestalte. Gert komt ook wel eens aan de bak als travestiet en kan echt wel dansen. Moet ook wel als je dansles geeft.
Ook nieuwkomer Sven Cannaerts werd als slachtoffer van hypnotiseur Pedro Pirelli in het tweede nummer meteen voor de leeuwen gegooid. Gewaagd - vooral wegens de moeilijkheidsgraad - was het nummer met de elfendertig belletjes, waarin Peter Hens en Koen Van Laer live eigenzinnige instrumentale versies brachten van bekende 90’s-hits en tv-tunes. Vooral het thema van ‘The A-Team’ vonden wij zeer geslaagd.
Ook hilarisch was het potje gitaar stemmen van de broers John en David Van Doninck. Het deed ons niet alleen denken aan Mijn Broer en Ik maar óók aan het allereerste optreden van ... Radiohead dat wij mochten meemaken. Het was 22 augustus 1993 en Radiohead kroop in Gierle, in de Hof Van de Pastoor, op het podium van het Sjock Festival. ‘Anyone Can Play Guitar’ klonk uit de speakers en Thom Yorke en de zijnen gaven iedereen nét dat gevoel. Het gevoel dat iedereen zó gitaar kan spelen ...
Andere hoogtepunten in het eerste deel van de show waren de act van Zatte Rita, die haast het podium afbrak, het opnieuw live gezongen ‘Parole Parole Parole’ en de klassieker ‘Duel in de Hel’, waarin een hoofdrol was weggelegd voor geluidsman Sven ‘Svekke’ Cambré. En dan was er de pauze. Geen gewone pauze deze keer. Neen, er rolde een videoscherm naar beneden en gedurende 20 minuten werden we afgeleid door een bende Trampoline Boys.
GEKKEBEKKENTREKKERIJ
In het tweede deel van de show bleef Imitato crescendo gaan. De eerder aangehaalde Soul Train daverde met een rotvaart door Zaal Lux. Maar ook de balkonscènes met premier Charles Michel en Statler & Waldorf waren hi-la-risch! Triestig en intimistisch was dan weer het verhaaltje van de jongen met de naam Anita, die een symbolisch knietje gaf aan zijn vader die hem met die naam had opgezadeld.
Maar de prijsbeesten van de avond waren zonder twijfel ‘Tour de France’, ‘Friturist’ én het live gezongen ‘Tien Trappisten’. De gekkebekkentrekkerij van Jasper De Ceuster deed Jaques Vermeire verzinken in het niets, het aan Jiskefet schatplichtige vensterspel van Wim Wouters en Sven Cambré was om vingers en duimen bij af te likken en het trappistenlied van een steeds zatter wordende Peter Hens bracht de zaal tot een delirium. En dan moest het bouwvakkerskoor, onder leiding van de fidele Charlie Chap, nog langskomen ...
Ook een pluim - al dan niet in hun gat - voor Mijn Zus en Ik ofte de Van Dinonck Sisters, Willy & Danilla en de Huirtuitse Romeo’s, die samen met André Hazes en Michel Sardou voor een ware apotheose zorgden. Maar de prijs voor moed en durf geven we graag aan Chippendale Stijn Verbruggen. R-E-S-P-E-C-T!
Imitato heeft er zes dagen lang een serieuze lap opgegeven. Twee jaar wachten is lang, heel lang ...
Lijstje >>> 1. Time of my Life (David, Gert) // 2. De hypnotiseur (John, Stefan, Sven Cannaerts) // 3. Belletjes (Peter Hens en Koen) // 4. Kuisvrouw (Gert) // 5. Gitaar stemmen (David, John) // 6. Wasdraad (Sven Cambré, Koen) // 7. Dj’s Anthony Paris en Spike Rike (Wim Wouters, Stijn, Gert) // 8. Zatte Rita (Stefan) // 9. Prins Balou (Stijn) en nar Wim (Van Herck) // 10. Zwarte doek (Peter H. en Koen) // 11. Parole parole parole (Wim W., Jasper) // 12. Duel in de hel (Wim V.H., Stefan, Sven Cambré) // 13. Latin Mix /// Pauze: Trampoline Boys /// 14. Soul Train Medley // 15. Knietje (John) // 16. Tour de France (Jasper, David, Sven Cannaerts) // 17. Charles Michel (Stefan) // 18. Friturist (Wim W., Sven Cambré) // 19. Tien trappisten (Peter H.) // 20. Bouwvakkerskoor Immotato // 21. Toots (Koen) // 22. Statler & Waldorf (Wim W., Peter Cambré) // 23. Van Dinonck Sisters // 24. Willy & Danilla (Stijn, Peter H.) // 25. Huirtuitse Romeo's (Peter C., Peter H., John) feat. André Hazes (Stijn) en Michel Sardou (Jasper)
Gehoord & gezien >>> Imitatoshow 2016, in Zaal Lux, op maandag 31 oktober 2016
Eerste vaststelling: er werd heel wat minder geplaybackt. Een verdienste van de nieuwe lichting Imitatisten, die verkozen om live te zingen. Tóch was de Soul Train waarin achtereenvolgens Michael Jackson (Don’t Stop ’till You Get Enough), The Jackson 5 (I Want You Back), Barry White (You’re the First, the Last, My Everything) en de Bee Gees (Stayin’ Alive) werden geplaybackt een geweldige act, die de zaal na de pauze meteen in vuur en vlam zette. De pruiken van de broers Jackson die alsmaar toenamen in volume waren hi-la-risch, net zoals het gebit van Barry ‘Stefan Laenen’ Gibb.
Tweede vaststelling: Maxime De Ceulaer bleek een waardige opvolger van presentator Peter Dresselaers. Proper op zijn eigen en welbespraakt. De ideale schoonzoon, zeg maar.
NIEUWKOMERS
Maar laten we beginnen bij het begin. De show kwam wat aarzelend opgang met het dansnummer ‘Time of Life’, met in de hoofdrol het nieuwe Imitato-lid Gert. Maar het was dan ook geen gewoon danskoppel dat we voorgeschoteld kregen. En dan heb ik het vooral over het verschil in gestalte. Gert komt ook wel eens aan de bak als travestiet en kan echt wel dansen. Moet ook wel als je dansles geeft.
Ook nieuwkomer Sven Cannaerts werd als slachtoffer van hypnotiseur Pedro Pirelli in het tweede nummer meteen voor de leeuwen gegooid. Gewaagd - vooral wegens de moeilijkheidsgraad - was het nummer met de elfendertig belletjes, waarin Peter Hens en Koen Van Laer live eigenzinnige instrumentale versies brachten van bekende 90’s-hits en tv-tunes. Vooral het thema van ‘The A-Team’ vonden wij zeer geslaagd.
Ook hilarisch was het potje gitaar stemmen van de broers John en David Van Doninck. Het deed ons niet alleen denken aan Mijn Broer en Ik maar óók aan het allereerste optreden van ... Radiohead dat wij mochten meemaken. Het was 22 augustus 1993 en Radiohead kroop in Gierle, in de Hof Van de Pastoor, op het podium van het Sjock Festival. ‘Anyone Can Play Guitar’ klonk uit de speakers en Thom Yorke en de zijnen gaven iedereen nét dat gevoel. Het gevoel dat iedereen zó gitaar kan spelen ...
Andere hoogtepunten in het eerste deel van de show waren de act van Zatte Rita, die haast het podium afbrak, het opnieuw live gezongen ‘Parole Parole Parole’ en de klassieker ‘Duel in de Hel’, waarin een hoofdrol was weggelegd voor geluidsman Sven ‘Svekke’ Cambré. En dan was er de pauze. Geen gewone pauze deze keer. Neen, er rolde een videoscherm naar beneden en gedurende 20 minuten werden we afgeleid door een bende Trampoline Boys.
GEKKEBEKKENTREKKERIJ
In het tweede deel van de show bleef Imitato crescendo gaan. De eerder aangehaalde Soul Train daverde met een rotvaart door Zaal Lux. Maar ook de balkonscènes met premier Charles Michel en Statler & Waldorf waren hi-la-risch! Triestig en intimistisch was dan weer het verhaaltje van de jongen met de naam Anita, die een symbolisch knietje gaf aan zijn vader die hem met die naam had opgezadeld.
Maar de prijsbeesten van de avond waren zonder twijfel ‘Tour de France’, ‘Friturist’ én het live gezongen ‘Tien Trappisten’. De gekkebekkentrekkerij van Jasper De Ceuster deed Jaques Vermeire verzinken in het niets, het aan Jiskefet schatplichtige vensterspel van Wim Wouters en Sven Cambré was om vingers en duimen bij af te likken en het trappistenlied van een steeds zatter wordende Peter Hens bracht de zaal tot een delirium. En dan moest het bouwvakkerskoor, onder leiding van de fidele Charlie Chap, nog langskomen ...
Ook een pluim - al dan niet in hun gat - voor Mijn Zus en Ik ofte de Van Dinonck Sisters, Willy & Danilla en de Huirtuitse Romeo’s, die samen met André Hazes en Michel Sardou voor een ware apotheose zorgden. Maar de prijs voor moed en durf geven we graag aan Chippendale Stijn Verbruggen. R-E-S-P-E-C-T!
Imitato heeft er zes dagen lang een serieuze lap opgegeven. Twee jaar wachten is lang, heel lang ...
Lijstje >>> 1. Time of my Life (David, Gert) // 2. De hypnotiseur (John, Stefan, Sven Cannaerts) // 3. Belletjes (Peter Hens en Koen) // 4. Kuisvrouw (Gert) // 5. Gitaar stemmen (David, John) // 6. Wasdraad (Sven Cambré, Koen) // 7. Dj’s Anthony Paris en Spike Rike (Wim Wouters, Stijn, Gert) // 8. Zatte Rita (Stefan) // 9. Prins Balou (Stijn) en nar Wim (Van Herck) // 10. Zwarte doek (Peter H. en Koen) // 11. Parole parole parole (Wim W., Jasper) // 12. Duel in de hel (Wim V.H., Stefan, Sven Cambré) // 13. Latin Mix /// Pauze: Trampoline Boys /// 14. Soul Train Medley // 15. Knietje (John) // 16. Tour de France (Jasper, David, Sven Cannaerts) // 17. Charles Michel (Stefan) // 18. Friturist (Wim W., Sven Cambré) // 19. Tien trappisten (Peter H.) // 20. Bouwvakkerskoor Immotato // 21. Toots (Koen) // 22. Statler & Waldorf (Wim W., Peter Cambré) // 23. Van Dinonck Sisters // 24. Willy & Danilla (Stijn, Peter H.) // 25. Huirtuitse Romeo's (Peter C., Peter H., John) feat. André Hazes (Stijn) en Michel Sardou (Jasper)
Gehoord & gezien >>> Imitatoshow 2016, in Zaal Lux, op maandag 31 oktober 2016
maandag 7 november 2016
RIP Marc Sleen
In Hoeilaart is gisteren striptekenaar Marc Sleen overleden. Sleen creëerde talrijke stripfiguren als Piet Fluwijn en Bolleke, De Lustige Kapoentjes maar zijn belangrijkste bijdrage tot het Vlaamse culturele erfgoed is wel Nero. De nonchalante, goedmoedige antiheld groeide uit van figurant tot een van Vlaanderens populairste stripfiguren. Ridder Marc Sleen overleed thuis, hij was 93. (Bron: deredactie.be)
zondag 6 november 2016
Kindvriendelijke gemeente
Aan de vooravond van de internationale conferentie Child in the City in Gent, heeft minister van jeugd Sven Gatz zojuist voor de tweede maal de labels ‘Kindvriendelijke steden en gemeenten’ uitgereikt. Onze gemeente was één van de laureaten en mag zich de volgende zes jaar kindvriendelijke stad of gemeente noemen.
Het label heeft zijn roots in de internationale beweging Child Friendly Cities, gestart vanuit de Verenigde Naties en Unicef. Het bekroont steden en gemeenten die in alle beleidsdomeinen streven naar respect voor de rechten van het kind.
De laureaten analyseerden hun beleid door een kindvriendelijke bril en stemden het daar op af. Ze engageren zich verder om het internationale kinderrechtenverdrag om te zetten in concreet beleid op alle terreinen waar kinderen en jongeren mee in aanraking komen. Niet alleen als het over jeugdwerk of kinderopvang gaat, maar ook over pakweg mobiliteit, welzijn, cultuur en veiligheid.
De laureaten werden verwelkomd door Elke Decruynaere, schepen van jeugd in Gent en Vlaams Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen. Daarna overhandigde minister van jeugd en coördinerend minister van kinderrechten Sven Gatz de steden en gemeenten persoonlijk hun oorkonde.
De jury vond volgende punten sterk in het dossier van Herenthout. 1. Bij de uitwerking van de strategie werd het platform kindvriendelijkheid ook uitgebreid met andere partners zoals politie en OCMW. De gemeente zet sterk in op een samenwerking met scholen binnen haar strategie kindvriendelijkheid. 2. Herenthout maakt optimaal gebruik van haar profiel van kleine gemeente voor stevige samenwerkingen.
Kaï Van Nieuwenhove, directeur van de Vereniging Vlaamse Jeugddiensten, kwam daarna praten over het belang van beleidsparticipatie van kinderen en jongeren. Immers, het welbevinden van kinderen is volgens de Verenigde Naties de ultieme indicatie van een gezonde woonomgeving, een democratische gemeenschap en goed bestuur.
Na de traditionele receptie konden de genodigden een tentoonstelling rond kinderrechten bezoeken. Op de beurs kindvriendelijke steden en gemeenten maakten de laureaten hun kindvriendelijk beleid visueel. De aanwezige kinderen en jongeren kregen ook een rondleiding door het Huis van Kina, dat in 2012 de Museumprijs van de Kinderjury kreeg.
Het project ‘Kindvriendelijke steden en gemeenten’ ondersteunt lokale besturen die alle rechten van het kind zoals omschreven in het Kinderrechtenverdrag willen realiseren in hun stad of gemeente. Het label erkent steden en gemeenten die door middel van een uitgewerkte strategie werken aan hun kindvriendelijkheid. De Vereniging Vlaamse Jeugddiensten (VVJ) verzorgt het secretariaat van het project.
Het label heeft zijn roots in de internationale beweging Child Friendly Cities, gestart vanuit de Verenigde Naties en Unicef. Het bekroont steden en gemeenten die in alle beleidsdomeinen streven naar respect voor de rechten van het kind.
De laureaten analyseerden hun beleid door een kindvriendelijke bril en stemden het daar op af. Ze engageren zich verder om het internationale kinderrechtenverdrag om te zetten in concreet beleid op alle terreinen waar kinderen en jongeren mee in aanraking komen. Niet alleen als het over jeugdwerk of kinderopvang gaat, maar ook over pakweg mobiliteit, welzijn, cultuur en veiligheid.
De laureaten werden verwelkomd door Elke Decruynaere, schepen van jeugd in Gent en Vlaams Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen. Daarna overhandigde minister van jeugd en coördinerend minister van kinderrechten Sven Gatz de steden en gemeenten persoonlijk hun oorkonde.
De jury vond volgende punten sterk in het dossier van Herenthout. 1. Bij de uitwerking van de strategie werd het platform kindvriendelijkheid ook uitgebreid met andere partners zoals politie en OCMW. De gemeente zet sterk in op een samenwerking met scholen binnen haar strategie kindvriendelijkheid. 2. Herenthout maakt optimaal gebruik van haar profiel van kleine gemeente voor stevige samenwerkingen.
Kaï Van Nieuwenhove, directeur van de Vereniging Vlaamse Jeugddiensten, kwam daarna praten over het belang van beleidsparticipatie van kinderen en jongeren. Immers, het welbevinden van kinderen is volgens de Verenigde Naties de ultieme indicatie van een gezonde woonomgeving, een democratische gemeenschap en goed bestuur.
Na de traditionele receptie konden de genodigden een tentoonstelling rond kinderrechten bezoeken. Op de beurs kindvriendelijke steden en gemeenten maakten de laureaten hun kindvriendelijk beleid visueel. De aanwezige kinderen en jongeren kregen ook een rondleiding door het Huis van Kina, dat in 2012 de Museumprijs van de Kinderjury kreeg.
Het project ‘Kindvriendelijke steden en gemeenten’ ondersteunt lokale besturen die alle rechten van het kind zoals omschreven in het Kinderrechtenverdrag willen realiseren in hun stad of gemeente. Het label erkent steden en gemeenten die door middel van een uitgewerkte strategie werken aan hun kindvriendelijkheid. De Vereniging Vlaamse Jeugddiensten (VVJ) verzorgt het secretariaat van het project.
vrijdag 4 november 2016
Finale herdenkingsperiode De Groote Oorlog
Nog tot en met 13 november herdenkt de gemeente Herenthout, in samenwerking met erfgoedcel Kempens Karakter, De Groote Oorlog. De activiteiten die al achter de rug zijn, waren stuk voor stuk schoten in de roos: van een bomvolle feestzaal tijdens de startavond, over een druk bijgewoonde tentoonstelling van Heemkring Sandelyn, tot een extra (eveneens uitverkochte) voorstelling van de monoloog ‘Marieke en Lowieke’. Tijdens de laatste week van de herdenkingsperiode wordt – niet toevallig – Wapenstilstand herdacht en worden de registers helemaal opengetrokken, terwijl het dorp zich opmaakt voor de grote finale: “Ooit Weer?!... Nooit Meer!?”.
Vanavond pakt ‘De Groote Oorlog’ uit met de film ‘Un long dimanche de fiançailles’ (2004) van Jean-Pierre Jeunet, met Audrey Tautou en Jody Foster. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Sébastien Japrisot en vertelt het ontroerende verhaal van de zoektocht van een jonge vrouw naar haar verloofde, die tijdens de oorlog verdween aan het front.
‘Un long dimanche de fiançailles’ schetst een kleurrijk beeld van het leven in Frankrijk rond de Eerste Wereldoorlog en van de verschrikkingen van de loopgravenoorlog aan de Somme. De film won verschillende prijzen, waaronder vijf Franse Césars. Hij werd ook voor twee Oscars genomineerd: Beste Art Direction (set-aankleding) en Beste Cinematografie (camerawerk). Vanavond in de gemeentelijke feestzaal om 20 uur. De toegang is gratis, evenals de drankjes en de knabbels!
HERDENKINGSPARK
De kinderen van de basisscholen richtten op 25 en 26 oktober een heus herdenkingspark in, dat nog tot 13 november vrij te bezoeken is in het gemeentepark. Ze lieten zich inspireren door de herdenking van de Groote Oorlog en gingen – verwijzend naar de begraafplaatsen in de Westhoek – aan het werk met witte stenen, die ze voorzagen van boodschappen, slogans en tekeningen. Ook de werkjes die ophangen aan de herdenkingsmuur, verspreid liggen tussen de stenen, ... zijn van hun hand. Als de avond valt, zorgt de feeërieke verlichting voor een magisch effect.
WAPENSTILSTAND
Voor de derde keer biedt de Cultuurraad de vijfde en zesde leerjaren van de lagere scholen een culturele invulling van de herdenking van Wapenstilstand. Op 10 november zal de voltallige Herenthoutse derde graad verzamelen in de gemeentelijke feestzaal (9u) van waaruit ze na een verwelkoming door schepen van cultuur Patrick Heremans een bezoek brengen aan het herdenkingspark. Aansluitend is er in de feestzaal een projectie van de film ‘Joyeux Noël’ (2005), die draait rond het onwaarschijnlijke en waargebeurde kerstbestand van 1914.
FAKKELTOCHT
In een organisatie van de Cultuurraad, wordt er op 11 november verzameld om 18.45 uur aan de gemeentelijke feestzaal voor een intimistische wandeling naar het oorlogsmonument op het Vredesplein. Voor de kinderen zijn er fakkels voorzien.
Ter plekke wordt de iconische ‘Last Post’ gespeeld door leden van Koninklijke Fanfare Sint-Pieter. Er wordt even tijd gemaakt om te bezinnen, met muziek (verzorgd door leerlingen van Muziekacademie Herenthout) en voordracht (door radiostem Jan Van Delm). Terug aan de feestzaal, trakteert het gemeentebestuur de deelnemers op een (warm) drankje.
OOIT WEER!? ... NOOIT MEER?!
“Ooit Weer!? ... Nooit Meer?!” is een familievoorstelling met dans, muziek, zang, woord en beeld, die de verschillende, sterk wisselende gevoelens oproept die oorlog en conflicten teweegbrengen, en waarvan kinderen vaak het grootste slachtoffer zijn. Maar het wordt vooral een boodschap van vrede, hoop en verdraagzaamheid voor heden en toekomst, in een geheel dat mee geïnspireerd is door kinderen.
De Herenthoutse basisscholen werden immers van meet af aan bij het project betrokken, en leverden teksten, gedichten, tekeningen, foto’s, ... die tijdens de voorstellingen van “Ooit Weer!? ... Nooit Meer?!” aan bod komen.
In een tent in het park nemen we u mee in een pakkende mijmering, in een regie van Patrick Milbou, en gedragen door Koninklijke Fanfare Sint-Pieter, Muziekacademie Herenthout, Kunstkring Toreke Fotografie, Muses In Motion, Turnkring Blijf Jong en een gelegenheidskoor samengesteld uit de Herenthoutse zangkoren Jubile, Sint-Lutgardiskoor, Sint-Ceciliakoor en Pieter-en-Pauwelkoor.
Om zo veel mogelijk mensen de kans te geven dit unieke evenement bij te wonen, zijn er vier voorstellingen voorzien. Telkens met een maximale tribunecapaciteit van 240 personen. De voorstellingen gaan door op zaterdag 12 en zondag 13 november, telkens om 17 én om 19.30 uur. Kaartjes kosten 2 euro en zijn te koop op Loket Vrije Tijd en bij de krantenwinkels.
Na de voorstelling – die ongeveer een uur duurt – is er de mogelijkheid om na te praten en een drankje te nuttigen in het polyvalent lokaal van de nabij gelegen lagere school Klim-op, ten voordele van Levensloop Neteland.
Vanavond pakt ‘De Groote Oorlog’ uit met de film ‘Un long dimanche de fiançailles’ (2004) van Jean-Pierre Jeunet, met Audrey Tautou en Jody Foster. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Sébastien Japrisot en vertelt het ontroerende verhaal van de zoektocht van een jonge vrouw naar haar verloofde, die tijdens de oorlog verdween aan het front.
‘Un long dimanche de fiançailles’ schetst een kleurrijk beeld van het leven in Frankrijk rond de Eerste Wereldoorlog en van de verschrikkingen van de loopgravenoorlog aan de Somme. De film won verschillende prijzen, waaronder vijf Franse Césars. Hij werd ook voor twee Oscars genomineerd: Beste Art Direction (set-aankleding) en Beste Cinematografie (camerawerk). Vanavond in de gemeentelijke feestzaal om 20 uur. De toegang is gratis, evenals de drankjes en de knabbels!
HERDENKINGSPARK
De kinderen van de basisscholen richtten op 25 en 26 oktober een heus herdenkingspark in, dat nog tot 13 november vrij te bezoeken is in het gemeentepark. Ze lieten zich inspireren door de herdenking van de Groote Oorlog en gingen – verwijzend naar de begraafplaatsen in de Westhoek – aan het werk met witte stenen, die ze voorzagen van boodschappen, slogans en tekeningen. Ook de werkjes die ophangen aan de herdenkingsmuur, verspreid liggen tussen de stenen, ... zijn van hun hand. Als de avond valt, zorgt de feeërieke verlichting voor een magisch effect.
WAPENSTILSTAND
Voor de derde keer biedt de Cultuurraad de vijfde en zesde leerjaren van de lagere scholen een culturele invulling van de herdenking van Wapenstilstand. Op 10 november zal de voltallige Herenthoutse derde graad verzamelen in de gemeentelijke feestzaal (9u) van waaruit ze na een verwelkoming door schepen van cultuur Patrick Heremans een bezoek brengen aan het herdenkingspark. Aansluitend is er in de feestzaal een projectie van de film ‘Joyeux Noël’ (2005), die draait rond het onwaarschijnlijke en waargebeurde kerstbestand van 1914.
FAKKELTOCHT
In een organisatie van de Cultuurraad, wordt er op 11 november verzameld om 18.45 uur aan de gemeentelijke feestzaal voor een intimistische wandeling naar het oorlogsmonument op het Vredesplein. Voor de kinderen zijn er fakkels voorzien.
Ter plekke wordt de iconische ‘Last Post’ gespeeld door leden van Koninklijke Fanfare Sint-Pieter. Er wordt even tijd gemaakt om te bezinnen, met muziek (verzorgd door leerlingen van Muziekacademie Herenthout) en voordracht (door radiostem Jan Van Delm). Terug aan de feestzaal, trakteert het gemeentebestuur de deelnemers op een (warm) drankje.
OOIT WEER!? ... NOOIT MEER?!
“Ooit Weer!? ... Nooit Meer?!” is een familievoorstelling met dans, muziek, zang, woord en beeld, die de verschillende, sterk wisselende gevoelens oproept die oorlog en conflicten teweegbrengen, en waarvan kinderen vaak het grootste slachtoffer zijn. Maar het wordt vooral een boodschap van vrede, hoop en verdraagzaamheid voor heden en toekomst, in een geheel dat mee geïnspireerd is door kinderen.
De Herenthoutse basisscholen werden immers van meet af aan bij het project betrokken, en leverden teksten, gedichten, tekeningen, foto’s, ... die tijdens de voorstellingen van “Ooit Weer!? ... Nooit Meer?!” aan bod komen.
In een tent in het park nemen we u mee in een pakkende mijmering, in een regie van Patrick Milbou, en gedragen door Koninklijke Fanfare Sint-Pieter, Muziekacademie Herenthout, Kunstkring Toreke Fotografie, Muses In Motion, Turnkring Blijf Jong en een gelegenheidskoor samengesteld uit de Herenthoutse zangkoren Jubile, Sint-Lutgardiskoor, Sint-Ceciliakoor en Pieter-en-Pauwelkoor.
Om zo veel mogelijk mensen de kans te geven dit unieke evenement bij te wonen, zijn er vier voorstellingen voorzien. Telkens met een maximale tribunecapaciteit van 240 personen. De voorstellingen gaan door op zaterdag 12 en zondag 13 november, telkens om 17 én om 19.30 uur. Kaartjes kosten 2 euro en zijn te koop op Loket Vrije Tijd en bij de krantenwinkels.
Na de voorstelling – die ongeveer een uur duurt – is er de mogelijkheid om na te praten en een drankje te nuttigen in het polyvalent lokaal van de nabij gelegen lagere school Klim-op, ten voordele van Levensloop Neteland.
Abonneren op:
Reacties (Atom)